Μουντιάλ 2022: Eχώ «διπλό» τον Σόκρατες! Τον αλλάζω με Ρουμενίγκε...

Στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό που έγινε το 2018 στα γήπεδα της Ρωσίας και βρήκε την Γαλλία απόλυτη θριαμβεύτρια, ο μεγάλος μου γιος ήταν 3.5 ετών και ο μικρός 2. Οπότε ούτε λόγος για να τους... μυήσω στα μυστικά του Μουντιάλ αφού είχαν άλλα «πιο σοβαρά» θέματα να ασχοληθούν. Τα χρόνια πέρασαν και πλέον βρισκόμαστε προ των πυλών ενός ακόμη Μουντιάλ. Διαφορετικό από τα άλλα όπως αναλύσαμε σε προηγούμενο blog.

Χειμώνας στο Κατάρ και ραντεβού με τα αστέρια. Οι μικροί πιο... μεγάλοι πλέον και με αρκετά «χιλιόμετρα» μπάλας τόσο στα γηπεδάκια, όσο και στην τηλεόραση, πήραν χαμπάρι πως κάτι συμβαίνει αυτές τις μέρες. Δεν είναι και δύσκολο αν σκεφτεί κανείς ότι από τη μια βλέπουν τον μπαμπά τους με ένα πακέτο αυτοκόλλητα παικτών ανά χείρας να προσπαθεί να συμπληρώσει το άλμπουμ κι από την άλλη οι συμμαθητές τους στο σχολείο να κάνουν κάτι ανάλογο...

Ξαφνικά εκεί ανάμεσα στα τετράδια της αντιγραφής, της ορθογραφίας και των μαθηματικών, βλέπω και ένα όπου η πρώτη σελίδα είχε γραμμένες 32 χώρες από κάθε γωνιά του πλανήτη. Από Αγγλία και Γερμανία μέχρι Δανία και Ουαλία κι από Καναδά και Βραζιλία μέχρι Γκάνα και Νότια Κορέα. Ναι, καλά καταλάβατε οι χώρες που θα πάρουν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι. Και ξαφνικά με μια «μηχανή του χρόνου» ταξιδεύω αρκετές δεκαετίες πίσω.

Για την ακρίβεια στο 1986. Το πρώτο μου Μουντιάλ. Mexico 86! Mε ένα μπλε σχολικό τετράδιο να γράφω χώρες, ονόματα παικτών και... φανταστικά σκορ.

Η Γαλλία του Πλατινί και η Αγγλία του Λίνεκερ, η Παραγουάη του Καμπάνας και η Ισπανία του Μπουτραγκένιο. Η Βόρεια Ιρλανδία του Γουαϊτσάιντ και η Γερμανία του Ρουμενίγκε. Η Σοβιετική Ένωση του Μπλαχίν και το Βέλγιο του Σίφο. Η Βραζιλία του Σόκρατες και η Ιταλία του Αλτομπέλι. Η Ουγγαρία του Ντέταρι και η Δανία του Λάουντρουπ. Και φυσικά ο Μαραντόνα και η Αργεντινή του!

Γράψε, σβήνε, γράψε, σβήνε και πάει λέγοντας. Από την πρώτη μέρα των αγώνων μέχρι τον μεγάλο τελικό. Κι όλες αυτές τις μέρες του χαρτζιλίκι του μπαμπά και του παππού να πηγαίνει για... ιερό σκοπό. Για τα περίφημα χαρτάκια που θα συμπλήρωναν το άλμπουμ. Χαρτάκια που εκείνα τα χρόνια είχαν και... γεύση σοκολάτας, καθώς (οι παλιοί σίγουρα θα το θυμάστε) υπήρχαν μέσα σε σοκοφρέτες, που αναγκαστικά τις αγοράζαμε... δέκα-δέκα και τις ανοίγαμε ταυτόχρονα για τον «κρυμμένο θησαυρό».

Και μετά αφού γινόταν... ξεσκαρτάρισμα, μια βόλτα στη γειτονιά με τα διπλά ανά χείρας για τις απαραίτητες ανταλλαγές. Να βρούμε αυτόν που μας λείπει. Τον «σπάνιο» για να συμπληρώσουμε την ομάδα. Ευλογημένος στα μάτια μας όποιος είχε το «δύσκολο αυτοκόλλητο», αλλά πάντα και σκληρός διαπραγματευτής. Πέφταμε στην... ανάγκη του και το εκμεταλλεύονταν. «1 για 10 ή 1 για 15» κι αν ήταν τόσο πια σπάνιο δίναμε και καμιά 30αριά για να το αποκτήσουμε. Στο τέλος όμως όταν έφτανε στα χέρια μας η χαρά ήταν απερίγραπτη και βάζαμε στόχο το επόμενο. Είναι κι αυτό μια διαχρονική αξία των Μουντιάλ.

Η λαχτάρα των μικρών παιδιών για τους ήρωες τους, η δίψα να γεμίσουν ένα τετράδιο με αποτελέσματα, το πάθος να βρουν όλα τα αυτοκόλλητα μέχρι τέλους. Στα παιδικά τους μάτια αυτό είναι που μετράει και μένει για πάντα στον... σκληρό δίσκο της μνήμης. Αυτό σημαίνει Μουντιάλ. Είτε γίνεται καλοκαίρι, είτε χειμώνα...