Ρε Λέο, με έκανες να νιώσω σαν τον Παμπλίτο!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν φίλαθλος της Μπαρτσελόνα. Στο δημοτικό, όταν συνήθως ένα παιδί «αφοσιώνεται» σε μια ομάδα για το υπόλοιπο της ζωής του, ανάπτυξα την προτίμησή μου στην Μπάρτσα.

Και αυτό, παρ’ ότι υπήρξε μια σεζόν όπου οι Μπλαουγκράνα βρέθηκαν (προσωρινά) στην τελευταία θέση της βαθμολογίας στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Αυτή η τραγική πορεία είχε ως αποτέλεσμα πολλοί από τους συμμαθητές μου στο σχολείο της οδού Κάσπε στη Βαρκελώνη να «αλλαξοπιστήσουν» για να υποστηρίξουν την άπαικτη τότε Ρεάλ Μαδρίτης (μιλάμε για τα μέσα της δεκαετίας του ’80).

Εκτός από το ποδόσφαιρο, από μικρός μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω κόμικ, τα περισσότερα εκ των οποίων με ποδοσφαιρικό περιεχόμενο. Δεν είχα ιδιαίτερο ταλέντο στην δημιουργία πρωτογενούς υλικού, αλλά ήμουν αρκετά καλός στην αντιγραφή (όχι ξεπατικοτούρα, το ξεκαθαρίζω).

Και η κυριότερη πηγή έμπνευσης ήταν ο Ερίκ Καστέλ. Ένας Γάλλος, χαρισματικός επιθετικός, ο οποίος εμφανίστηκε σε 15 βιβλία των Ραϊμόν Ρεντίνγκ και Φρανσουά Ιγκ, ξεδίπλωσε το ταλέντο του κυρίως στην Μπαρτσελόνα, αλλά στο όγδοο τεύχος, με τίτλο «Η μεγάλη απόφαση», έκρινε ότι είχε έρθει η ώρα για μια σημαντική αλλαγή.

Και που αποφάσισε να πάει, εν μέσω μάλιστα της σεζόν; Στην… Παρί Σεν Ζερμέν! Την διαδρομή, δηλαδή, που ακολούθησαν (στην πραγματικότητα πλέον) ο Νεϊμάρ το 2017 και ο Λιονέλ Μέσι πριν από λίγες ημέρες.

«Για εκείνον, η Μπάρτσα χωρίς τον Ερίκ δεν είναι η Μπάρτσα»

Η ολοκλήρωση της ιστορικής μετακίνησης του Αργεντινού στην Παρί με βρήκε στο ταξίδι της επιστροφής από το Τόκιο στην Αθήνα. Και ομολογώ πως, παρ’ ότι έχω απομυθοποιήσει πολλά στο ποδόσφαιρο με την επαγγελματική μου ενασχόληση εδώ και 25 χρόνια, ένιωσα για λίγο σαν τον Παμπλίτο. Δεν έκλαψα κιόλας, προς Θεού, αλλά στενοχωρήθηκα, ένιωσα ένα κενό μέσα μου.

Για τους αμύητους στον κόσμο του Ερίκ Καστέλ, ο Παμπλίτο είναι ο πιτσιρικάς που γνωρίζει ο Γάλλος επιθετικός όταν πρωτοπάει στην Μπάρτσα και με τον οποίο γίνεται πολύ καλός φίλος, όπως και με όλη την παρέα του.

Ο Πάμπλο Βαρέλα, όπως είναι το όνομά του, φιλοδοξεί να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής όπως ο Ερίκ, ο οποίος τον βοηθάει να μπει στο φυτώριο της Μπάρτσα, την οποία δεν μπορεί να φανταστεί χωρίς τον Καστέλ να φοράει την φανέλα με το «7».

Όταν ο καλός του φίλος του ανακοινώνει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να πάει στην Παρί, ο Παμπλίτο ξεσπάει. «Ήξερα ότι θα φύγεις από την Μπάρτσα!» του φωνάζει και φεύγει τρέχοντας και κλαίγοντας προς το σπίτι του.

Ο προπονητής της ομάδας, Άγγλος C.B. Κερ, ο οποίος παρακολουθεί το στιγμιότυπο, κατανοεί την έντονη αντίδραση του πιτσιρικά. «Για εκείνον, η Μπάρτσα χωρίς τον Ερίκ δεν είναι η Μπάρτσα» λέει στον Καστέλ, ο οποίος δυσκολεύεται να πείσει τον Παμπλίτο ότι θα παραμείνει δίπλα του, ακόμα και παίζοντας σε άλλη ομάδα.

Η τεράστια αλλαγή ωριμάζει μέσα του, ο μικρός Καταλανός αφήνει στην άκρη την πικρία του και στηρίζει την απόφαση του Καστέλ, πανηγυρίζοντας μάλιστα την κατάκτηση του ευρωπαϊκού Κυπέλλου CEVA (το αντίστοιχο Champions League) από την Παρί, με πρωταγωνιστή τον Ερίκ και αντίπαλο στον τελικό την… Μπαρτσελόνα!

Όπως και ο Παμπλίτο, έτσι και εγώ δυσκολεύομαι αυτή την στιγμή να φανταστώ μια Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μέσι, όταν ο Αργεντινός ήταν μόνιμο (και πρωταγωνιστικό) στέλεχός της εδώ και είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Όπως και ο Παμπλίτο, έτσι και εγώ θα… χωνέψω αυτή την ιστορική αλλαγή και θα πάω παρακάτω, όπως ξεκαθάρισε άλλωστε και ο Ρόναλντ Κούμαν, λέγοντας με κυνική, αλλά ρεαλιστική προσέγγιση, ότι «πρέπει να κλείσουμε το βιβλίο Μέσι».

Όπως και ο Παμπλίτο, όμως, θα πανηγυρίσω με την ψυχή μου αν δω τον επόμενο Μάιο τον Λέο να σηκώνει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, τον μεγάλο του καημό – απωθημένο τα τελευταία χρόνια, όταν εκείνος έκανε ό, τι περνούσε από τα πόδια του για να το κατακτήσει με την ομάδα της καρδιάς του, αλλά αυτή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί ως σύνολο στα «θέλω» του.

Είναι πολύ περίεργο να βλέπεις τον Μέσι με άλλη φανέλα που δεν είναι αυτή της Μπαρτσελόνα, έστω και αν τα χρώματα της Παρί είναι παρόμοια με αυτά των Καταλανών.

Όλα, όμως, είναι μια συνήθεια. Και τέτοια θα γίνει την επόμενη διετία, στην τελευταία μεγάλη πρόκληση στην μυθική καριέρα αυτού του χαρισματικού «κοντού», ο οποίος δεν θα γίνει ποτέ Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, αλλά ανήκει αναμφίβολα στην απόλυτη ελίτ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η θέση του σε αυτή την ελίτ έχει ελάχιστη (και εντελώς υποκειμενική) σημασία…

Υ. Γ.: 15Αύγουστος με πρεμιέρα σε Premier League, La Liga και Bundesliga. Με κόσμο στα γήπεδα, ενδεχομένως γεμάτα στην Αγγλία, με σχετικά υψηλά ποσοστά πληρότητας σε Ισπανία και Γερμανία. Οι Άγγλοι, εν αναμονή της κατάληξης της «υπόθεσης Χάρι Κέιν», έχουν ήδη δύο μεταγραφές 100+ εκατομμυρίων ευρώ εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού. Οι Ισπανοί, μετά τον Κριστιάνο Ρονάλντο, έχασαν και την λάμψη του Μέσι και δεν βλέπω να σηκώνουν κεφάλι σύντομα. Οι Γερμανοί διαθέτουν το πιο υγιές πρωτάθλημα από κάθε άποψη, παρ’ ότι η κυριαρχία της Μπάγερν το καταντάει κουραστικό – βαρετό. Όπως και να’ χει, απολαύστε την, μπαλίτσα είναι όπως και να’ ναι…