Η μπάλα έφυγε από το αριστερό του πόδι και στο ταξίδι της στον αέρα κουβάλησε μαζί της χιλιάδες καρφωμένα βλέμματα. Άλλα ζωντανά από το «DRV PNK Stadium» κι άλλα μισοκοιμισμένα από κάθε λογής οθόνη σε κάθε γωνιά της Γης. Κι όταν αυτή κατέληξε στα δίχτυα, η... Messimania προσγειώθηκε και επισήμως στην Αμερική. Μια απευθείας εκτέλεση φάουλ, μια γκολάρα που η Ευρώπη έχει απολαύσει τόσες φορές και έμοιαζε δίκαιο να απολαύσει από κοντά και η αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.

Και στα 120 λεπτά που πρόλαβε να παίξει ο Μέσι με την Ίντερ Μαϊάμι αυτό έκανε. Μετέφερε μια... μικρογραφία του παιχνιδιού του στη Φλόριντα, αυτή που το Gazzetta επιχειρεί να εξετάσει με τη βοήθεια του Wyscout, της κορυφαίας πλατφόρμας ποδοσφαιρικής ανάλυσης. Το tempo ήταν πιο χαμηλό, οι άμυνες - ως «είθισται» στο MLS - σίγουρα όχι... στιβαρές και η έκρηξη σαφώς μειωμένη. Μα η ουσία του 36χρονου Λιονέλ Μέσι, όλων αυτών που ήταν και είναι, παρέμεινε απαράλλαχτη. Η αντίληψή του και τα στοιχεία που για 19 χρόνια θαύμαζε η Ευρώπη ήταν εκεί. Ο Μέσι έστω και σε αυτά τα - λιγοστά για ασφαλή συμπεράσματα - 42+78 λεπτά του με τη ροζ φανέλα ήταν απλά... Μέσι. Όπως πάντα.

Το γκολ που έχει σκοράρει ξανά

Σκοράρισμα, δημιουργία, ντρίμπλες και προώθηση του παιχνιδιού. Σε αυτά ανέκαθεν διέπρεπε ο Αργεντινός, όντας ικανός μάλιστα να τα συνδυάζει στο παιχνίδι του με τρόπο... υπερφυσικό.

Και έχοντας ήδη προσαρμόσει τον ποδοσφαιρικό του εαυτό στις μειωμένες πλέον δυνατότητές του κορμιού του κάποιος σαν αυτόν δεν θα μπορούσε να δυσκολευτεί να παρουσιάσει την καλύτερή του έκδοση σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του ποδοσφαίρου της Αμερικής.

Οι αριθμοί αποδυναμώνονται από το εξαιρετικά μικρό δείγμα, η στατιστική σημασία είναι μικρή, αλλά ο Μέσι σε αυτόν τον χρόνο μέτρησε 5 προωθητικά κουβαλήματα, στιγμές δηλαδή που έτρεξε με την μπάλα κάθετα για τουλάχιστον 10 μέτρα, 80% επιτυχία στις ντρίμπλες και 0.21 xG ανά τελική προσπάθεια. Και αξίζει να σημειωθεί πως κάθε σουτ γενικά στο ποδόσφαιρο κατά μέσο όρο αγγίζει τα 0,10 xG. Δεν τα λες και... άσχημα στα 36 του χρόνια.

Ας δούμε όμως και την παρακάτω φάση. Ο Μέσι βρίσκεται κεντρικά, χαμηλά και πριν καν υποδεχθεί την μπάλα έχει σκανάρει τον χώρο πίσω του. Πλέον έχει σχηματίσει τον... χάρτη του γηπέδου στο μυαλό του και ξέρει ακριβώς πού και πώς να κινηθεί κουβαλώντας την μπάλα.

Μπαίνοντας στο επιθετικό τρίτο ανοίγει σωστά αριστερά την κατάλληλη στιγμή. Συνεχίζει όμως το τρέξιμό του προς την περιοχή και κάνει αντίθετη κίνηση από τον επιθετικό ακριβώς στην καρδιά του «κουτιού». Εκεί πλασάρει με το δεξί και με τη μία στέλνοντας την μπάλα στη γωνία και την αγκαλιά των διχτυών.

Εντάξει θα πει κανείς. Οι τοποθετήσεις των παικτών της Ατλάντα είναι τραγικές, τα μαρκαρίσματά τους το ίδιο. Ναι και ναι. Αλλά αυτή είναι μια φάση που, ανεξάρτητα από το επίπεδο του αντιπάλου, «φωνάζει» Μέσι. Γιατί; Γιατί ο Αργεντινός το έχει ξαναβάλει αυτό το γκολ, το ίδιο. Και όταν λέμε το ίδιο, το εννοούμε.

Μερικούς μήνες πριν στην εκτός έδρας νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν επί της Λιλ. Ο Μέσι και πάλι κινείται κεντρικά, τρέχοντας με την μπάλα στα πόδια. Και πάλι «βλέπει» τη σωστή μεταβίβαση, μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι δυσκολότερα αφού περνάει την μπάλα ανάμεσα από την αντίπαλη άμυνα.

Ξανά συνεχίζει την κίνησή του και τοποθετεί τον εαυτό του στην καλύτερη δυνατή θέση έτσι ώστε να βρεθεί στο γύρισμα του Μέντες και πάλι με το δεξί να στείλει την μπάλα στην ίδια γωνία.

Οι ομοιότητες στις κινήσεις, στις ενέργειες με και χωρίς την μπάλα είναι ασύλληπτες, αποδεικνύουν επί της ουσίας πως ο Μέσι είναι... Μέσι. Ανεξάρτητα από όσα συμβαίνουν γύρω του. Εκείνος θα βρει τον τρόπο να βγάλει την κάθετη και στιγμές μετά ο ίδιος να γίνει και ο εκτελεστής, με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Λιγότερο κινητικός, το ίδιο κομβικός

Είναι φοβερό το πώς ακόμα και τώρα, στα 36 του, κάνει πράγματα που το μάτι αναγνωρίζει ως χαρακτηριστικά του. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως πλέον σε αυτή την ηλικία τα κάνει διαφορετικά, ανάλογα με τις δικές του δυνάμεις και πάντα βοηθώντας στο μέγιστο την ομάδα του.

Το heatmap του είναι πιο αχνό από ποτέ, πιο «στενό». Φαίνεται πως δεν πατά τόσο στην περιοχή, πως κινείται σε πιο περιορισμένους χώρους, για την ακρίβεια πως παραμένει σε έναν δικό του χώρο ανάμεσα στο κέντρο και το «κουτί». Κι όμως ακόμα κι έτσι εξακολουθεί να έχει ασύλληπτη επιρροή σε όσα συμβαίνουν στο χορτάρι. Όπως στην παρακάτω φάση.

Ο Μέσι υποδέχεται με πλάτη, για την ακρίβεια με παίκτη κολλημένο στην πλάτη του, να τον πιέζει ασφυκτικά. Αυτό φυσικά δεν έχει και πολλή σημασία αφού με χαρακτηριστικό στυλ καταφέρνει να γυρίσει και να κερδίσει όλο τον χώρο και τον χρόνο προς όφελός του.

Κουβαλά και χωρίς να τρέξει πάρα πολύ ή να περάσει όποιον βρει μπροστά του συγκλίνοντας εσωτερικά - όπως θα έκανε κάποτε - εντοπίζει την κίνηση του Μαρτίνες και με μια πάσα ξεκλειδώνει όλη την άμυνα.

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, όντας πλέον σε άλλη ήπειρο και στο ομολογουμένως χαμηλότερου επιπέδου περιβάλλον που υπήρξε ποτέ. Ο Μέσι προσαρμόστηκε στη νέα του πραγματικότητα, άλλαξε, μα ταυτόχρονα έμεινε ίδιος. Γιατί εν τέλει ο πραγματικός Μέσι δεν είχε να κάνει με την έκρηξη και τα εντυπωσιακά σόλο αλλά με όσα μοναδικά το κεφάλι του μπορούσε να επινοήσει και όσα τα πόδια μπορούσαν να υλοποιήσουν.

Η ποδοσφαιρική του αντίληψη, ο τρόπος που βλέπει τον χώρο και ο τρόπος που τον εκμεταλλεύεται. Ήταν και θα είναι πάντα εκεί. Πάντα Μέσι. Από τα Champions League με την Μπαρτσελόνα και τη Ligue 1, μέχρι το Μουντιάλ, την κορυφή του κόσμου και την Αμερική. Έστω και σε αυτά τα 120 πρώτα και πανέμορφα λεπτά.