Να μην ξέρεις ποιος να θέλεις να νικήσει στο clasico

Αν παρακολουθείς την εξέλιξη του έργου που παρουσιάζουν στην διάρκεια της σεζόν και ειδικά των τελευταίων μηνών, έχεις λόγους να θέλεις και για τους δύο, δηλαδή και για τον Ζινεντίν Ζιντάν και για τον Ρόναλντ Κούμαν να βγουν νικητές από το clasico. Κυρίως επειδή και οι δύο έχουν καταφέρει να γυρίσουν μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Πάνω κάτω στην ίδια περίοδο, ο ένας τον Δεκέμβριο και ο άλλος τον Ιανουάριο, έμοιαζαν “τελειωμένοι” και είχαν να αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που τους παρουσίαζε “φευγάτους”. Και οι δύο τα κατάφεραν μόνοι και χωρίς “βοηθήματα”, δηλαδή χωρίς μεταγραφές τον Ιανουάριο. Και οι δύο αναγκάστηκαν να γίνουν πιο ευρηματικοί και δημιουργικοί προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που τους βάζουν οι συνέπειες του κορονοϊού και τα στριμωγμένα σερί παιχνίδια. Για τον Ζιντάν όμως έγραψα. Σήμερα εξηγώ για ποιον λόγο αντιλαμβάνομαι αυτό το clasico ως ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία των τελευταίων ετών για την Μπαρτσελόνα.

Κανείς μας ξέρει αν ο Κούμαν θα έκανε το περασμένο καλοκαίρι τις ίδιες επιλογές στον σχηματισμό και την διαχείριση του ρόστερ του αν υπήρχαν λεφτά για περισσότερα και ακριβότερα ψώνια. Είναι όμως παραπάνω από βέβαιο ότι ο Ολλανδός προπονητής αντιλαμβανόταν ως όνειρο ζωής αυτή την ευκαιρία, είναι κάτι που έχω ακούσει από τον - φίλο του Κούμαν - Τζον Φαν’τ Σχιπ, και ακριβώς γι’ αυτό είναι βέβαιο ότι είχε αναπτύξει στο μυαλό του το στρατηγικό του πλάνο με βασική ιδέα την επιστροφή της Μπάρτσα στην νοοτροπία της ανάδειξης ποδοσφαιριστών που η ίδια έχει εκπαιδεύσει στην Μασία.

Στα πρώτα 10 παιχνίδια πρωταθλήματος, η Μπαρτσελόνα είχε 4 νίκες, 4 ήττες και 2 ισοπαλίες. Στα επόμενα 19, δηλαδή αυτά που ακολούθησαν την ήττα από την Κάντιθ και την “το βλέπω αδύνατο να διεκδικήσουμε τον τίτλο” δήλωση του Κούμαν, η Μπάρτσα μετρά 16 νίκες και 3 ισοπαλίες· δεν έχει ηττηθεί. Αν δεν υπήρχε εκείνο το στραπάτσο στο Champions League, με το 1-4 της Παρί στο “Καμπ Νου”, ο Κούμαν θα έμοιαζε με μάγο που άγγιξε με το ραβδί του την δυσλειτουργική Μπάρτσα των πρώτων του μηνών και την μεταμόρφωσε σε ομάδα - τρένο. Και επειδή αυτό το αήττητο σερί στην LaLiga το πέτυχε με πολλούς “μικρούς” και με παιδιά της Μασία, αυτό που παρουσιάζει πλέον η Μπαρτσελόνα είναι ξένο με την τελευταία περίοδο Μπαρτομέου· δεν πρόκειται για ομάδα μιας χρήσης, αλλά για μια ομάδα που μπορεί να εξελιχθεί, να έχει συνέχεια και άρα να φέρει καλές σεζόν για τον σύλλογο.

Ο 18χρονος Πέδρι, ο 20χρονος Ντεστ, ο 21χρονος Μινγκέθα, ο 22χρονος Αραούχο, ο 21χρονος Τρινκάο, ο 21χρονος Πουτς, ο 18χρονος Μορίμπα έχουν γίνει μέλη του κορμού της ενδεκάδας. Συμπληρώνεις τον 18χρονο Ανσου Φάτι, ύστερα σκέφτεσαι ότι ο εκκολαπτόμενος αρχηγός της ομάδας, ο Φρένκι ντε Γιονγκ είναι 24 ετών, και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που σήμερα συμβαίνει υπό τον Κούμαν στην Μπαρτσελόνα μπορεί να έχει πολύ καλή συνέχεια.

