Όταν ο Μπέκαμ κάνει το Κατάρ σκανδιναβική χώρα

Αν θέλουμε να ορίσουμε το πως είναι η...φάση “Μουντιάλ” λίγο πριν ξεκινήσει, ας πάμε να την κουμπώσουμε στην αντίστοιχη...”σούπερ μάρκετ” στη χώρα μας. Και στις δύο περιπτώσεις είναι σαφές ότι μιλάμε καραμπινάτο σκάνδαλο/α διαφορετικής μορφής σε κάθε περίπτωση που έχουν μέσα τους πολλές ωραίες...ευωδιαστές παραμέτρους. Αλλά ας σταθούμε σε μια από αυτές που είναι η υποκρισία. Ιδιαίτερα διαδομένη σε κάθε έκφανση και μορφή της πολιτικής. Η οποία (πολιτική) είναι τόσο αυτό που κάνει ο Άδωνις Γεωργιάδης με τα καθημερινά του “βαριετέ” στα σούπερ μάρκετ, όσο και ο Ντέϊβιντ Μπέκαμ με την έκφραση πολιτικά ορθής βλακείας προκειμένου, ανεβασμένος σε ένα συννεφάκι 130 εκατομμυρίων λιρών να μας πείσει ότι όπου να ναι το Κατάρ θα γίνει περίπου...σκανδιναβική κοινωνία.

Σαν πολίτης, επαγγελματίας αθλητικός συντάκτης, φίλος του ποδοσφαίρου και οικογενειάρχης θα έλεγα ότι προσπαθώ να...αγιάσω αλλά δεν με αφήνουν. Οι Αδώνιδες και οι Μπέκαμ αυτής της ζωής, ο καθένας στον τομέα του. Θέλω δηλαδή να φεύγω από το σούπερ μάρκετ και να ξεχνάω όσο μπορώ πιο γρήγορα (λόγω κινδύνου υψηλής αρτηριακής πίεσης) ότι περνάω τη διπλή ώρα από παλιά εκεί μέσα προσπαθώντας να συγκρίνω τιμές και να μη βάλω τα κλάματα μπροστά στα ράφια, αλλά σαν το διάολο πρέπει να πετάγεται, σε κάθε τηλεοπτικό κανάλι σαν τον μακαρίτη τον Μητσάρα, ο αρχαιοπρεπής σόουμαν και να μου θυμίζει το μαρτύριο μου. Επίσης θέλω να προσπαθήσω να δω μπαλίτσα στο Μουντιάλ, βάζοντας για λίγο στην άκρη τα χίλια κακά της μοίρας των πολιτών (ιδίως αυτών που δεν είναι...άντρακλες) και εργαζομένων της αραβικής δικτατορίας που το διοργανώνει, αλλά έρχεται ένας λαμπρός, ξανθός σταρ να προσπαθεί να με πείσει ότι (στο Μουντιάλ) ουρανός θα γίνει πιο γαλανός μιλώντας μια γλώσσα που θυμίζει πολιτικό με αγκυλώσεις από βαρύ αυχενικό. Πάρτε μια γεύση εδώ και πείτε μου αν καταλαβαίνετε κάτι από αυτή την μυστήρια (περίπου “εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ”) γλώσσα.

Δεν αντιλέγω ότι και στις δύο περιπτώσεις δεν μπορούν να γίνονται όλα όπως θέλω. Εφόσον μπαίνω στο σούπερ μάρκετ θα ψωνίσω και Άδωνι, γιατί παρέχεται δωρεάν μαζί με το καλάθι του νοικοκυριού. Εφόσον θα δω Μουντιάλ θα καταναλώσω, τουλάχιστον μέχρι αυτό να αρχίσει και Καταριανό Μπέκαμ. Αυτό είναι το παράπλευρο κόστος. Αλλά, αλήθεια, αν πρέπει να καταλήξουμε ότι θα σταματήσουμε να... τρώμε και να βλέπουμε μπάλα, απλά και μόνο για να γλιτώσουμε από υψηλά αμειβόμενους σόουμαν (έχω και άλλες ιδιότητες που κουμπώνουν στη συμπεριφορά τους, αλλά μπορεί να θίξω κάποιους σκληρά εργαζόμενους κλάδους), θα βγει και πάλι το συμπέρασμα ότι δεν πάμε καθόλου καλά. Που, σίγουρα, δεν πάμε αλλά γιατί πρέπει να μας το θυμίζουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτό, με κάθε ευκαιρία;

Και για να αφήσω τον υπουργό Ανάπτυξης (;) στην άκρη και να εστιάσω στο Μουντιάλ, δεν βάζω το ερώτημα αν έχει ανάγκη άλλες 130 εκατομμύρια λίρες ο Μπέκαμ φλερτάροντας με τον κίνδυνο να γίνει γραφικός. Δεν είμαι στην τσέπη του. Επίσης, είναι σαφές ότι ο ίδιος είναι διατεθειμένος να πιστέψει σε ένα ουτοπικό επικοινωνιακό σενάριο της οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ, και ξέρει καλά ότι υπάρχει μεγάλο ακροατήριο στην Αγγλία που εξακολουθεί να μαγεύεται από αυτόν και (κυρίως) δεν δίνει δεκάρα τι τραβάνε, η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και οι...σκουρόχρωμοι εργαζόμενοι στο Κατάρ.

Το θέμα όμως είναι πως, τα παραμύθια είναι ωραία και έχουν happy end ακριβώς επειδή τα λένε “παραμύθια”. Αν ο αθλητισμός είχε ουσιαστική παρέμβαση, ώστε να επιφέρει αλλαγές, στην πολιτική και την κοινωνία, ο Πούτιν θα είχε γίνει δημοκράτης μετά το Μουντιάλ της Ρωσίας, ο Βιντέλα το 1978 θα είχε πέσει μαζί με τη χούντα του, ο λαός της Νότιας Αφρικής θα ζούσε καλύτερα μετά το 2010 και θα βρω και ένα σωρό άλλα παραδείγματα που δεν αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο. Η πολιτική χρησιμοποιούσε πάντα τον αθλητισμό. Το αντίθετο έχει γίνει ελάχιστες φορές και κυρίως με κάποιες ακτιβιστικές δράσεις διαμαρτυρίας από αθλητές μέσα σε διοργανώσεις. Τίποτα περισσότερο. Από τη στιγμή μάλιστα που το χρήμα άρχισε να μιλάει όλο και περισσότερο και αυτοί που το ακουμπάνε χοντρά στο τραπέζι (αλλά όπως αποδεικνύεται και κάτω από αυτό) είναι οι διοργανωτές των μεγάλων events, το μόνο που γίνεται είναι να βρεθούν και μερικοί λαμπεροί “πρεσβευτές” που θα αποτελέσουν το συγχωροχάρτι για τις μεγάλες αμαρτίες που γίνονται σε κάθε χώρα που φιλοξενεί Μουντιάλ ή Ολυμπιακούς Αγώνες.

Είμαι σίγουρος ότι νιώθετε να σας πρήζει τα συκώτια όλη αυτή η κουβέντα για τα εξωαγωνιστικά του Μουντιάλ αλλά δεν πειράζει. Η ζωή δεν είναι μόνο πίτσα, μπύρα και σουβλάκι. Επίσης καλό είναι να συνηθίζουμε γιατί ακούγεται ότι θα διεκδικήσουμε διοργάνωση Παγκοσμίου κυπέλλου με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία. Στην ακραία περίπτωση που το σενάριο θα γίνει πραγματικότητα, θα ακούσουμε πολλούς...Μπέκαμ να μας λένε πόσο ξεχειλίζει η δημοκρατία σε αυτές τις χώρες.