Mundial 2022: Υπάρχει 1/1.000.000 να το σηκώσει αυτή η Αργεντινή μόνο με τον Μέσι;

«Φαβορί η Αργεντινή». Μάλιστα. Ποιοι το έλεγαν και ενδεχομένως ακόμα το υποστηρίζουν; Πολλοί. Αναλυτές, δημοσιογράφοι, bookmakers. «Πόθεν φαβορί η Αργεντινή;» τολμούσες να ρωτήσεις. «Γιατί η Αργεντινή μεταξύ των φαβορί»; Απάντηση σαφή δεν έπαιρνες εκτός από τα προφανή: έχει τον Μέσι, πήρε το Κόπα Αμέρικα, δέχεται δύσκολα γκολ, έχει σερί και αυτοπεποίθηση. Είμαστε όμως στο 2022. Ούτε στο 1986, ούτε στο 1990 που ο Μαραντόνα πήρε από το χεράκι την ομάδα και την έφτασε με τη συνδρομή τριών – τεσσάρων «επιπεδάτων» παικτών σε δυο σερί τελικούς.

Ειλικρινά τώρα, υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι αυτή η ομάδα υπάρχει περίπτωση να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο; Είναι ακόμα αυτή η ομάδα μεταξύ των 5-6 φαβορί για την κούπα; Πώς θα το πάρει δηλαδή; Θα μεταμορφωθεί μέσα σε λίγες μέρες; Αυτά δεν γίνονται σε επίπεδο τουρνουά αγώνων πια. Γίνονταν παλαιότερα. Το 1982 με την Ιταλία επί παραδείγματι που είχε χύσει αίμα για να προκριθεί από τη φάση των ομίλων. Οχι τη σήμερον ημέρα με αντιπάλους αυτή την υπερηχητική και υπερπλήρη Βραζιλία, αυτή την αποτελεσματική παρά τις απουσίες της Γαλλία, αυτή την Αγγλία με παίκτες που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, αυτή την Ισπανία που γοήτευσε τους πάντες στην πρεμιέρα.

Αυτή η Αργεντινή που συμμετέχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια από τις χειρότερες εκδόσεις στη σύγχρονη ιστορία της. «Σαν να βλέπω ομάδα της Championship» είπε ο Ρόι Κιν με δόση υπερβολής στην ανάπαυλα του σημερινού ματς, μετά την τραγική εικόνα της στο πρώτο 45λεπτο. Από αυτή την Αργεντινή, αν εξαιρέσει κάποιος την τριάδα Μέσι – Λαουτάρο – Ντι Μαρία ουδείς άλλος «χωράει» στις ενδεκάδες σπουδαίων εθνικών συνόλων. Μια ομάδα πάρα πολύ αργή με και δίχως τη μπάλα, χωρίς ανάπτυξη από τις πτέρυγες, με ελάχιστους καλούς συνδυασμούς. Μια ομάδα η οποία κατάφερε να δεχθεί δυο γκολάρες μέσα σε ελάχιστα λεπτά από τη Σαουδική Αραβία και έδειξε σήμερα τρομερό πάθος, σπουδαία προσήλωση αμυντικά και αποφασιστικότητα για τη νίκη. Και τα κατάφερε χάρη στη ζωγραφιά του κορυφαίου παίκτη στον πλανήτη. Μια στιγμή του «έδωσαν» οι Μεξικάνοι πέντε μέτρα, τα οποία ήταν αρκετά γι' αυτόν τον αυθεντικό καλλιτέχνη του ποδοσφαίρου να υποδεχθεί τη μπάλα λες και παίζει με τους γιους του στον κήπο και να σουτάρει από 25 μέτρα με αντιπάλους μπροστά του λες και εκτελεί πέναλτι.

Είναι πραγματικά κρίμα για τον Λέο Μέσι να έχει συμπαίκτες αυτού του επιπέδου. Μέσους χωρίς τεχνική και φαντασία, αμυντικούς που ξέρουν μόνο να αποκρούουν τη μπάλα (συχνά σαν κατά το κοινώς λεγόμενον «κατσαπλιάδες»)... Μπορεί με τους λιγοστούς ποιοτικούς υποστηρικτές του σ΄ αυτή την άναρχη, ποδοσφαιρικά «λίγη» αλλά γεμάτη πάθος και δυναμισμό ομάδα να κάνει στο Κατάρ ό,τι είχε κάνει ο μεγάλος Ντιέγκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 και του 1990 στην Ιταλία, όταν είχε επίσης μπόλικους «κατσαπλιάδες» δίπλα του; Εντύπωσή μας είναι ότι αν αυτή αυτή η Αργεντινή φτάσει μέχρι τα ημιτελικά θα είναι μεγάλη επιτυχία της, αν φτάσει στον τελικό θα έχει κάνει την υπέρβαση των υπερβάσεων και αν το πάρει μ' αυτό το ρόστερ θα είναι μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών.

Είναι όμορφο για το Παγκόσμιο Κύπελλο να «προχωρήσει» η Αργεντινή: οι οπαδοί της είναι από τους ελάχιστους που δίνουν παλμό και χρώμα σ' ένα Μουντιάλ χωρίς πολλούς αυθεντικούς οπαδούς των ομάδων στις κερκίδες. Σ' ένα «αποστειρωμένο» Παγκόσμιο Κύπελλο με μισοάδειες εξέδρες, Καταριανούς να φεύγουν από το ημίχρονο, ελάχιστους fans από την Ευρώπη.

Είναι η... άτιμη η Αργεντινή μεγάλος και φλογερός έρωτας για αμέτρητους σε όλη τη γη. Είναι σήμα κατατεθέν και ατραξιόν κάθε Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι γοητεία, είναι τρέλα, είναι ποδοσφαιρική καψούρα. Αυτή είναι η σημαντικότερη κληρονομιά του μεγάλου Ντιέγκο. Οτι γέννησε fans της Αργεντινής σ' όλη την υφήλιο, γέννησε γενιές οπαδών. Κι αυτές οι γενιές έχουν κάθε δικαίωμα να ονειρεύονται μετά τη σημερινή νίκη της. Το δικαίωμα στο όνειρο, άλλωστε, είναι από τα πιο πολύτιμα στην ψυχή κάθε ανθρώπου για όλους τους στόχους της ζωής του.