Ρονάλντο: «Κάνω 2,5 χρόνια ψυχοθεραπεία, στα αεροδρόμια αισθάνομαι πιο ευάλωτος από οπουδήποτε»

Όλος ο κόσμος αδημονεί για το ντοκιμαντέρ του Ρονάλντο Ναζάριο, «El Phenomenon», που προβλήθηκε την Παρασκευή (14/10) για πρώτη φορά στη Μαδρίτη με τα ισπανικά Μέσα να συναντούν τον θρυλικό Βραζιλιάνο και να συνομιλούν για το «Κλάσικο», το χαρούμενο ποδόσφαιρο των Βινίσιους, Μπενζεμά, τη Χρυσή Μπάλα και φυσικά για το τελευταίο του μεγάλο εγχείρημα, το ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα του.

«Το αρχικό ψευδώνυμο προέρχεται από την Ιταλία. Θα ήταν το Il Fenómeno, αλλά ό,τι θέλετε... Το υιοθέτησα με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ταυτόχρονα μου προκαλούσε μεγάλη πίεση για πολλά χρόνια. (Γέλιο)», δήλωσε, ερωτηθείς για το ψευδώνυμο με το οποίο είναι γνωστός σε κάθε σημείο της Γης. Αν και όπως λέει το πρώτο nickname που τού κόλλησαν τα αδέρφια του, στην παιδική τους ηλικία είναι το «Dadado». «Μου το έδωσαν τα αδέρφια μου. Ήταν η πρώτη λέξη που μπόρεσα να προφέρω και έτσι έμεινε. Σήμερα το χρησιμοποιώ για τους διαδικτυακούς μου διαγωνισμούς βιντεοπαιχνιδιών. Είμαι μεγάλος θαυμαστής».

Σχετικά με το ντοκιμαντέρ του, και τί έχει να πει που δεν είναι τόσο γνωστό για τον Ρονάλντο, ανέφερε: «Θα βγουν πολλές αδημοσίευτες ιστορίες και θα σας αρέσει. Πάνω από όλα υπάρχει πολύ δράμα. Από τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γαλλίας το '98 με όσα έγιναν όλη την ημέρα μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο... Το ματς, η ήττα... Τότε που πίστευα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, χειροτέρεψαν... Πήγαινα να πάρω έναν υπνάκο ως συνήθως πριν από κάθε αγώνα και ξύπνησα λίγο αργότερα περικυκλωμένος από όλους στο δωμάτιό μου... Εκεί μου είπαν τι μου είχε συμβεί. Η περίφημη κρίση δεν με τρόμαξε γιατί σκεφτόμουν τον τελικό και ήθελα να παίξω. Προσέχαμε πολύ όταν πηγαίναμε στο νοσοκομείο να κάνουμε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις για να είμαστε ήρεμοι. Μόλις αποκλείστηκε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, έτρεξα στο γήπεδο. Ήθελα να παίξω... Ήταν τελικός Μουντιάλ! Πώς να το χάσεις!»

Ερωτηθείς για το αν εκείνη ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα του, απάντησε καταφατικά και πρόσθεσε: «Ναι. Ειδικά αφού ήταν η αρχή της εποχής του Διαδικτύου. Οι πληροφορίες ταξίδεψαν πολύ γρήγορα. Και μαθαίναμε από όλα αυτά. Όπως καταλαβαίνετε, το Παγκόσμιο Κύπελλο έχει όλη την παγκόσμια προσοχή. Ναι. Ήταν πολύ δύσκολο. Η Βραζιλία έχασε, αλλά κέρδισε δύο Μουντιάλ... Λέγοντας όλη μου την καριέρα με το δράμα των τραυματισμών, την αποθεραπεία, τον κίνδυνο να μην μπορέσω να παίξω ξανά ποδόσφαιρο... Ο τραυματισμός μου ήταν πολύ σοβαρός. Δεν υπήρχε υπόβαθρο, ιστορία να τη γιατρέψει... Και ναι. Στο τέλος κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κορέα και την Ιαπωνία, παρόλο που είχα πολύ άσχημες αναμνήσεις από τη Γαλλία. Με τρόμαξαν, αλλά βρήκα λύσεις στην πορεία».

