Ο Φλικ τελειοποιεί την Μπάρτσα – όνειρο του Πεπ

• Τα «κλειδιά» του μεταμορφωτή Φλικ
• Κιλιάν Μπαπέ, ευχή και... κατάρα

Η πρώτη (άτυπη) εβδομάδα… έκστασης για την Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρδιόλα εκκίνησε λίγες ώρες μετά την Πρωτομαγιά του 2009. Την ώρα που στην Αθήνα Ολυμπιακός και ΑΕΚ μας χάριζαν τον κορυφαίο τελικό Κυπέλλου όλων των εποχών, αυτόν με τα οκτώ γκολ, τις δύο αποβολές και τα 34 πέναλτι, οι Μπλαουγκράνα έδιναν μια μοναδική παράσταση στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» (6-2), την ημέρα που είδαμε για πρώτη φορά τον Λιονέλ Μέσι σε ρόλο «ψευτό – εννιαριού».

Τέσσερις ημέρες αργότερα, και αφού στο μεταξύ στο Βερολίνο ο τετράστερος Παναθηναϊκός είχε γίνει πεντάστερος, ακολούθησε ο ημιτελικός – θρίλερ του Champions League με αντίπαλο την Τσέλσι, με την γκολάρα του Μικαέλ Εσιέν (αλήθεια, αυτός ο παίκτης πέρασε όντως από τον Παναθηναϊκό;) και την γκολάρα – πρόκριση του Αντρές Ινιέστα, στον δρόμο προς το πρώτο τρεμπλ.

Ο ανεπίσημος ύμνος εκείνης της ομάδας, το τραγούδι που έπαιζε σταθερά στο πούλμαν που την μετέφερε στα γήπεδα, ήταν το «Viva la vida» των Coldplay. Σημειολογικά, η φανέλα που φόρεσε η Μπάρτσα στο θριαμβευτικό 4-0 επί της Ρεάλ Μαδρίτης στο «Μπερναμπέου» το βράδυ του Σαββάτου (26/10), έφερε το λογότυπο της εξαιρετικής, βρετανικής ροκ μπάντας που αυτό το καλοκαίρι ξεσήκωσε δις το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

Εκείνη η ομάδα του Γκουαρδιόλα χάρισε στον σύλλογο τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας τους, πνίγοντας τον αντίπαλο μέσα από την κατοχή της μπάλας, την άψογη κυκλοφορία αυτής, την πίεση ψηλά για άμεση επανάκτησή της, σε συνδυασμό με το σπάνιο ταλέντο ποδοσφαιριστών όπως ο Μέσι, ο Τσάβι και ο Αντρές Ινιέστα, αλλά και ο Ντάνι Άλβες, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Ζεράρ Πικέ και ο Σέρχιο Μπουσκέτς, μεταξύ άλλων.

Μια ομάδα που δημιούργησε σχολή στον ποδοσφαιρικό πλανήτη, τόσο για όσες ήθελαν να της μοιάσουν, αλλά και για όσες έψαξαν (και βρήκαν σε πολλές περιπτώσεις) τρόπους για να αντιμετωπίσουν αυτό το παιχνίδι, το οποίο ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα μισεί να αποκαλείται «tiki taka», αν και έχει πολύ από αυτό.

Αυτή η Μπάρτσα είχε, όπως όλοι οι μεγάλοι, πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς, οι οποίοι την επέκριναν για «βαρετό παιχνίδι κατοχής», κατηγορώντας τον νυν προπονητή της Μάντσεστερ Σίτι ότι κατέστρεψε το σύγχρονο ποδόσφαιρο με αυτή την τακτική προσέγγιση.

