Μουντιάλ 2022, Αργεντινή: O ήλιος ανέτειλε και για τον Μέσι!

Αρκούσε μια στιγμή, το φλας ίσα που πρόλαβε το αριστερό χρυσό παπούτσι του Λιονέλ Μέσι κι έπειτα... ανακούφιση, τρέλα, δάκρυα. Ενα σουτ, ένα γκολ και εκατομμύρια Αργεντίνοι το... έχασαν εντελώς. Ο αρχηγός της ομάδας ήξερε πως είχε την τελευταία του ευκαιρία και δεν μπορούσε να την αφήσει να τελειώσει ακόμα. Δεν μπορούσε να μη ζήσει τα όσα ακολούθησαν στις εξέδρες, στην πατρίδα του. Ηταν πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο, αν και πολλοί στο «Lusail», στο Μπουένος Άιρες σε όλο τον κόσμο είχαν ετοιμάσει τα δακρύβρεχτα «αντίο» για το τέλος της καριέρας ενός τεράστιου.

Και αυτό το «last dance» θα ήταν φτωχό, δεν θα μπορούσε να το χαρεί, να προσπαθήσει. Ο Μέσι αφού πήρε πάνω του την πίεση μιας ολόκληρης ποδοσφαιρικής χώρας έκανε το σουτ της έκρηξης κι έπειτα μετρούσε χαμόγελα και αγκαλιές.

Δεν ξέρω αν ήταν γκολάρα, γνωρίζουμε όμως όλοι πως όλο αυτό το τέρμα ήταν δικό του, είχε την υπογραφή του και την ώρα που το σουτ εκτοξευόταν είχε και τις ευχές εκατομμυρίων φιλάθλων. Αυτό που ακολούθησε συγκρίνεται μόνο με τον τελικό του Copa America. Ο Μέσι έφυγε με σπριντ, αγκάλιασε τον Ντι Μαρία κι έπειτα χάθηκε κάτω από τα σώματα συμπαικτών. Στον πάγκο, ο Πάμπλο Αϊμάρ, ο βοηθός του Σκαλόνι, το είδωλο του Μέσι, έτρεμε, έκλαιγε, δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτό που συνέβαινε. Δεν μπορείτε να με πείσετε πως οι Αργεντίνοι δεν ξέρουν να ζουν το ποδόσφαιρο στα άκρα…

Ο Μέσι μετά το γκολ της ανακούφισης, στάθηκε με τα χέρια ανοιχτά, μια στιγμή που δεν έμοιαζε με καμία άλλη, κοίταξε τον ουρανό και μίλησε. Στον Μαραντόνα ίσως; Ή τη δόνα Σέλια, τη γιαγιά στην οποία έχουν αφιερωθεί σχεδόν όλα τα γκολ του.

Η επιτυχία της Αργεντινής στο Copa America του 2021 γιορτάστηκε όχι απλώς ως το πρώτο της τρόπαιο έπειτα από 28 χρόνια, αλλά σχεδόν ως πράξη δικαιοσύνης. Σίγουρα, το βράδυ του Σαββάτου οι συμπατριώτες του τον αγάπησαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Δεν ξέρουμε αν αυτή η αγάπη αγγίξει τα όρια της λατρείας προς τον Ντιέγκο Μαραντόνα, όμως ο Μέσι έχει κι αυτός μια τεράστια θέση στην ποδοσφαιρική τους καρδιά.

Στο τελευταίο σφύριγμα ο αρχηγός λύγισε, ξέσπασε σε λυγμούς και οι συμπαίκτες του ήταν εκεί να τον κρατήσουν, να τον αποθεώσουν, να του δείξουν την ευγνωμοσύνη τους. «Ο μισός κόσμος θα έτρεχε να τον αγκαλιάσει», είπε Σκαλόνι και δεν έχει άδικο. Το Κατάρ έγινε τόπος λατρείας για τον σταρ της Αλμπισελέστε, αφού ήρθαν από παντού να τον δουν, ήρθαν να δουν αυτά που μόνο αυτός είναι σε θέση να κάνει.

Μετά το περσινό Κόπα Αμέρικα, ο Μέσι ένιωσε απελευθερωμένος. Βέβαια, μέσα του έβραζε και θα συνεχίσει να βράζει η επιθυμία για την απόλυτη στιγμή: να κερδίσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, το τελευταίο του. Ο Μέσι φλέρταρε με την χειρότερη στιγμή της καριέρας του, αφού ενδεχόμενος αποκλεισμός θα ήταν η απόλυτη καταστροφή για την Αργεντινή.

O ήλιος θα ανατείλει αύριο λατρεύει να λέει ο Ομοσπονδιακός τεχνικός της χώρας, αλλά για τον παίκτη Μέσι δεν θα γινόταν. Ο Σκαλόνι είναι άνθρωπος που ζει για το ποδόσφαιρο και τονίζει διαρκώς πως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως παιχνίδι, δεν πρέπει να υπομένουμε τις στεναχώριες, τις έντονες απογοητεύσεις, τον πόνο της αποτυχίας.

Ποιος όμως μπορούσε να έλεγε κάτι τέτοιο στον αρχηγό; Για τις επόμενες τέσσερις ημέρες, το στρατόπεδο της Αργεντινής θα είναι ήρεμο, ανακουφισμένο, πάντα υπό πίεση, αλλά όχι αυτή που «πνίγει». Αυτή που θα γίνει εντονότερη, είναι η ένταση που είδαμε στα πρόσωπα των παικτών της Αλμπισελέστε όταν τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο.