O εξυπνάκιας αδερφός και η τέχνη του γκολφ(ερ)

Τέτοια θέλουμε. Ξεκατινιάσματα, μπηχτές και εξυπνάκηδες. Για τέτοια ζούμε.

Άντε γιατί πολύ άνετα την έχουμε βγάλει μέχρι στιγμής την μεταγραφική περίοδο και δεν μου αρέσει. Ενώ τώρα να. ΝΑ. Τώρα έχουμε φασούλα. Βέβαια από την υπόθεση Χάρυ Κέην τήνε περιμέναμε την ιστορία από την μεριά του Κυλιάν του Εμπαπέ μας προέκυψε.

Εδώ που τα λέμε βέβαια όχι και ΤΟΣΟ περίεργο. Διότι αν έχεις μελετήσει ΛΙΓΟ τον Ντάνιελ Λίβι, τον άνθρωπο που οδηγεί το καράβι της Τότεναμ, ξέρεις ότι ο τύπος δεν μπλέκει σε μεταγραφικούς τσαμπουκάδες και σε αυτά τα κούτελο-με-κούτελο. Διαχρονικά διατηρεί μια στάση του στυλ «κύριοι, να η τιμή, εδώ την έχω, με το ζμπάθεο. Θέτε; Πάρτε στην τιμή που γράφει το ταμπελάκι. Δεν θέτε; Περάστε και πιο κάτω που έχει εξίσου κορφαία ποδοσφαιρικά μαγαζά».

Το οποίο οκ, είναι μια ξεκάθαρη και τίμια στάση, το να ορίζεις από νωρίς τιμή (έστω και με αστερίσκο που λέει λίγο-πάνω-λίγο-κάτω), αλλά για εμάς τους αναγνώσται και τηλεθεαταί και ακροαταί είναι κάπως βαρετό.

Πάλι καλά όμως που σε αυτό το ποδοσφαιρικό τοπίο υπάρχουν πλέον τα άφθονα πέτρολ μάνεη και οι ιδιοκτήτες των και γιομίζουν το κενό μας με άφθονο και τσαμπουκαλεμένο να-σου-πω-να-μου-πεις.

Στην τελική ευθεία λοιπόν της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου, ο Κυλιάν Εμπαπέ λέει πως «ωραία μαζευτήκατε εδώ οι παλιόφιλοι από τις Μπαρτσελόνες, ωραία αποκτήσατε εσείς οι Παριζιάνοι νέο είδωλο, αλλά εγώ φχαριστώ δεν θα πάρω. Είμαι έτοιμος για ηγετικαί θέσεις, είμαι έτοιμος να είμαι η σημαία του συλλόγου και αν δεν με θέτε για σημαία, ξέρω κάτι ασπροφορεμένα παλικάρια στην Ισπανία που μου περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες».

Πότε το είπε, πότε χτύπησαν τα κόκκινα τελέφωνα τύπου Μπάτμαν στην Μαδρίτη, ούτε που το πήραμε γραμμή. Αλλά αφού θέλει ο Γάλλος, αφού θέλουν οι Μαδριλένοι, πώς να μην γίνει πρόταση. Και φτάνει η πρόταση, η οποία σύμφωνα με ούλα τα μέσα οριοθετείται κάπου στα 160 μιλιούνια γιούροζ. Λεφτά που όσο να πεις δεν τα λες και λίγα, αλλά από την άλλη, όταν έχεις δώκει 200 μιλιούνια ως Παρί για τον Νεημάρ, λογικό και επόμενο είναι να λες πως ο Εμπαπές πρέπει να είναι σε αντίστοιχο ράφι πώλησης αν όχι πιο ψηλό.

Τώρα το αν η Παρί μπλοφάρει και θέλει να ρισκάρει να χάσει τον παίκτη για ΖΗΡΟΟΥ γιούροζ σε έναν χρόνο από τώρα ή αν ΟΝΤΩΣ θεωρεί ότι μπορεί να πάρει ΤΟΠ ΝΤΟΛΑΡ για τον Γάλλο σε αυτήν την covid-ικά σφιχτή περίοδο που διανύουμε είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αλλά αυτό το οποίο διαφαίνεται είναι το οικονομικά τρελό αλλά μεταγραφικά απλό: σπάστε το ταβάνι του μεταγραφικού ρεκόρ που εμείς θέσαμε με τον Νεημάρ και σας δώνουμε τον Εμπαπέ με (σχετικό) φιογκάκι.

Αλλά είπαμε, μιλάμε για πέτρολ μάνεη και την αλαζονεία και το ύφος που αυτά φέρνουν. Που σημαίνει ότι κάπου μέσα στον χαμό της μεταγραφικής ιστορίας αυτής ΣΚΑΕΙ Η ΔΗΛΩΣΑΡΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΗΣ ΠΑΡΙ.

Ο σεΐχης Τανί μπιν Χαμάντ Καλίφα Αλ-Τανί , αδέρφι του σεΐχη Ταμίρ μπιν Χαμάντ Αλ-Τανί εκαβάλησε το τούητερ του και αφήνοντας στην άκρη τις περιττές ευγένειες έγραψε το εξής:

«Εάν συμφωνείτε με την καθορισμένη τιμή, τότε επικοινωνήστε μαζί μας. Αλλιώς ολοκληρώστε την σεζόν με τον παίκτη του γκολφ».

Δεν χρειάζεται ΚΑΝ να πούμε ποιος ακριβώς είναι ο παίκτης του γκολφ. Δεν τόνε λένε Κασεμίρο, δεν τονε λένε Ροδρίγκο. Είναι Ουαλός στο επάγγελμα, κοτσιδάτος και ακούει το όνομα «Ζινεντίν Ζιντάν» και αλλάζει πεζοδρόμιο.

Νιώστε όμως λίγο το επίπεδο της δήλωσης. Νιώστε λίγο τον αγνό, ψηφιακό τσαμπουκά και σκεφτείτε τα δύο αδέρφια, τον Τανί και τον Ταμίρ να τα λένε μεταξύ τους:

- Κατάλαβες ρε Τανί; Έρχεται ο τσογλαναράς ο Κυλιάν και μου λέει αφεντικό θέλω να φύγω. Που να πας ρε καημένε του λέω, στην Ρεάλ μου λέει.
- Ποια Ρεάλ; Αυτή που δεν έχει λεφτά για μεταγραφές;
- Ναι.
- Και με τι θα τόνε πάρει; Με στραγάλια;
- Έχει λέει ένα κουμπαρά που γράφει πάνω Εμπαπέ.
- Και πόσα έχει μέσα;
- 160 μίλιονζ λέει
- Και τι είμαστε εμείς για να δεχτούμε 160 μίλιονζ; Τίποτα σαγιοναραίοι, βερμουδοτζιναίοι, κιθαρόβιοι γιουπιγιάγες;
- Έλα μου ντες.
- Κάλα. Κάτσε αδερφούλη μου να δεις τι έχει να γίνει. ΣΟΡΑΓΙΑ. ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΜΟΥ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΕ ΤΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΤΟΥΗΤΕΡ.

Και κάπως έτσι η τελική ευθεία του μεταγραφικού μας καλοκαιριού απέκτησε μια εσάνς από Παρατράγουδα, ένα άρωμα από το Ζευγάρι της Χρονιάς. Που αρκεί για να μας δικαιώσει. Εμάς τους ταπεινούς μεταγραφολόγους που ζητάμε πάντα κάτι παραπάνω από απλές αγοραπωλησίες, ξερές τιμές και συμφωνίες. Που θέλουμε το δράμα μας, τους τσαμπουκάδες μας, τα κάτσε-καλά-μας.

Κι ας είναι από βαθύπλουτους πετρελαιόμαγκες που ουσιαστικά έχουν τινάξει στον αέρα την ζυγαριά λογικής του παγκόσμιου φούτμπολ. Κι ας είναι από ανθρώπους που ΞΕΚΑΘΑΡΑ δεν εκτιμούν την μαγεία του γκολφ που τόσο εκτιμά ο Γκάρεθ ο Μπέηλ, ο Ουαλός μπαστουνάκιας της καρδιάς μας.

Ας είναι.