Ζωές παράλληλες

Ξύπνησες το πρωί της Κυριακής στην Αθήνα. Έφτιαξες καφέ και διάβασες την κατάθεση του 18χρονου μετά τη σύλληψή του. Ενημερώθηκες για τα μέτρα κατά της βίας στα γήπεδα και την πιθανότερη εκδοχή, που ήταν τελικά και αυτή που ανακοινώθηκε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: Ποδόσφαιρο κεκλεισμένων των θυρών και αποφάσεις που κάτι σου θύμιζαν, σαν κάπου να τις είχες ξανακούσει στο πρόσφατο παρελθόν.

Έμαθες όλο το στόρι πίσω από τις κινήσεις της ΕΛ.ΑΣ για τη σύλληψη του 18χρονου και είδες την καθιερωμένη κυριακάτικη ανασκόπηση του πρωθυπουργού στο Facebook, διάβασες διαβεβαιώσεις για νίκη στη μάχη με τους χούλιγκαν, λίγες ώρες πριν ανακοινωθεί ότι η στρατηγική της κυβέρνησης ήταν να «κόψει» το γήπεδο σε όλους τους φιλάθλους. Έψαξες να δεις τι γίνεται με τον αστυνομικό που δέχθηκε τη ναυτική στο πόδι και χαροπαλεύει από το βράδυ εκείνο κι ίσως σου τράβηξε την περιέργεια η είδηση ότι αναζητείται μάνατζερ γνωστού τράπερ για τα επεισόδια στον Ρέντη.

Αν μετά από όλα αυτά είχες ακόμα διάθεση, ίσως μπήκες στο πρόγραμμα αθλητικών μεταδόσεων για να δεις τι παίζει το απόγευμα από αγώνες εξωτερικού ή σε κάποιο άλλο άθλημα. Μάλλον η τηλεόραση ήταν ο πιθανότερος προορισμός. Πιθανόν, αν είσαι γονιός, να σκέφτηκες ότι ίσως είναι καλύτερο να αναβάλεις και φέτος το «from father to daughter/son» σκηνικό που είχες ονειρευτεί, για την πρώτη φορά στο γήπεδο με το παιδί σου.

Ξύπνησα το πρωί της Κυριακής στη Μαδρίτη. Mπήκα στα ισπανικά sites, για να διαβάσω για τον μεσημεριανό αγώνα Ατλέτικο Μαδρίτης - Αλμερία, για τον οποίο είχα εισιτήριο. Ενημερώθηκα για τις πιθανές συνθέσεις, για το ασυνήθιστο σερί αφλογιστίας των Μοράτα-Γκριζμάν στα δύο τελευταία ματς, για την εμπιστοσύνη του Σιμεόνε στον Κορέα και για τη δική του δυσκολία απέναντι στα αντίπαλα δίχτυα. Το ματς ήταν προγραμματισμένο για τις 14.00 ώρα Ισπανίας, οπότε φύγαμε κατά τις 12:00 για το γήπεδο. Παρκάραμε σχετικά κοντά και πήγαμε περπατώντας, από μία διαδρομή που οδηγεί στο Metropolitano χωρίς να περνούν αυτοκίνητα. Μόνοι πεζοί και ποδήλατα. Οικογένειες, πολλές γυναίκες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, με το κασκολάκι τους και μια ηρεμία που στον ξένο έμοιαζε πάράξενη. «Με την τελευταία παίζουν, δεν θα έχει πολύ κόσμο», είπα μέσα μου. Ανηφορίζοντας τις πρώτες σκάλες, διαψεύστηκα αμέσως.

Παντού κόσμος, ουρές για ένα bocadillo και μια μπύρα, χαλαρές κουβεντούλες, στην μπουτίκ πλήθος που εξυπηρετούταν αμέσως, καθώς λειτουργούσαν παράλληλα 20 ταμεία. Δύο έφιπποι αστυνομικοί ήταν στο χώρο που μεσολαβούσε ανάμεσα στις δεκάδες καντίνες και τις θύρες. Δεν συνάντησα άλλους. Ένας τυπικός σωματικός έλεγχος και είσοδος στο γήπεδο με αυτόματο σκανάρισμα εισιτηρίου. Χωρίς καμία ουρά, παρότι αποφασίσαμε να μπούμε λίγα λεπτά πριν τη σέντρα. Χωρίς ούτε ένα σπρώξιμο. Και μέσα στις κερκίδες; Περίπου 60.000 φίλαθλοι. «Πότε μπήκαν όλοι αυτοί;», αναρωτήθηκα. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων έψαξε τις θέσεις του λίγο πιο κάτω κι όλοι σηκώθηκαν για να τους κάνουν χώρο να περάσουν. Πίσω μου μια μητέρα κοίμιζε το μωράκι της, μπροστά μου δύο κοριτσάκια έπαιζαν «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί» στο ημίχρονο, μέχρι να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος, δεξιά μου ένας «βετεράνος» κρεμούσε μια «παλιακή» σημαία της Ατλέτικο στο «Π». Πατέρας και γιος πανηγύρισαν αγκαλιά το γκολ του Γκριζμάν που ακυρώθηκε κι ο δεύτερος έσπευσε να ενημερώσει την κοπέλα του για την εξέλιξη, πριν το VAR του χαλάσει τα σχέδια.

O Μοράτα κι ο Κορέα γκρέμισαν από νωρίς τα κείμενα των Ισπανών για την αφλογιστία τους, αλλά το ματς δεν ήταν εύκολο για την Ατλέτικο. Από τα τελευταία λεπτά του πρώτου μέρους η Αλμερία το πίστεψε, έκανε φάσεις, σκόραρε με αυτήν την παιχτάρα τον Λέο Μπαπτιστάο και η αγωνία κορυφώθηκε. Ο ρυθμός ανέβηκε ξανά, με τους φιλοξενούμενους να έχουν τις στιγμές τους και τον Όμπλακ να κρατά. Τραγούδι, αγωνία, κανένα μπινελίκι αριστερά-δεξιά κι αυτό ήταν. Το παιχνίδι ολοκληρώθηκε 2-1, ο κόσμος χειροκρότησε κι όπως μπήκε, βγήκε. Ο κύριος βοήθησε την κυρία να ανέβει τα σκαλιά. Το μωρό είχε αποκοιμηθεί και η μητέρα του πανηγύριζε τη νίκη. Πήραμε τον δρόμο για το αυτοκίνητο, με τον ουρανό να είχε σκοτεινιάσει, αλλά τη μέρα να μοιάζει πιο φωτεινή από κάθε δική μας Κυριακή.

Ποδόσφαιρο το λες εδώ, ποδόσφαιρο το λένε κι εκεί. Ύστερα καμώνονται ότι δεν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα.