Η όχι πια boring Αγγλία δικαιούται να ονειρεύεται
Το απολαυστικό «Fever Pitch» του Νικ Χόρνμπι ήταν ένα από τα πρώτα βιβλία με ποδοσφαιρικό υπόβαθρο που έπεσε στα χέρια μου. Σε αυτό, ο συγγραφέας ξετυλίγει με μοναδικό τρόπο την αγάπη του για την μπάλα και την Άρσεναλ, η οποία εκείνη την εποχή ήταν ακόμα γνωστή ως «boring, boring» (βαρετή, βαρετή).
Με την άφιξή του στο Λονδίνο, ο Αρσέν Βενγκέρ άλλαξε πρόσωπο στους Κανονιέρηδες, τους εξέλιξε στον μέγιστο βαθμό και, εκτός από αήττητο πρωτάθλημα, αποτίναξε μια για πάντα τη στάμπα της «πιο βαρετής ομάδας».
Ανάμεσα στα τελευταία δύο Παγκόσμια Κύπελλα, έλαβε χώρα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που λόγω κορονοϊού μεταφέρθηκε από το 2020 στο 2021, με την Αγγλία να φτάνει στον τελικό και να μένει μια ανάσα μακριά από το πολυπόθητο τρόπαιο.
Παρά την πολύ καλή πορεία των Τριών Λιονταριών στις τελευταίες δύο διοργανώσεις (τέταρτοι στη Ρωσία το 2018 και φιναλίστ στο σπίτι τους το 2021), η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ δεν κατάφερε να κερδίσει απόλυτα τη καρδιά των φιλάθλων, αλλά και του (πολύ απαιτητικού) Τύπου.
«Η Αγγλία είναι χαλαρά η πιο βαρετή ομάδα στο τουρνουά» ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος ενός άρθρου για την παρέα του Χάρι Κέιν, η οποία έφτασε στον τελικό δεχόμενη μόλις ένα γκολ, ούσα κυνική στα περισσότερα παιχνίδια της, με εξαίρεση το εμφατικό 4-0 επί της (πιο κουρασμένης) Ουκρανίας στα προημιτελικά. Φαίνεται πως αυτό δεν ισχύει πια…
Μπέλιγχαμ, Σάκα, Φόντεν…
Ο υγιεινός περίπατος κόντρα στο Ιράν δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα σαφές κριτήριο, αλλά συνιστά μια πρώτη, πολύ αισιόδοξη εικόνα για το τι είναι ικανή να κάνει η Αγγλία στα γήπεδα του Κατάρ.
Ο Σάουθγκεϊτ, ο οποίος ενδεχομένως και ως αμυντικός στα νιάτα του συνηθίζει να προσεγγίζει αμυντικά τα παιχνίδια, φαίνεται πως αποφάσισε να αφήσει λίγο λάσκα τα… λουριά στους πολλούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές του.
Η άθλια εικόνα της Αγγλίας στο Nations League, όπου υποβιβάστηκε μετά, μεταξύ άλλων, και από εντός έδρας διασυρμό από την Ουγγαρία πριν από πέντε μήνες (0-4), φαίνεται πως ταρακούνησε τα «πιστεύω» του ομοσπονδιακού προπονητή.
Μετά, μάλιστα, την εξάρα επί του Ιράν, ο Σάουθγκεϊτ δήλωσε ότι δεν έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος από την εικόνα της ομάδας του. Όχι, δεν τρολάρει, απλώς γνωρίζει ότι το επίπεδο δυσκολίας θα ανεβαίνει όσο προχωράει η διοργάνωση και η Αγγλία, σαφέστατα, έχει σημαντικά περιθώρια βελτίωσης.
Αυτό που δύσκολα βελτιώνεται είναι η παράσταση που έδωσε στον αγωνιστικό χώρο ο Τζουντ Μπέλιγχαμ. Σαν να είχε δέκα χρόνια εμπειρίας στις πλάτες του, ο 19χρονος χαφ της Μπορούσια Ντόρτμουντ κυριάρχησε στη μεσαία γραμμή, έδωσε το κατάλληλο τέμπο στην ομάδα του, είχε συμμετοχή στα τρία από τα έξι γκολ και φαίνεται πως είναι ο κρίκος που έλειπε από την αλυσίδα, σε σχέση με προηγούμενες διοργανώσεις.
Μπροστά από τον μέσο – φαινόμενο που σύντομα θα φύγει με προορισμό τη Ρεάλ Μαδρίτης ή μια από τις μεγάλες ομάδες της Premier League, ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του Μπουκάγιο Σάκα είναι όλο και πιο αξιόπιστος και ολοκληρωμένος, τόσο σε επίπεδο δημιουργίας, όσο και εκτέλεστης.
Ο Χάρι Κέιν, παρ’ ότι δεν σκόραρε, ήταν και πάλι πολύ επιδραστικός με δεκάδες κερδισμένες μάχες και δύο ασίστ, ο Ραχίμ Στέρλινγκ μεταμορφώνεται προς το καλύτερο όταν φοράει την φανέλα με το εθνόσημο και, όταν ο Σάουθγκεϊτ στρέφει το βλέμμα προς το πάγκο, έχει κάθε λόγο να χαμογελάει.
Ο Φιλ Φόντεν, ο Μάρκους Ράσφορντ, ο Τζακ Γκρίλις και ο Τζέιμς Μάντισον (όταν θα είναι 100% υγιής) παρέχουν εγγυήσεις για ποιοτικές λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις, αν και όλοι τους θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και βασικοί.
Φοβού την… σκιά τους
Η Αγγλία, λοιπόν, έχει ταλεντάρες από τη μέση και μπροστά, οι οποίες δείχνουν ικανές ακόμα και να επισκιάσουν τα κακώς κείμενα που ενδεχομένως να εμφανίσουν στη συνέχεια ο… Χάρι Μαγκουάιρ ή γενικά η αμυντική γραμμή.
Αυτός, όμως, δεν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα Τρία Λιοντάρια, αλλά η μοναδική τους ικανότητα… αυτοκαταστροφής μέσα από την ευφορία που παραδοσιακά τους διακατέχει μετά από τέτοιες πρεμιέρς.
Μια ματιά στα αθλητικά οπισθόφυλλα των βρετανικών ταμπλόιντ μπορεί να σου δημιουργήσει την εντύπωση ότι η Αγγλία είναι έτοιμη να… καταπιεί τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, απλώς και μόνο επειδή κατάπιε το Ιράν.
Το «It’s coming home» άρχισε να σιγοτραγουδιέται σε διάφορες γωνιές του νησιού, όταν ακόμα η ομάδα έχει να αντιμετωπίσει τις σαφώς πιο σκληροτράχηλες Ηνωμένες Πολιτείες και Ουαλία, προτού πέσει στα… βαθιά των νοκ άουτ.
Ο δρόμος είναι ακόμα πολύ, πολύ μακρύς. Η όχι πια boring Αγγλία, όμως, δικαιούται να ονειρεύεται. Και αν δεν τα καταφέρει, δεν χάθηκε ο κόσμος. Πάλι θα βρει (εναλλακτικούς) τρόπους να μας διασκεδάσει!
Υ. Γ. : Η Ολλανδία θα στρώσει, δεν με ανησυχεί ο Φαν Χάαλ. Ο εγωισμός κρατάει όρθιο τον Μπέιλ, μου άρεσαν τα ποιοτικά τρεξίματα των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και είναι ακόμα (πολύ) άγουρη ομάδα...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
