Ο σπασμένος γερμανικός τσαμπουκάς και οι (πιο) συχνές εκπλήξεις του Μουντιάλ

Στο τέλος του Μουντιάλ θα δούμε τη μεγάλη εικόνα, όσον αφορά τις εκπλήξεις. Είναι πάντα από δύσκολο, μέχρι απίθανο να δούμε έκπληξη μέχρι τέλους. Αν και μπορούμε να πούμε ότι πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά, αφού ομάδες όπως η Κροατία το 2018 δείχνουν να ξεπερνούν το “ταβάνι” της τρίτης θέσης και να φτάνουν στον τελικό.

Με μια πρόχειρη ανάκληση...αναμνήσεων, οι δύο κοντινές βαριές γκέλες Αργεντινής και Γερμανίας με τον ίδιο τρόπο (ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο) δεν είναι κάτι συνηθισμένο σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Η συχνότητα δηλαδή. Μέχρι τώρα (συνήθως) είχαμε να αναφέρουμε ένα μεγάλο “μπαμ” στην πρώτη φάση της διοργάνωσης. Το οποίο στη συνέχεια μπορεί και να μην επηρέαζε δραστικά την πορεία του ηττημένου. Θα δούμε αν θα συμβεί το ίδιο και στο Κατάρ. Σε κάθε περίπτωση όμως, με τέτοια αποτελέσματα έχουμε διπλό κέρδος. Πρώτα την άμεση έκπληξη, που είναι και το αλατοπίπερο αυτών των διοργανώσεων και μετά το γεγονός ότι τα επόμενα ματς του φαβορί, που έχασε στην πρεμιέρα, θα είναι...αίμα και άμμος. Τι καλύτερο για εμάς τους τηλεθεατές.

Βέβαια πάντα θα μπαίνει, σε τέτοιες περιπτώσεις, το ερώτημα αν πραγματικά μικραίνει η ψαλίδα του προηγμένου ποδοσφαιρικά μέρους του πλανήτη, όπως είναι η Ευρώπη (κυρίως) και η Νότια Αμερική με τις υπόλοιπες περιοχές που ψάχνουν την ευκαιρία τους. Στην εποχή μας τα μυστικά της προπονητικής, αλλά και της εργοφυσιολογίας δεν είναι κτήμα μόνο των προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών. Ο τρόπος που έπαιξαν και άντεξαν τόσο η Σαουδική Αραβία, όσο (κυρίως) η Ιαπωνία στα παιχνίδια που έκαναν την έκπληξη δείχνει ότι έχουν γίνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ασφαλώς και η τύχη έπαιξε τον ρόλο της στα δοκάρια των Γερμανών ή τα -οριακά οφσάϊντ- γκολ των Αργεντινών, αλλά τα δύο αουτσάϊντερ επέστρεψαν στο ματς επειδή πάτησαν πιστά πάνω στο πλάνο που είχαν, δεν τρομοκρατήθηκαν (ή νίκησαν τον φόβο τους, όπως οι Ιάπωνες στο δεύτερο μέρος) και είχαν τη δύναμη και την αντοχή να πιέσουν τον αντίπαλο τους, σε σημείο που να του χαλάσουν το μυαλό και να κλέψουν το ματς.

Τα έχουμε δει και παλαιότερα αυτά; Ναι, αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά ήταν πιο “σαφή” και καλά στημένα σαν προπονητικό πλάνο. Ασφαλώς δεν έγινε το ίδιο με το Ιράν, την Αυστραλία και την Κόστα Ρίκα αλλά δεν είπαμε ότι ξαφνικά μια μεγάλη διοργάνωση θα γίνει ταινία...παραμυθιού με ιππότες να σκοτώνουν δράκους. Πρέπει να υπάρχει το κατάλληλο γκρουπ, με πίστη στις δυνατότητές του και σωστή προετοιμασία για να εξαντλήσει τις πιθανότητές του να κάνει την ανατροπή στα προγνωστικά.

Τα φαβορί, θα είναι πάντα φαβορί και θα είναι αυτά που θα κυριαρχούν στα νοκ αουτ ματς και θα διεκδικούν το τρόπαιο. Το χάντικαπ που αφορά την εμπειρία θα καλύπτεται μόνο όταν περισσότεροι παίκτες από την Ασία και την Ωκεανία αποκτήσουν ευρωπαϊκές (κατά κανόνα) παραστάσεις και έχουν στα πόδια τους έναν σημαντικό αριθμό αγώνων υψηλού επιπέδου ή ακόμα και...σκέτα έναν σημαντικό αριθμό αγώνων. Όσο καλά και να γίνουν πρωταθλήματα όπως αυτό της Αυστραλίας και την Ιαπωνίας θα είναι πάντα στην άγονη γραμμή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Το γεγονός όμως ότι 19 Ιάπωνες διεθνείς παίζουν σε καλά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αλλάζει πολύ τα δεδομένα. Όπως συμβαίνει και με τους Αφρικανούς που μετακομίζουν πολύ πιο εύκολα στη Γαλλία, το Βέλγιο (κυρίως) ακόμα και την Αγγλία, αλλά συνολικά την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μην φοβούνται και τόσο τους μεγάλους αντιπάλους τους με αποτέλεσμα οι Αφρικανικές ομάδες να είναι πιο υπολογίσιμες στα Μουντιάλ.

Για τους ηττημένους, με “βαρύ” όνομα, μάλλον βγαίνουν διαφορετικά συμπεράσματα. Ιστορικά η αποτυχία στο πρώτο ματς δεν σημαίνει και καταστροφή για έναν “μεγάλο”. Αλλά Αργεντινή και Γερμανία δείχνουν να έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Οι πρώτοι δεν ξέρω αν έχουν πολύ οξυγόνο και ψυχολογικά και καλούνται να συσπειρωθούν γύρω από ένα ηγέτη (Μέσι) που σηκώνει όλο το άγχος του κόσμου στην πλάτη του και δεν μοιάζει να είναι φτιαγμένος για αυτό. Για να πάρεις, σχεδόν μόνος, (αν και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι μυθολογίας) μια ομάδα από το χέρι στο Μουντιάλ και να την οδηγήσεις, πρέπει να είσαι τόσο...υπερτσόγλανος όσο ο μακαρίτης ο Ντιέγκο. Πόσοι τέτοιοι γεννιούνται σε κάθε γενιά; Όσο για τη Γερμανία, που μπορεί να είναι πιο εύκολο να ανακάμψει, είναι σε καλύτερη μοίρα από πλευράς δυνάμεων και...ρομποτικής προσέγγισης στον αγώνα αλλά όταν ψάχνει για μια προσωπικότητα που θα τους βγάλει από τον βάλτο στη στραβή δεν μοιάζει να την έχει. Συν το γεγονός ότι τους έσπασαν χοντρά τον τσαμπουκά αντίπαλοι που μειονεκτούσαν μεν σωματικά, αλλά με την ταχύτητα, τη δύναμη, την επιμονή και την υπομονή τους στο δεύτερο ημίχρονο ανέβηκαν τόσο που δεν μπορούσαν να φτάσουν εύκολα στο δεύτερο μισό του γηπέδου. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τους Ιάπωνες στο πρώτο μέρος και έπεισαν τον εαυτό τους ότι το κατάφεραν τη στιγμή που ο αντίπαλος δεν...είχε πειστεί. Αν μη τι άλλο αυτό είναι και ένα μήνυμα για τους επόμενους αντιπάλους των Γερμανών. Οι οποίοι πάντως, να θυμίσουμε, ότι δεν έχουν...θέλξει με την απόδοσή τους την τελευταία χρονιά αλλά, οκ λέμε πάντα: “είναι Γερμανοί”.

Αναμένοντας να δούμε τη Βραζιλία και με το λειψό δείγμα ενός αγώνα, ναι οφείλουμε αν εστιάσουμε (κατά τη γνώμη μου) στην πολυτάλαντη Γαλλία όσο βέβαια μιλάει το σύνολο και όχι το ατομικό ψώνιο (οι Γάλλοι ισοφάρισαν γρήγορα την Αυστραλία και δεν είδαμε για πολύ τον...”μόνο μου και όλοι σας” Εμπαπέ), αλλά και την ανανεωμένη και πολύ, πολύ αποτελεσματική Ισπανία. Η Αγγλία; Δεν την αδικώ, αλλά μπορεί να το κάνει η ίδια στον εαυτό της. Όπως είπαμε όμως είναι νωρίς. Η πρώτη αγωνιστική μας φτιάχνει ένα τοπίο που μα φέρνει ματς όπου θα πέσουν κορμιά.

Κατά τα λοιπά υπάρχουν πολλά επίσης σοβαρά εξωαγωνιστικά ζητήματα σε αυτό το Μουντιάλ με τα οποία θα σας...πρήξω σε άλλο blog γιατί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν θα μπορούσαν να υπάρξουν αποχωρήσεις ευρωπαϊκών ομοσπονδιών από την βαθιά διεφθαρμένη FIFA, πως θα το αντιμετώπιζε αυτό η UEFA και τελικά ποιος θα έβγαινε πραγματικά χαμένος από μια τέτοια σύγκρουση.