Η τωρινή Μπάρτσα, φρέσκο δημιούργημα του ανθρώπου που την φιλοδώρησε με την πιο ταπεινωτική ήττα της ιστορίας της (πως τα φέρνει η ζωή…), έχει πολλούς περισσότερους φίλους απ’ ότι εχθρούς, γιατί δείχνει να τελειοποιεί την ποδοσφαιρική ιδέα της ομάδας – όνειρο του Πεπ. Και εξηγούμαι…

Τα «κλειδιά» του μεταμορφωτή Φλικ

Μετά από πολλά χρόνια, η Μπαρτσελόνα βίωσε μια (πολύ) μεγάλη εβδομάδα με δύο θριάμβους που επιτεύχθηκαν μέσα σε 72 ώρες επί δύο ομάδων που έχουν σημαδέψει ποικιλοτρόπως την ιστορία της: Την Μπάγερν Μονάχου, η οποία μεταξύ άλλων στην πανδημία την είχε κεράσει με εκείνο το απίστευτο 8-2 και την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία εσχάτως την νικούσε όπως και όποτε ήθελε.

Οι Καταλανοί έφτασαν σε αυτά τα δύο παιχνίδια κουβαλώντας μια πολύ βαριά, πρόσφατη κληρονομιά – παράδοση. Με τους Βαυαρούς μετρούσαν έξι διαδοχικές ήττες με απολογισμό τερμάτων… 4-22 (!), έχοντας τέσσερα σερί ματς (τα πιο πρόσφατα) χωρίς καν γκολ στο ενεργητικό τους.

Με τους Μαδριλένους, το σερί ήταν λίγο πιο μικρό, αλλά εξίσου οδυνηρό για το πρεστίζ της ομάδας της Βαρκελώνης: Τέσσερις ήττες με απολογισμό τερμάτων 4-13 και, κυρίως, την αίσθηση ότι η Βασίλισσα ήταν το απόλυτο αφεντικό.

Πως, όμως, τα άλλαξε όλα αυτά ο Χανς Ντίτερ Φλικ, «Χάνζι» για τους φίλους; Ο Γερμανός προπονητής ήταν εδώ και πολύ καιρό ο πρώτος στόχος του προέδρου Τζουάν Λαπόρτα για την άκρη του πάγκου. Και, λίγες ημέρες μετά την συμπλήρωση εκατό στο τιμόνι της ομάδας, αποδεικνύει γιατί.

Ο Φλικ ήξερε για την εύθραυστη οικονομική κατάσταση του συλλόγου, αλλά δεν έψαξε δικαιολογίες. Με δεδομένο ότι μπορούσε να γίνει μόνο μια δυνατή μεταγραφή, προτίμησε τον πιο ολοκληρωμένο Ντάνι Όλμο από τον εκρηκτικό Νίκο Γουίλιαμς, γιατί θεωρούσε ότι ο ξανθομάλλης μέσος ταίριαζε καλύτερα στο αγωνιστικό του πλάνο.

Το βράδυ του Σαββάτου, η είσοδος του Όλμο εκτόξευσε οριστικά την Μπάρτσα, όπως κάνει άλλωστε σταθερά ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής όποτε αγωνίζεται. Αν δεν είχε και τους συχνούς τραυματισμούς…

Ο Φλικ έχει μια μοναδική ικανότητα να βγάζει λαγούς από το καπέλο του. Καθιέρωσε από την αρχή την σεζόν τον 17χρονο Μαρκ Μπερνάλ, ο οποίος έδειχνε να εξελίσσεται (ξέρω, είναι ακόμα πολύ νωρίς…) σε μια βελτιωμένη εκδοχή του σπουδαίου Μπουσκέτς.

Ο πιτσιρικάς υπέστη ρήξη χιαστού μόλις στην τρίτη επαγγελματική του συμμετοχή και άφησε «ορφανή» την ομάδα σε μια θέση όπου χωλαίνει μετά την αποχώρηση του «Μπούσι». Κανένα πρόβλημα; Ο 59χρονος Γερμανός έφερε λίγο πιο πίσω τον 21χρονο Μαρκ Κασαδό, ο οποίος εξελίσσεται με την σειρά του σε παίκτη – κλειδί και ήταν αυτός που άνοιξε τον δρόμο για τον θρίαμβο με την εξαιρετική κάθετη πάσα στον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι για το 0-1.

