Ντάνι, σήκωσε το εσύ ή ο Λέο!

Την ώρα που, ομολογώ, χάζευα (και όχι έψαχνα) τα ηλεκτρονικά μου κιτάπια, έπεσα στην παραπάνω φωτογραφία. Ημερομηνία λήψεως; 12 Σεπτεμβρίου του 2010. Όταν, δηλαδή, ο υπογράφων είχε ακόμα μερικά μαύρα μαλλιά (πλέον είναι όλα άσπρα) και ο κυριούλης δίπλα του ήταν ο κορυφαίος δεξιός μπακ στον κόσμο. Άντε, μαζί με τον Μαϊκόν της Ίντερ εκείνη την εποχή.

Ο Ντάνι Άλβες είναι αυτό που λέμε «περιπτωσάρα». Με το χαμόγελο μόνιμα στα χείλη, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κάνει καλαμπούρι, να πετάξει την επιτυχημένη ατάκα, να πειράξει κάποιον, συνεχώς μέσα στην τρελή (χωρίς εισαγωγικά) χαρά.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι 100% επαγγελματίας. «Σκυλί» στην προπόνηση και στο γήπεδο, ήταν ένα φα-ντα-στι-κό μπακ – χαφ που έγραψε ιστορία όπου και αν έπαιξε. Συν τοις άλλοις, έφτασε αισίως τα 39 και παίζει ακόμα μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο. Απέχει, δηλαδή, πέντε χρόνια από το να φτάσει τους τίτλους του (44!), μια… τρομακτική επίδοση που τον εναποθέτει στην κορυφή των πολυνικών ποδοσφαιριστών όλων των εποχών.

Ο Ντάνι, όμως, ο οποίος εκείνο το μεσημέρι του Σεπτέμβρη υποδέχθηκε τους Έλληνες δημοσιογράφους στο προπονητικό κέντρο της Μπαρτσελόνα (δίπλα μου, μεταξύ άλλων, ο νυν διευθυντής του Gazzetta.gr, και καλός φίλος, Θάνος Σαρρής, αλλά και ένας ακόμα Θανάσης, λατρεμένος και από τους δυο μας), θέλει έναν ακόμα τίτλο, προτού κρεμάσει (;) τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.

Και όχι όποιον και όποιον τίτλο, αλλά τον πιο σημαντικό. Τον απόλυτο. Το Άγιο Δισκοπότηρο για κάθε ποδοσφαιριστή. Πιο πάνω από τα τρία Champions League, τα δύο Κύπελλα UEFA/Europa League, τα οκτώ πρωταθλήματα σε τρεις διαφορετικές χώρες, τα δύο Copa America ή το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο που, μεταξύ πολλών άλλων, κοσμούν την μυθική συλλογή του.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο, το οποίο η Βραζιλία των πέντε αστεριών έχει να κατακτήσει από το 2002, αντιστέκεται στον Ντάνι, ο οποίος μετράει δύο αποτυχημένες απόπειρες (το 2010 και το 2014), αφού το 2018 έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού στο τελευταίο παιχνίδι (πόσο οδυνηρό είναι αυτό…).

Μήπως έκανα λάθος;

Τέτοια εποχή πριν από ένα χρόνο, είχα γράψει σε αυτή την διαδικτυακή γωνιά ένα blog με τίτλο «Αργεντινή και Βραζιλία βλέπουν τα ευρωπαϊκά τρένα να περνούν». Σε αυτό, επισήμανα ότι δεν έβλεπα με ποιο τρόπο Αργεντινή ή Βραζιλία θα μπορούσαν να βάλουν τέλος στην ευρωπαϊκή κυριαρχία στο Μουντιάλ.

Από το 2006 και μετά, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία και Γαλλία κάθισαν στον θρόνο, σε τρεις αμιγώς ευρωπαϊκούς τελικούς και μια μοναδική νοτιαμερικανική παρουσία, αυτή της Αργεντινής, στον τελικό του 2014. Όσο για την Βραζιλία; Αυτή από το 2006 και έκτοτε, αποκλείεται στα Μουντιάλ όταν συναντά ομάδα από την Γηραιά Ήπειρο.

Ένα χρόνο μετά, έχουν αρχίσει να με… τρώνε μερικές αμφιβολίες. Τόσο για την αξιοπιστία που έδειξαν (και) σε αυτό το διάστημα η Αλμπισελέστε και η Σελεσάο, αλλά και γιατί καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν (μου) έβγαλε (τα) μάτια στο σχετικά πρόσφατο Nations League. Εξαίρεση η… Ουγγαρία, η οποία όμως δεν πήρε εισιτήριο για το Κατάρ. Άλλο Nations League, βεβαίως, άλλο Μουντιάλ.

Παρ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι: Μήπως έκανα λάθος στην πρόβλεψή μου; Ως φίλαθλος του ποδοσφαίρου, ως λάτρης του ποδοσφαιριστή – σόουμαν που λέγεται Ντάνι Άλβες, το εύχομαι. Ο Νεϊμάρ δεν μου ήταν ποτέ ιδιαίτερα συμπαθής και ο Κασεμίρο επίσης.

Θα ήθελα πολύ, όμως, να δω τον τρελό – Ντάνι να γίνεται ο δεύτερος γηραιότερος παγκόσμιος πρωταθλητής μετά τον Ντίνο Τζοφ, ο οποίος ήταν σαράντα ετών και 133 ημερών όταν σήκωσε, ως αρχηγός μάλιστα, την κούπα με την Ιταλία, το 1982 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» και με αντίπαλο τη Δυτική (τότε) Γερμανία.

Ο τεράστιος Τζοφ, βεβαίως, ήταν (φανταστικός) τερματοφύλακας. Και λόγω θέσης η καταπόνηση είναι σαφώς μικρότερη σε σχέση με ένα σύγχρονο δεξιό μπακ – χαφ που δίνει κάθε σεζόν πολλά περισσότερα παιχνίδια και… αλωνίζει όλη την πλευρά του, ασταμάτητα και για 90 λεπτά.

Εκτός απροόπτου, ο Ντάνι δεν θα είναι βασικός με την Σελεσάο και ούτε θα παίξει από την αρχή σε έναν υποτιθέμενο τελικό. Πόσο ωραίο, όμως, θα ήταν, τώρα με τις πέντε αλλαγές, να μπει λίγο πριν από το φινάλε, με την Βραζιλία να έχει εξασφαλίσει τον τίτλο και να σηκώσει την κούπα μαζί με τον αρχηγό Τιάγκο Σίλβα;

Λέο, ή τώρα ή ποτέ

Δύο μήνες προτού τραβηχτεί η φωτογραφία με τον Ντάνι Άλβες, είχα το προνόμιο να βιώσω από κοντά ένα ολόκληρο Μουντιάλ. Ολόκληρο γιατί, χάρη στην εφημερίδα «Εξέδρα των Σπορ», ήμουν ένα μήνα απεσταλμένος στη Νότια Αφρική, όπου και έγραφα μια σελίδα με τίτλο «Η φυλή του Ζου-Λοθάνο» (έξυπνο ε;), μέσω της οποίας μοιραζόμουν με τους αναγνώστες τις εμπειρίες και τις σκέψεις από το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο επί αφρικανικού εδάφους.

Μεταξύ αυτών των εμπειριών τα ηλεκτροφόρα σύρματα στο ξενοδοχείο, η πόρτα του δωματίου που έκλεινε με κάγκελο απ’ έξω, τους -4 βαθμούς στο Βραζιλία – Βόρεια Κορέα με γάντια, σκούφο και κασκόλ ως αξεσουάρ, το απίθανο χρώμα που έδιναν οι φίλαθλοι από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, η συνειδητοποίηση ότι παρακολουθείς από κοντά να γράφεται (ποδοσφαιρική έστω) ιστορία.

Και για εμένα, μάλιστα, το… τζακ – ποτ ήταν διπλό. Όχι μόνο γιατί, μένοντας στην πρωτεύουσα (Γιοχάνεσμπουργκ), είδα πάνω από δέκα μουντιαλικά παιχνίδια στο «Σόκερ Σίτι» και το «Έλις Παρκ», έστω και με την συνοδεία της αφόρητης βουβουζέλας.

Αλλά και επειδή είχα την ευκαιρία να απολαύσω σε λίγα μέτρα απόσταση την χώρα όπου γεννήθηκα να σηκώνει το βαρύτιμο τρόπαιο. Και, μάλιστα, με γκολ ενός εκ των πιο συμπαθητικών, αγαπητών και χαρισματικών ποδοσφαιριστών που έχω δει ποτέ σε έναν αγωνιστικό χώρο: Τον Αντρές Ινιέστα.

