Έρωτας με τη πρώτη ματιά!

H έλλειψη δέσμευσης από τα παιδικά χρόνια για την υποστήριξη ή την συμπάθεια προς μία συγκεκριμένη ομάδα του Μουντιάλ μας επιτρέπει στις μεγάλες διοργανώσεις την επιλογή ''αγαπημένης'' με μοναδικό γνώμονα το ποδόσφαιρο, την εικόνα πάνω στο χορτάρι, την ομαδική φιλοσοφία. Στον καθένα μπορεί να αρέσει άλλο στιλ, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μοναχά ο τρόπος που ο καθένας αντιλαμβάνεται το άθλημα.

Είναι, με λίγα λόγια και απλά, θέμα γούστου. Σεβαστό να είσαι με το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης, σεβαστό να είσαι με την Αγγλία, σεβαστό να γουστάρεις τους Ισπανούς. Ακόμη πιο σεβαστό να ''έχεις'' μια Εθνική, την οποία ακολουθείς από τα παιδικά σου χρόνια, πραγματικά ζηλεύω τον Τσαμπά και τον Σερέτη που είναι ''Γερμανοί'' ή τον Τσακίρη που είναι ''Εγγλεζάς''. Ποτέ δεν κατάφερα να δεθώ με κάποια Εθνική. Θυμάμαι-ως παιδί- στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας να υποστηρίζω την Ολλανδία, σε εκείνο της Κορέας την Γερμανία και σε αυτό του 2006 την Πορτογαλία.

Στο περσινό Euro η Ιταλία του Ρομπέρτο Μαντσίνι μπήκε στη καρδιά μας. Κυρίως για τον καταπληκτικό τρόπο που εκτελούσε το counter pressing και... έπνιγε τον αντίπαλο. Έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου. Έτυχε, ως προς την επιλογή. Σημασία δεν έχει να υποστηρίζεις εκείνον που θα τον κατακτήσει ή που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να το κάνει, αλλά την ομάδα που γουστάρεις να την παρακολουθείς να παίζει το ποδόσφαιρό της.

Για αυτό περιμέναμε την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής για να κάνουμε την επιλογή. Να πάρουμε μια πρώτη γεύση και να... ψηφίσουμε.

Μέχρι το βράδυ της Πέμπτης, είχαμε ξεχωρίσει την Γερμανία με τις μαγικές εμφανίσεις. Ναι έχασε από την Ιαπωνία, αλλά ο τρόπος που η ομάδα του Φλικ υπηρετεί το positional play είναι κάτι που στα δικά μου τα μάτια, μου αρέσει. Έχασε ευκαιρίες, υποτίμησε ξεκάθαρα τον αντίπαλο, το πλήρωσε. Εντυπωσιακή και η Ισπανία με τον Γκάβι και τον Πέδρι να θυμίζουν Τσάβι-Ινιέστα σε μια πιο εξελιγμένη μορφή.

Η αμφιβολία έπαψε να υπάρχει με την ολοκλήρωση του Βραζιλία-Σερβία. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Δεν χρειάζεται δεύτερο παιχνίδι, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω. Βραζιλία και τα... μυαλά στα κάγκελα. Γιατί;

Πρωτίστως για αυτή την αλεγκρία, αυτή την επιστροφή στις... ρίζες, μπορεί να κάνω λάθος αλλά δεν θυμάμαι τα τελευταία δώδεκα χρόνια άλλη έκδοση της ''Σελεσάο'' να έχει και αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι της. Να είναι τόσο ''Βραζιλία''. Να το επιβεβαιώσουμε και με τους αριθμούς; Η ομάδα του Τίτε ήταν εκείνη με τις περισσότερες ενέργειες για ντρίμπλα στο 1vs1 με 40!

Τι πιο βραζιλιάνικο από το δεύτερο γκολ; Σέντρα με το εξωτερικό από τον Βινίσιους Τζούνιορ, κοντρόλ με το αριστερό από τον Ριτσάρλισον μόνο και μόνο για να φέρει την μπάλα στο σημείο που θα μπορεί με το ''ψαλίδι'' να την στείλει στο πλεκτό. Μαγεία.

Μία Βραζιλία που έπνιξε την Σερβία με το άμεσο πρέσινγκ για ανάκτηση της κατοχής, δεν της επέτρεψε την παραμικρή υποψία ευκαιρίας(0.22xGoals οι Σέρβοι με 5 τελικές). 49 επανακτήσεις στη μεσαία γραμμή και 13 ψηλότερα στον αγωνιστικό χώρο.

Μία Βραζιλία που ήξερε τι θέλει πάνω στο χορτάρι και πως να το πάρει, ολοκληρώνοντας την αναμέτρηση με το καταπληκτικό 43% στην ολοκλήρωση οργανωμένων επιθέσεων(19/44).

Μέσα στο άψογα οργανωμένο σύνολο του Τίτε υπάρχει μίας μορφής ποδοσφαίρου ''αλάνας''(τόσο-όσο), την οποία μπορεί να εκφράζει ο Νεϊμάρ, ο Βινίσιους, ο Ριτσάρλισον, ο Άντονι που πέρασε από τον πάγκο.

Για όλα τα παραπάνω, λοιπόν, Βραζιλία.