Ήρθε δεύτερη αναποδιά με τον σοβαρό τραυματισμό του Μαρκ - Αντρέ Τερ Στέγκεν, το παιχνίδι του οποίου με τα πόδια ταιριάζει ιδανικά στην ομάδα, με τον Ινιάκι Πένια να δείχνει χαρακτήρα και να κάνει το Σάββατο μια εξαιρετική εμφάνιση, από κάθε άποψη.

Ο Φλικ δείχνει εμπιστοσύνη στα παιδιά της Μασία και αυτά σκίζονται για να τον βγάλουν ασπροπρόσωπο. Κόντρα στην Ρεάλ, η ενδεκάδα ξεκίνησε με έξι παίκτες από την ακαδημία και τελείωσε με οκτώ, αφού μπήκε και ο Γκάβι, ο οποίος θα κληθεί στη συνέχεια της σεζόν να είναι κομβικός για την ομάδα του, μετά από έναν χρόνο εκτός δράσης λόγω τραυματισμού.

Η σημαία της Μασία, βεβαίως, είναι ο Λαμίν Γιαμάλ, ο οποίος έκανε άλμα ωριμότητας και παιχνιδιού μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του καλοκαιριού και ο Φλικ έχει φροντίσει να του δώσει τα ηνία της ομάδας, φροντίζοντας βεβαίως να τον έχει από (πολύ) κοντά ώστε να μην παρασυρθεί, αφού είναι μόλις (απίστευτο και όμως αληθινό…) 17 ετών, όπως και το αφεντικό στην άμυνα, Πάου Κουμπαρσί.

Μεταμόρφωσε τον Ραφίνια αλλάζοντάς τον θέση και δίνοντας του ελευθερία για να κινηθεί ως εσωτερικό, επιτελικό χαφ ή εξτρέμ, με τον Βραζιλιάνο να κάνει την σεζόν της ζωής του, την ώρα που ο 36χρονος Λεβαντόφσκι έχει αριθμούς… 26άρη, χάρη και στην σωστή διαχείριση ενός προπονητή που τον ξέρει πολύ καλά από την κοινή τους συνεργασία στην Μπάγερν.

Το καλοκαίρι, ο Φλικ εστίασε πολύ στον τομέα της φυσικής κατάστασης και αυτό αποτυπώνεται στον αγωνιστικό χώρο, όπου η Μπάρτσα τρέχει ακούραστα και στα 90 λεπτά και φτάνει στο φινάλε των αγώνων σε καλύτερη κατάσταση από τον αντίπαλό της.

Η ομάδα επί Φλικ, η οποία πνίγει τον αντίπαλο και με την πίεση ψηλά, έχει τα εργαλεία για να παίξει παιχνίδι κατοχής με επίκεντρο τον Πέδρι (πόσο καλός είναι αυτός ο παίκτης όταν είναι υγιής!), αλλά ξέρει άψογα και να παίξει στον χώρο, να ψάξει την κόντρα, αφού άλλωστε με αυτόν τον τρόπο «σκότωσε» την Μπάγερν και αποτελείωσε την Ρεάλ.

Παίζει φουλ κάθετα, δεν έχει κανένα πρόβλημα σε μοτίβο run and gun εφόσον χρειαστεί, αλλά και να παίζει διαρκώς στο όριο, κάτι που επιβεβαιώνεται με το πόσο αποτελεσματικά εφαρμόζει το τεχνητό οφσάιντ, ρίχνοντας συνεχώς τους αντιπάλους στην «παγίδα», παρότι παίζει με την άμυνα πολύ, μα πολύ ψηλά.

Ακόμα δεν έχει μπει ούτε ο Νοέμβριος, η σεζόν έχει πάρα πολύ δρόμο, αλλά τα μέχρι τώρα δείγματα της Μπαρτσελόνα του Φλικ προοιωνίζει κάτι πολύ καλό για τους Καταλανούς, τόο για φέτος, όσο και για τα επόμενα χρόνια, με δεδομένο το νεαρό (πλην Λεβαντόσφκι) του ρόστερ της.

Κιλιάν Μπαπέ, ευχή και... κατάρα

Την ώρα που η Μπαρτσελόνα θέλγει με σημείο αναφοράς την Μασία, η Ρεάλ Μαδρίτης των νέων «galacticos» δέχθηκε ένα ηχηρό χαστούκι που θεωρώ δεδομένο ότι θα την ωθήσει να συνέλθει και να επιστρέψει δριμύτερη.

Όπως, άλλωστε, υπενθύμισε ο Κάρλο Αντσελότι, την τελευταία φορά που η Ρεάλ γεύτηκε συντριβή με 4-0 από την Μπάρτσα στο «Μπερναμπέου», την σεζόν 2021-22, κατέκτησε πρωτάθλημα και Champions League.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έχει τα φόντα για να κάνει παρόμοιο «ριπίτ» και φέτος, αρκεί όμως να λύσει τα προβλήματα που δεδομένα έχει, ξεκινώντας από το πιο «λαμπερό», με ονοματεπώνυμο Κιλιάν Μπαπέ.

Ο Γάλλος σούπερ σταρ αποκτήθηκε ως το κερασάκι στην βασιλική τούρτα, ως ο παίκτης που θα εκτόξευε στα ουράνια μια σούπερ ομάδα. Για χάρη του, όμως, ο Αντσελότι άλλαξε διάταξη και απενεργοποίησε επί της ουσίας το επιθετικό ταλέντο του Τζουντ Μπέλινγκχαμ. Ο χαρισματικός Άγγλος δεν έχει σκοράρει μετά από έντεκα συμμετοχές, ενώ πέρυσι, στο ξεκίνημα της πρώτης του σεζόν στην Ρεάλ, είχε έντεκα γκολ στα ισάριθμα πρώτα παιχνίδια του!

Ο «Καρλέτο» έχει απαλλάξει τον Μπαπέ από οποιαδήποτε αμυντική «αγγαρεία» για να κάνει απόλυτο focus στην επίθεση. Και μπορεί οι αριθμοί του να μην είναι κακοί (οκτώ γκολ – δύο ασίστ σε 14 παιχνίδια), αλλά η επιδραστικότητα του στο παιχνίδι της ομάδας δεν είναι η προσδοκώμενη.

Στο πρώτο του «Clasico», μάλιστα, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα από την τακτική του Φλικ, αφού βγήκε οκτώ (!) φορές οφσάιντ (δώδεκα συνολικά η Ρεάλ), στις δύο σκόραρε αλλά βεβαίως το γκολ δεν μέτρησε, ενώ σε δύο μοναδικά τετ – α – τετ νικήθηκε από τον Ινιάκι Πένια.

Οι αποδοκιμασίες από τον κόσμο στο τέλος του αγώνα είχαν αποδέκτες όλους τους ποδοσφαιριστές, αλλά κυρίως τον Μπαπέ, ο οποίος είναι ευχή για οποιαδήποτε ομάδα, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε κατάρα αν υπάρξει λάθος διαχείρισή του.

Ο Γάλλος, βεβαίως, δεν είναι το «μοναδικό» πρόβλημα της πρωταθλήτριας Ισπανίας και Ευρώπης. Στο κέντρο λείπει πολύ το τέμπο του Τόνι Κρόος, ο Λούκα Μόντριτς είναι πλέον 39 ετών και αυτό φαίνεται στα μεγάλα ματς, ενώ η άμυνα πιάνεται πολλές φορές αδιάβαστη και εκτός θέσης, όπως συνέβη επανειλημμένως στο «Clasicο», ειδικά με το δίδυμο των κεντρικών αμυντικών Έντερ Μιλιτάο και Αντόνιο Ρούντιγκερ.

Η Ρεάλ έχει το ταλέντο και το μέταλλο για να αφήσει πίσω την τεσσάρα και θα είναι μέσα σε όλους τους στόχους μέχρι το τέλος. Θα χρειαστεί, όμως, να βρει φάρμακο στις πληγές της, γιατί ειδάλλως θα συναντήσει πολλούς μπελάδες στα καθοριστικά ανταμώματα της σεζόν, με ομάδες όπως η Μπάρτσα, η Μάντσεστερ Σίτι ή η Ίντερ.