Λίγους μήνες μετά την παγκόσμια κούπα, ο «Αντρεσίτο» μαζί με τον Τσάβι και τον Λιονέλ Μέσι, συμπαίκτες του στη Μπαρτσελόνα, συνέθεταν την τριάδα των φιναλίστ για την «Χρυσή Μπάλα». Σύσσωμη η κοινή γνώμη θεωρούσε πως ένας εκ των δύο Ισπανών έπρεπε να την πάρει, αλλά εντέλει (και) αυτή κατέληξε στα χέρια του φαινομένου από το Ροσάριο.

Δώδεκα χρόνια από εκείνη την στιγμή, ο Τσάβι είναι ο (πολλά υποσχόμενος και με καλά δείγματα) προπονητής της Μπάρτσα και ο Αντρές προσφέρει τις τελευταίες ποδοσφαιρικές του παραστάσεις στην Ιαπωνία με την φανέλα της Βίσελ Κόμπε. Ο Λέο όμως;

Μετά από μια πρώτη, πολύ δύσκολη σεζόν προσαρμογής στην Παρί Σεν Ζερμέν μετά από δύο δεκαετίες στην ασφαλή αγκαλιά του «Καμπ Νόου», ο Μέσι ήταν απολαυστικός στο πρώτο μισό της σεζόν και πιο ώριμος από ποτέ στη διαχείριση του παιχνιδιού (του).

Συν τοις άλλοις, εδώ και περίπου δύο χρόνια, τον βλέπεις ότι απολαμβάνει στο έπακρο και τους αγώνες με την Αλμπισελέστε, κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Πλέον δεν προσπαθεί μόνος του να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, αλλά νιώθει ότι έχει τους κατάλληλους παρτενέρ, είναι αρχηγός σε αγωνιστικό χώρο και αποδυτήρια και μοιάζει έτοιμος να οδηγήσει την Αργεντινή στη Γη της Επαγγελίας, όπως ο Μάριο Κέμπες το 1978 και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το 1986.

Πριν από λίγο καιρό, ο Μέσι δήλωσε πως αυτό θα είναι το τελευταίο του Μουντιάλ. Λογικό βάσει ηλικίας (35), αλλά όχι τόσο με βάση το πώς και πόσο φροντίζουν τους εαυτούς τους οι ποδοσφαιριστές σήμερα, με αποτέλεσμα να μην μας κάνει τόσο εντύπωση να βλέπουμε ενεργούς και ανταγωνιστικούς τον 37χρονο Κριστιάνο Ρονάλντο, τον 39χρονο Ντάνι Άλβες ή τον 41χρονο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (Ζλάταν, περαστικά!).

Αυτή, λοιπόν, είναι η τελευταία ευκαιρία του Λέο να μπει στο πάνθεον (και) του Μουντιάλ. Και, αν δεν το σηκώσει ο Άλβες με την Βραζιλία, θα ήθελα να το κάνει αυτός με την Αργεντινή. Όχι τίποτε άλλο, αλλά για να σταματήσουν επιτέλους οι άνευ ουσίας συγκρίσεις του με τον Ντιεγκίτο.

Σύμφωνοι, ο Μαραντόνα ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός καλλιτέχνης – τσόγλανος που έχουμε δει και θα δούμε ποτέ και πήρε μια ομάδα που ήταν στο τίποτα (Νάπολι) και την έκανε δις πρωταθλήτρια Ιταλίας, την εποχή που η Serie Α ήταν το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο. Αλλά, σε βάθος καριέρας, διάρκειας, τίτλων και επιδόσεων, ο Μέσι είναι ανώτερος. Και το αφήνω εδώ.

Υ. Γ.: Για να είμαι ειλικρινής και παρ’ ότι σας… ζάλισα με Ντάνι Άλβες και Λιονέλ Μέσι, εννοείται ότι αν η νεανική Ισπανία του Λουίς Ενρίκε κάνει την υπέρβαση και φτάσει μέχρι την κούπα, θα την πανηγυρίσω πολύ περισσότερο απ’ ότι αν τα καταφέρει η Σελεσάο του Ντάνι ή η Αργεντινή του Λέο. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι...