Η La Liga αλλάζει: περισσότερο πρέσινγκ, λιγότερο θέαμα και τεχνική

• Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.

Η ποδοσφαιρική ταυτότητα κάθε χώρας διαμορφώνεται από διάφορους παράγοντες. Η αθλητικότητα και η δύναμη των Βορειοευρωπαίων τους ώθησε να υιοθετήσουν ένα στυλ που βασίζεται περισσότερο στη δύναμη.

Όμως αυτή η ταυτότητα μπορεί να αλλάξει από έναν πολύ επιτυχημένο προπονητή ή μία μεγάλη επιτυχία. Για παράδειγμα, το γερμανικό ποδόσφαιρο έχει ταυτιστεί με το πρέσινγκ, λόγω του Ραλφ Ράγκνικ, ενός θεωρητικού του ποδοσφαίρου. Ενώ το ισπανικό ποδόσφαιρο, χάρη στην επιτυχία της Μπαρτσελόνα με τον Πεπ Γκουαρδιόλα και στη συνέχεια της Eθνικής Ισπανίας, το έχουμε συνδέσει με ένα πιο τεχνικό στυλ. Αυτή η αντίληψη απέχει από την πραγματικότητα, καθώς η επανάσταση που έφερε ο Πεπ, επηρέασε κυρίως την περιοχή της Καταλονίας.

Οι προπονητές στην Ισπανία, εκτός της Καταλονίας, ήταν και παραμένουν πιο συντηρητικοί. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα είναι οι περιπτώσεις του Ουνάι Έμερι και του Ράφα Μπενίτεθ. Εξάλλου, για την πλειοψηφία των ομάδων, το να υιοθετήσουν μία πολύ επιθετική τακτική είναι αυτοκτονικό, διότι δεν έχουν την ποιότητα και τα χρήματα για να δημιουργήσουν ομάδες που κυριαρχούν.

H Λα Λίγκα τα τελευταία χρόνια είναι το πρωτάθλημα με την μικρότερη παραγωγή φάσεων αλλά και με τις καλύτερες άμυνες σε σύγκριση με τα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα. Όλο και πιο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις προπονητών όπως αυτές των Σετιέν και Χέμεθ, οι οποίοι είχαν μια πιο επιθετική φιλοσοφία. Μοναδικές ίσως εξαιρέσεις είναι οι Σοσιεδάδ και Σεβίλλη. Χαρακτηριστικά, χρησιμοποιώντας τα xG (τα xGoals είναι η μονάδα μέτρησης των πιθανοτήτων που έχει κάθε τελική προσπάθεια για να γίνει γκολ), με 1,25 xG και 1,26 xG για τις σεζόν 2018/19 και 2019/20 βρίσκεται αρκετά πίσω.

Αυτό όμως που κάνει το ισπανικό πρωτάθλημα ενδιαφέρον είναι πώς οι ομάδες πετυχαίνουν αυτές τις αμυντικές επιδόσεις. Σε αντίθεση με αυτό που έκαναν κάποτε οι ιταλικές ομάδες, οι ισπανικές δεν προτιμούν να αμύνονται παθητικά σε ένα χαμηλό μπλοκ. Όταν κάποιος ακούει για έντονο πρέσινγκ του έρχεται η φράση του Κλοπ πως το πρέσινγκ είναι ο καλύτερος δημιουργός. Όμως οι Ισπανοί προπονητές το χρησιμοποιούν ως αμυντικό όπλο, καθώς σταθερά η La Liga είναι το πρωτάθλημα στο οποίο οι ομάδες πιέζουν περισσότερο, έχοντας τον χαμηλότερο PPDA (πάσες ανά αμυντική ενέργεια, όσο μικρότερος ο αριθμός τόσο πιο πού πρεσάρει μία ομάδα).

Πρωτοπόρος αυτής της τακτικής, ναι, η Ειμπαρ, μια ομάδα από μία μικρή περιοχή της Βασκονίας, με πληθυσμό 27.000 κατοίκων, η οποία επέλεξε ένα πολύ έντονο πρέσινγκ, κρατώντας τους αντιπάλους της μακριά από την περιοχή της. Δηλαδή, αντί να προσπαθήσει να απορροφήσει τις επιθέσεις των άλλων ομάδων με την πίεση προσπαθεί να τις κρατήσει μακριά από την περιοχή της, δεχόμενη έτσι πολύ λίγες τελικές.

Μετά την Eιμπαρ, ακολούθησε η Χετάφε του Χοσέ Μπορδαλάς, ο οποίος ειδικά φέτος, έχει πάει το πρέσινγκ σε ακραίο σημείο, έχοντας τον χαμηλότερο δείκτη PPDA (πάσες ανά αμυντική ενέργεια, όσο μικρότερος ο αριθμός τόσο πιο πολύ πρεσάρει μία ομάδα) σε όλη την Ευρώπη.

H μεγάλη βαρύτητα που δίνουν όμως οι ομάδες στην άμυνα και την πίεση έχει επηρεάσει και τον τρόπο που επιτίθονται, με τις περισσότερες ομάδες να προτιμούν να παίζουν στον χώρο χρησιμοποιώντας μακρινές μπαλιές. Ενδεικτικά η Λα Λίγκα τις δύο τελευταίες σεζόν είναι πρώτη σε μακρινές πάσες. Πιο ακραίο παράδειγμα αυτής της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας ήταν ο αγώνας μεταξύ της Χετάφε με την Εϊμπάρ που ήρθε ισόπαλος 1-1. Οι δύο ομάδες είχαν ποσοστό επιτυχημένων πασών 50%, δηλαδή μία στις δύο πάσες ήταν λάθος, καθώς δοκίμασαν συνολικά 179 μακρινές πάσες.

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος στο πώς παίζεις. Κάθε φιλοσοφία έχει τα δικά της επιχειρήματα. Οι οικονομικές ανισότητες της Λα Λίγκα δημιουργούν την ανάγκη να βρεθεί ένα ποδοσφαιρικό σχέδιο αποτελεσματικό για ομάδες οι οποίες διαθέτουν λίγα χρήματα και περιορισμένο ταλέντο.

Όμως για να μπορεί να δουλέψει το πρέσινγκ μίας ομάδας θα πρέπει η άλλη να έχει την μπάλα στα πόδια της. Αν και οι δύο θέλουν δώσουν την μπάλα στον αντίπαλο για να πιέσουν το build up του, όλα τα ματς κινδυνεύουν να γίνουν μια ανταλλαγή μακρινών πασών, όπου οι δύο ομάδες θα έχουν εξουδετερώσει η μία την άλλη. Εξάλλου, λόγω της πίεσης και της αμυντικής οργάνωσης των ομάδων είναι όλο και πιο δύσκολο να δημιουργηθούν φάσεις στην αντεπίθεση.

Επιπλέον αν όλο και περισσότερες ομάδες βασίζονται στη δύναμη και την αθλητικότητα, θα χρειάζονται και αντίστοιχους παίκτες. Άρα μήπως σε κάποια χρόνια το ισπανικό ποδόσφαιρο θα πάψει να παράγει παίκτες τεχνικά άρτιους όπως ήταν η γενιά που κέρδισε δύο Γιούρο και ένα Μουντιάλ;

Έχεις άποψη για κάποιο αθλητικό θέμα; Στείλε το κείμενό σου στο [email protected] και δες το δημοσιευμένο στο αγαπημένο σου site.