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν ο Λιονέλ Μέσι θα βρει ή όχι νόημα να παραμείνει στην Μπαρτσελόνα και να πάρει τον ρόλο που του επιφυλάσσει ο Κούμαν, δηλαδή του “πατέρα” και καθοδηγητή της νέας γενιάς, των παιδιών που συγκινούνται όταν πανηγυρίζουν ένα γκολ μαζί του. Όσα όμως δείχνει στο τερέν ο Κούμαν στη διάρκεια του τελευταίου τετραμήνου είναι πολύ καλές ιδέες για τον τρόπο που μπορεί η Μπαρτσελόνα να εκμεταλλεύεται τον Μέσι στην ηλικία των 34 ετών και να τον κρατά όσο παραγωγικό δείχνουν οι επιδόσεις του (19 γκολ και 6 ασίστ στα τελευταία 20 παιχνίδια). Ο Κούμαν πειραματίστηκε με σχηματισμούς και συστήματα επιθετικής ανάπτυξης και αμυντικής λειτουργίας, κατέληξε στο 3-4-3 και το 3-5-2 διατηρώντας όμως την ευελιξία της επιστροφής στην 4αδα της αμυντικής γραμμής όποτε το κρίνει αναγκαίο, μετέτρεψε τον Ντε Γιονγκ, ειδικά στις στιγμές της απουσίας του Πικέ, σε στόπερ - πλέι μέικερ, βάσισε πάνω του το χτίσιμο των επιθέσεων, ανέδειξε τον Πέδρι, βελτίωσε την κυκλοφορία της μπάλας και βρήκε τρόπους να παίρνει λίγα γκολ από πολλούς όσο ζει χωρίς έναν δεινό εκτελεστή που θα μοιραζόταν με τον Μέσι την ευθύνη των γκολ. Είναι βέβαιο ότι θα είχαμε δει πολύ καλύτερα πράγματα από την ίδια Μπαρτσελόνα αν δεν είχε φύγει ή είχε αντικατασταθεί ο Σουάρες, αλλά την ίδια υπόθεση μπορεί κανείς να κάνει και για την περίπτωση που δεν είχε τραυματιστεί ο Φάτι. Στα πρώτα ματς της σεζόν είχε γίνει φανερό ότι ο Κούμαν σχεδίαζε πάνω του πολλές από τις επιθέσεις της Μπαρτσελόνα. Ο Ολλανδός όμως δεν έβαλε τα κλάματα. Προσαρμόστηκε στα δεδομένα, αντιμετώπισε την πρόκληση και σήμερα ζει την πιθανότητα να γίνει, με θετικό αποτέλεσμα στο clasico, το ψυχολογικό φαβορί για τον τίτλο.

Ο πρόεδρος Λαπόρτα μας έχει αφήσει με τον δημόσιο λόγο του να καταλάβουμε ότι θα ποντάρει στον Κούμαν. Κι εμείς έχουμε ήδη αντιληφθεί ότι αν μείνει ο Κούμαν θα επιμείνει στην εξέλιξη του project επιστροφής της Μπαρτσελόνα στον καιρό υλοποίησης των ιδεών του Γιόχαν Κρόιφ για την προώθηση ποδοσφαιριστών που έχουν εκπαιδευτεί από την ίδια την Μπαρτσελόνα για να παίξουν το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα. Στο μυαλό όσων έχουμε θαυμάσει στο παρελθόν τα έργα τέχνης που μας πρόσφερε η Μπαρτσελόνα στον καιρό που στο τερέν βρίσκονταν οι απόφοιτοι του σχολείου της, όλο αυτό μοιάζει με ευχή. Για να διαπιστώσουμε όμως αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι, πρέπει να δοθεί συνέχεια στο έργο του Κούμαν. Και αυτό δύσκολα θα συμβεί αν το τέλος της σεζόν βρει την Μπαρτσελόνα με άδεια χέρια, δηλαδή χωρίς ένα σοβαρό “ασημικό” σαν τον τίτλο της πρωταθλήτριας. Μετά από περίπου μια 5ετία, το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα ξαναμοιάζει ενδιαφέρον και ελκυστικό. Και δεδομένου ότι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα για να βαδίσει στον galacticos δρόμο που βάδιζε πριν με τον Μπαρτομέου, η επιλογή να συνεχίσει το έργο του Κούμαν μοιάζει μονόδρομος. Μόνο που αν αλλάξει προπονητή ακόμη και αν συνεχίσει στον ίδιο δρόμο θα χρειαστεί να την ξανακάνει από την αρχή αυτή τη διαδρομή.