«Το ίδιο το ποδόσφαιρο είναι ήδη κάτι για το οποίο δεν μπορώ να μεταφράσω αυτό που νιώθω... Το Παγκόσμιο Κύπελλο θα ήταν σαν την καρδιά της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Στη Βραζιλία μεγαλώνουμε και ζούμε κι ονειρευόμαστε γι' αυτό από πολύ μικρή ηλικία, από τότε που ξέρω την ύπαρξή μου. Βγαίναμε έξω να βάψουμε τους δρόμους, να παίξουμε ποδόσφαιρο φωνάζοντας ο ένας τον άλλον με τα ονόματα των ποδοσφαιριστών...Για τους Βραζιλιάνους, το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι πολύ σημαντικό. Ζούμε με πολλές δυσκολίες, αν και δεν πρέπει να είναι έτσι, και, όταν έρθει το Μουντιάλ, η χώρα ενώνεται, κατανοεί την ανάγκη αυτή η ένωση να απολαύσει αυτή τη στιγμή. Όταν κερδίζεις το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια μοναδική στιγμή μέσα, με όλους τους Βραζιλιάνους χαρούμενους. Και αυτό είναι πολύ σπάνιο σε μια τόσο μεγάλη χώρα, που εξαρτάται από κάτι τόσο όμορφο για να ενωθούν οι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα, αλλά είναι υπέροχο», ήταν τα λόγια του όταν του ζητήθηκε να περιγράψει τί είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Σχετικά με την ψυχική υγεία -ζήτημα για το οποίο στο ντοκιμαντέρ συζητάει με τον Ρομπέρτο Κάρλος- το θρυλικό «9αρι» απαντά: «Σήμερα κάνω θεραπεία. Έχω περάσει δυόμισι χρόνια και καταλαβαίνω πολύ καλύτερα ακόμα και αυτό που ένιωθα πριν. Αλλά είμαι από μια γενιά που σε πέταγαν στην άμμο και έπρεπε να κάνεις το καλύτερο δυνατό χωρίς την παραμικρή ευκαιρία για δράμα. Κοιτάζω πίσω και βλέπω ότι ναι, έχουμε εκτεθεί σε πολύ, πολύ μεγάλο ψυχικό στρες και χωρίς καμία προετοιμασία για αυτό. Επίσης ήταν η αρχή της εποχής του διαδικτύου, με την ταχύτητα που ταξιδεύει η πληροφορία. Σε αυτό το διάστημα δεν υπήρχε καμία ανησυχία για την ψυχική υγεία των παικτών. Σήμερα είναι πολύ πιο προετοιμασμένοι, τους δίνεται η ιατρική φροντίδα που χρειάζεται ακόμη και για να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά και οι παίκτες μελετώνται περισσότερο: τα προφίλ του καθενός, πώς αντιδρούν, πώς πρέπει να αντιδράσουν... Στην εποχή μου δεν υπήρχε τίποτα από αυτό. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχαν τέτοιου είδους προβλήματα. Αυτό το θέμα αγνοήθηκε εντελώς από τη γενιά μου. Πολλοί, προφανώς έχουν περάσει άσχημες στιγμές, ακόμα και περιόδους κατάθλιψης, λόγω έλλειψης ιδιωτικότητας, έλλειψης ελευθερίας. Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα ήταν πολύ εμφανή, αλλά οι λύσεις δεν ήταν άμεσα διαθέσιμες»

Για τη φοβία του για τα αεροδρόμια που βλέπουμε στο trailer του ντοκιμαντέρ παραδέχεται πως: «Το κουβαλάω πάντα μαζί μου. Το αεροδρόμιο είναι το μέρος στον κόσμο όπου νιώθω πιο ευάλωτος. Έχω καταφέρει να γίνω γνωστός σε όλο τον κόσμο, οπότε συνεχίζω να κουβαλάω λίγο το τραύμα, αλλά καλά, το να είμαι με ανθρώπους, όποτε μπορώ, είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Είναι αλήθεια ότι στην αρχή ήταν τρελό. Και όταν έπαιζα δεν ήμασταν και πολύ προστατευμένοι... Η αλήθεια είναι ότι μας πέταξαν εκεί στη μέση του κόσμου! (Γέλιο). Τώρα ναι, χρόνια μετά, ψάχνουμε και βρίσκουμε λύσεις για να ξεφύγουμε από το πλήθος»

Αναφορικά στο προσεχές (16/10) «Κλάσικο» αλλά και στα ρατσιστικά σχόλια σχετικά με τον χορό του Βινίσιους Τζούνιορ τόνισε: «Ένα Κλασικό είναι Κλασικό. Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει το πλεονέκτημα να παίζει εντός έδρας. Έχει φανέλα. Όπως η Μπάρτσα που είχε και μεγάλη ομάδα φέτος. Και έχω ήδη υποφέρει μαζί τους εκεί στο Καμπ Νόου, όταν μας κέρδισαν με 0-4... Υποθέτω ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ένα πλεονέκτημα επειδή παίζει στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Θα είναι ωραία. Νομίζω ότι ο Βινίσιους πρέπει να συνεχίσει να χορεύει. Ήταν μια περιττή διαμάχη. Ο χορός του δεν ενοχλεί κανέναν. Ο χορός του δεν σκοτώνει κανέναν. Καμιά φορά έκανα πανηγυρισμούς με χορούς... Είναι μια τόσο ιδιαίτερη στιγμή που πρέπει να την απολαύσετε. Όχι όμως ρατσισμός. Ο ρατσισμός σκοτώνει. Ο ρατσισμός αποκλείει. Αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε»