Σέρχιο Μπουσκέτς: Το μυστικό της απλότητας στον κόσμο του θεάματος

Ανέκαθεν το ανθρώπινο μάτι είχε μια τάση να μαγεύεται από το φαντεζί. Από τα αρχαία χρόνια άλλωστε η λάμψη είναι συνυφασμένη με την ομορφιά, τη δόξα και την γοητεία. Φανταχτερά κοσμήματα και αστραφτερές πέτρες κοσμούν ανά τους αιώνες καλλωπισμένες σιλουέτες, με τον χρόνο και την πρόοδο της τεχνολογίας... παράγοντες άυλους μπροστά τους. Από τα βραχιόλια με τις χρυσές περόνες στην Αρχαία Ελλάδα, μέχρι τα κοσμήματα σμιλευμένα με λέιζερ στον 21ο αιώνα, ο άνθρωπος έχει αποδείξει πώς πάντα το φανταχτερό θα τραβάει την προσοχή του. Και ειδικά στον χώρο του θεάματος - άρα και του αθλητισμού - τα δεδομένα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Στον κόσμο του ποδοσφαίρου ειδικότερα η λάμψη αφορά τις ντρίμπλες, τις κάθετες μπαλιές, τις βολίδες που τρυπούν τα δίχτυα, τα ατελείωτα σλάλομ προς την αντίπαλη εστία. Και φυσικά όσοι μπορούν να παράγουν με συνέπεια τέτοιες στιγμές ξεχωρίζουν ως οι λεγόμενοι αστέρες του αθλήματος. Από τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο, μέχρι τον Ζλάταν, τον Μπαπέ, τον Χάαλαντ, τον Ινιέστα, τον Τσάβι, τον Ζιντάν και κάθε λογής παικταρά που σημάδεψε μια εποχή. Το πρωί της Τετάρτης (10/5) ωστόσο ανακοινώθηκε το μεγάλο «αντίο» ενός ποδοσφαιριστή αντάξιου της ελίτ, ο οποίος ωστόσο παραδόξως έχει ορκιστεί να πολεμά ό,τι εκείνη πρεσβεύει, σαν μια εκδοχή ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού αντιήρωα.

Εκείνου που προτίμησε τη σκιά από το φως, τον αλτρουισμό από τον ατομισμό, την απλότητα αντί της προσοχής. «Δεν θέλω οι άνθρωποι να μιλάνε για μένα» είχε τονίσει κάποτε σε ανύποπτο χρόνο. Και σε μια πλήρη αρμονία με κάθε άλλο στοιχείο αυτού του απίθανου τύπου, έτσι κι αυτή η παραδοχή χάθηκε στην ανυποληψία. Οι δηλώσεις του άλλωστε ποτέ δεν τραβάνε την προσοχή, στέκονται εφάμιλλες με την δική του ιδιαίτερη δεξιοτεχνία στο χορτάρι. Σέρχιο Μπουσκέτς το όνομά του. Το φάντασμα του «Καμπ Νόου», η δική του ιδιοφυία.

Ο τελευταίος των Μοϊκανών για τη χρυσή εποχή της Μπαρτσελόνα, η ψιλόλιγνη, άγαρμπη φιγούρα που έπειτα από 15 χρόνια ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Κι όμως στο άκουσμα του ύστατου χαίρε, λίγοι ήταν εκείνοι που έσπευσαν να του αποδώσουν τις τιμές που του αναλογούν. Οι περισσότεροι έμαθαν να τον κρίνουν σαν το αχρείαστο, υπερεκτιμημένο μέλος που συμπλήρωνε τους Ινιέστα - Τσάβι στην χαρισματική τριπλέτα της Μπαρτσελόνα στη μεσαία γραμμή.

Κι όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με τον ίδιο να χάνει προοδευτικά τις δυνάμεις τους και να ξεμένει από αντοχές τα τελευταία χρόνια, οι δύσπιστοι βρήκαν ακόμα ένα πάτημα για να επιβεβαιώσουν τα λόγια του. Μεταξύ μας άλλωστε, ο Μπουσκέτς είναι κάπως... βαρετός. Το αναγνωρίζει κάλλιστα και ο ίδιος. Σαν ένα εκκρεμές μέσα στο γήπεδο, άγευστός, άχρωμος, αμήχανος. Ορκισμένος να παραμείνει μακριά από τα φώτα της προσοχής και τους εκτυφλωτικούς προβολείς που σκεπάζουν κάθε φορά τον αγωνιστικό χώρο. Μα την ίδια στιγμή αποτελεί το ίδιο το επίκεντρο του παιχνιδιού!

Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, άλλοτε προπονητής του στη εθνική Ισπανίας, το είχε θέσει καλύτερα από τον καθένα. «Παρακολουθείς το παιχνίδι και δεν βλέπεις ποτέ τον Μπουσκέτς. Βλέπεις τον Μπουσκέτς και είναι σαν να έχεις παρακολουθήσει όλο το παιχνίδι». Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Γιόχαν Κρόιφ: «Στον τρόπο που κινείται φαίνεται βετεράνος, με ή χωρίς τη μπάλα. Με τη μπάλα κάνει το δύσκολο να φαίνεται απλό. Την ξεφορτώνεται με μια ή δυο επαφές. Χωρίς τη μπάλα παραδίδει μαθήματα: να είσαι στο σωστό μέρος για να κόψεις τη μπάλα και να τρέξεις στο σωστό χρόνο για να την ανακτήσεις».

Τα λόγια τους κι ένας καθρέπτης της πραγματικότητας, ένας κώδικας αποκρυπτογράφησης του πιο παρεξηγημένου πρωταγωνιστή. Ξεθολώνουν την ομίχλη γύρω από την δεξιοτεχνία αυτού του ανυπόληπτου ηγέτη. Όλες του οι κινήσεις μοιάζουν σαν τον πιο άκομψο, άκαμπτο χορό που θα μπορούσε να παρουσιαστεί στο χορτάρι. Κίνηση χαμηλά στο γήπεδο, υποδοχή μπάλας, scanning του χώρου, πάσα και επανάληψη. Μαέστρος στην πιο βαρετή ορχήστρα του κόσμου. Έτσι τουλάχιστον μεταφράζεται από τους περισσότερους... Και πώς μπορείς να τους κατηγορήσεις;

Είναι τέτοια η ψυχραιμία του που κάθε φορά μεταδίδει στο κοινό την αίσθηση πως στην πραγματικότητα διεκπεραιώνει μια αγγαρεία. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο, η απόδειξη της τέλειας απλότητας που τον χαρακτηρίζει. Στην εποχή που το pressing είναι πιο καταλυτικό από ποτέ, εκείνος αποτελεί φάρο σιγουριάς για τους συμπαίκτες του. Τί κι αν αντίπαλοι τού την πέφτουν σαν αγέλη από λυσσασμένες ύαινες για να αρπάξουν τη μπάλα, εκείνος μέσα σε ριπή οφθαλμού έχει βρει τον τρόπο για να την μεταβιβάσει στη καλύτερη δυνατή επιλογή. Φυσικά στα...data του μυαλού του έχει υπάρξει ήδη μια ολόκληρη προεργασία.

Ο χώρος και ο χρόνος δηλαδή που θα κινηθεί για να υποδεχτεί τη μπάλα, η ανίχνευση του γηπέδου, η αξιολόγηση και τελικά η line breaking πάσα που θα κόψει την αντίπαλη άμυνα στα δυο. Χρόνο με το χρόνο οι αντίπαλοι έμαθαν πως έχει ανοσία στο pressing. Και κάπως έτσι εκείνος απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία για να επιβάλλει το δικό του τέμπο στον αγώνα, τον χώρο και τα μέτρα που οι ομάδες θα στήσουν τα πιόνια τους για μια ανελέητη παρτίδα σκάκι.

Την ίδια στιγμή ήταν πάντα αγέρωχος όταν η μπάλα με κάποιο τρόπο έφτανε στα πόδια του αντιπάλου. Πάντα ένα βήμα μπροστά στη σκέψη, έμαθε να καλύπτει αψεγάδιαστα τον χώρο και με τα μακρινάρια πόδια του που εκτείνονται κοντά στο ένα μέτρο μπορούσε με περίσσια ευκολία να ανακόψει τις επικίνδυνες κάθετες μπαλιές στην πλάτη της άμυνας. Ένα κράμα ιδανικό για τη φιλοσοφία του Πεπ Γκουαρδιόλα, ο οποίος στο πρόσωπο του Μπουσκέτς έβλεπε το αμυντικό χαφ που ο ίδιος πάντα ονειρευόταν να εξελιχθεί.

Ήταν λες και είχε γεννηθεί για να εξυπηρετεί τη φιλοσοφία του και η απόφασή του να τον πάρει μαζί του στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα πίσω στο 2008 ήταν καθόλα αναμενόμενη και φυσιολογική. Κάπως έτσι ξεκίνησε κι ένα ονειρικό ταξίδι προς κάθε τίτλο που μπορούσε να φανταστεί. Με εννιά πρωταθλήματα, επτά Κύπελλα και τρία Champions League (μεταξύ άλλων), αλλά πάντα από τα πίσω καθίσματα του Μπλαουγκράνα «τρένου». Αφήνοντας τους άλλους να πάρουν τη δόξα του πρωταγωνιστή.

Αν το καλοσκεφτείς, το αντίο του τελικά δεν θα μπορούσε παρά να είναι απόλυτα εναρμονισμένο με την υπόλοιπη καριέρα του. Βυθισμένο στην απλότητα, μακριά από τυμπανοκρουσίες και περιττές λιτανείες για Θεούς και δαίμονες. Φεύγει σαν το «φάντασμα» που ήταν στον αγωνιστικό χώρο, άυλος μα τρομακτικά σημαντικός. Ίσως με το πέρασμα του χρόνου βέβαια η υστεροφημία του Μπουσκέτς, εκείνου που ακροβατεί ακόμα στον κοινό φίλαθλο νου μεταξύ της υποτίμησης και της υπεραξίας, να ξεδιαλύνει μια και καλή.

Κι ανάμεσα στους δοξασμένους συμπαίκτες και αντιπάλους του να βρει επιτέλους τον δικό του θρόνο στο ποδοσφαιρικό πάνθεον. Ακόμα κι αν χρειαστεί να βολευτεί κάπου ήσυχα στις πίσω - πίσω θέσεις. Κρυμμένος στις σκιές που τόσο πολύ έμαθε να λαχταρά...

Υ.Γ «Το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι πολύ απλό. Το να παίζεις όμως απλό ποδόσφαιρο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο» - Γιόχαν Κρόιφ.

Loading...