Μουντιάλ 2022: Επιτέλους, η Αργεντινή έπαιξε (και) για τον Μέσι!

• Ο τολμηρός Σκαλόνι
• Έντσο, το νέο σημείο αναφοράς
• Η τετράδα την περιμένει

Για να τελειώνει το (μουντιαλικό) παραμύθι, που αδικεί την μοναδική (μέχρι τώρα τουλάχιστον) Αργεντινή που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο μακριά από τη βάση της: Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ΔΕΝ πήρε μόνος του το Μουντιάλ του 1986.

Ναι, ο Ντιεγκίτο ήταν φα-ντα-στι-κός, κράτησε όρθια την Αλμπισελέστε κόντρα στην Ιταλία στη φάση ομίλων, «καθάρισε» την Αγγλία με δύο ιστορικά γκολ στα προημιτελικά και το Βέλγιο με άλλα δύο στα ημιτελικά, ενώ σέρβιρε στον Χόρχε Μπουρουσάγκα το γκολ που έκρινε τον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία.

Ήταν ο ηγέτης, το απόλυτο σημείο αναφοράς, ο ποδοσφαιριστής που έκανε τη διαφορά. Δίπλα του, όμως, είχε μια ομάδα που πάλευε όσο λίγες, με έναν προπονητή (Κάρλος Μπιλάρδο) που την κράτησε ενωμένη και μακριά από την πολύ σκληρή κριτική που δέχθηκε, στον δρόμο προς το Μουντιάλ.

Η Αργεντινή ήταν η πρώτη ομάδα που έφτασε στο Μεξικό. Όταν «πέταξε» από το αεροδρόμιο Εσέισα του Μπουένος Άιρες, ήταν σχεδόν μόνη της, αφού Τύπος και φίλαθλοι δεν πίστευαν σε αυτή την ομάδα. Όταν επέστρεψε, μια πρωτοφανή λαοθάλασσα περίμενε τους ήρωες και παγκόσμιους πρωταθλητές.

Τον Νέρι Πουμπίδο, εγγύηση κάτω από τα δοκάρια. Τον Όσκαρ Ρουτζέρι, ηγέτη στο κέντρο της άμυνας και στα αποδυτήρια, ο οποίος κάλυψε επαρκέστατα το κενό του ανέτοιμου Ντανιέλ Πασαρέλα. Τον πρόωρα χαμένο Χοσέ Λουίς Μπράουν, μαχητής από τους λίγους και σκόρερ του πρώτου γκολ στον τελικό. Ο ακούραστος και σκληροτράχηλος Σέρχιο Μπατίστα στα χαφ, οι πολύτιμοι Μπουρουσάγα και Χόρχε Βαλντάνο στην επίθεση.

Κανένα μεγάλο αστέρι, αλλά απαραίτητα γρανάζια σε μια μηχανή που ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, που πήρε αήττητη την κούπα (έξι νίκες – μια ισοπαλία), πέτυχε 14 γκολ και δέχθηκε πέντε, παρουσίασε ένα 3-5-2 που την εκτόξευσε και έκανε πολλή, πολλή δουλειά σε όλα τα παιχνίδια.

Αν η Αργεντινή κατακτήσει αυτό το Μουντιάλ (προς το παρόν, εξακολουθώ να το βλέπω χλωμό…), είναι δεδομένο ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν θα το πάρει μόνος του. Και, στη νίκη – πρόκριση – πρωτιά επί της Πολωνίας, ο αρχηγός, πρώτος σκόρερ και ηγέτης της Αλμπισελέστε, διαπίστωσε εμπράκτως ότι, ευτυχώς, δεν είναι μόνος του.

Ο τολμηρός Σκαλόνι

Στην ήττα – σοκ από τη Σαουδική Αραβία, η Αργεντινή δεν άξιζε ποδοσφαιρικά να χάσει. Στην αγχώδη νίκη επί του Μεξικό, ο Λέο ξεμπλόκαρε το ματς και λύτρωσε την ομάδα του. Κόντρα στην Πολωνία, η Αργεντινή έδειξε να ξέρει πολύ καλά τι θέλει και, κυρίως, πως να το πάρει.

Υπό την καθοδήγηση του Λιονέλ Σκαλόνι, η Αλμπισελέστε συμπλήρωσε 36 διαδοχικά ματς χωρίς ήττα και κατέκτησε έναν τίτλο (Copa America) μετά από 28 ολόκληρα χρόνια. Δεν έγιναν τυχαία όλα αυτά.

Ο (σχετικά άπειρος) 44χρονος προπονητής δέχθηκε κριτική για τις επιλογές του στο ματς της πρεμιέρας, επειδή πόνταρε σε ποδοσφαιριστές που ναι μεν ήταν πολύτιμοι στον δρόμο μέχρι εδώ, αλλά δεν έφτασαν στην καλύτερη δυνατή φυσική κατάσταση, όπως ο Κρίστιαν Ρομέρο, ο Λεάντρο Παρέδες ή ο Πάπου Γκόμες.

Το χέρι του Σκαλόνι, παρ’ ότι δεν έχει την βαρύτητα άλλων τεχνικών, δεν έτρεμε όταν χρειάστηκε να πάρει αποφάσεις. Κόντρα στο Μεξικό άλλαξε την ενδεκάδα κατά τα 5/11. Και απέναντι στη Πολωνία, άφησε εκτός της αρχικής σύνθεσης τον Λαουτάρο Μαρτίνες, ο οποίος είναι ο πρώτος σκόρερ επί εποχής Σκαλόνι και θεωρείται αναντικατάστατος.

Συγνώμη, θεωρούνταν, γιατί ο Σκαλόνι διάβασε σωστά την μονομαχία με την ομάδα του Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και επέλεξε έναν επιθετικό (Χουλιάν Άλβαρες) που κινείται πολύ καλύτερα ανάμεσα στις γραμμές και γύρω από την περιοχή, με τον Μέσι να παίζει ως «ψευτό – εννιάρι» και να είναι εκ νέου πολύτιμος, παρά το χαμένο του πέναλτι.

Έντσο, το νέο σημείο αναφοράς

Και, ύστερα από την γκολάρα του Έντσο Φερνάντες απέναντι στο Μεξικό, ο Σκαλόνι κατάλαβε ότι δεν μπορεί, δεν δικαιούται να μην έχει στη βασική του ενδεκάδα αυτόν τον παικταρά που προορίζεται για την επόμενη, τεράστια πώληση της Μπενφίκα, μόλις στα 21 του χρόνια.

Παίζει με την ίδια άνεση ως αμυντικός μέσος, ως εσωτερικός μέσος, προσφέρει σε άμυνα και επίθεση, ένας ολοκληρωμένος χαφ που άλλαξε πρόσωπο στην Αργεντινή, κάνοντας καλύτερους και τους συμπαίκτες του, με πρώτο τον Ροντρίγκο Ντε Πολ.

Χωρίς τον (πολύτιμο) Τζιοβάνι Λο Σέλσο, ο μέσος της Ατλέτικο Μαδρίτης ήταν εκνευριστικά απογοητευτικός στα δύο πρώτα παιχνίδια, αλλά ανέβηκε σημαντικά στο τρίτο, χάρη στον Έντσο και τον πολύ εργατικό (και σκόρερ) Αλέξις ΜακΆλιστερ, μια ακόμα αποκάλυψη της διοργάνωσης. Η μεσαία γραμμή είναι «κλειδί» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο και η Αργεντινή νιώθει πλέον πιο άνετα με τον Έντσο Φερνάντες αντί του Λεάντρο Παρέδες.

Η τετράδα την περιμένει

Και τώρα τι; Η Αργεντινή, τερματίζοντας πρώτη στον τρίτο όμιλο, απέφυγε την Γαλλία και, στη θεωρία τουλάχιστον, έχει ένα αρκετά βατό δρόμο μέχρι τα ημιτελικά, όπου μπορεί να την περιμένει η Βραζιλία (ή η Ισπανία, ποιος ξέρει).

Η φιλότιμη Αυστραλία παίζει με άγνοια κινδύνου, ξέρει πώς να κάνει ζημιά στον αντίπαλο και θα είναι σκληροτράχηλη αντίπαλος στους «16». Μην γελιόμαστε, όμως, είναι κατώτερη ως σύνολο και ως μονάδες από την Αργεντινή, η οποία έδειξε κόντρα στη Πολωνία πόσο καλή ομάδα είναι, όταν δεν αφήνει το άγχος να την καταβάλει.

Και, εφόσον επικρατήσει η ποδοσφαιρική λογική, η Αλμπισελέστε θα ανταμώσει στα προημιτελικά με την Ολλανδία της «γριάς αλεπούς» που ακούει στο όνομα Λουίς Φαν Χάαλ. Μέχρι τώρα, βεβαίως, οι Οράνιε δεν έχουν πείσει με την απόδοσή τους και, όταν δέχθηκαν πίεση, όπως συνέβη κατά διαστήματα με Σενεγάλη και Ισημερινό, (με) προβλημάτισαν αρκετά.

Όπως και να’ χει, το πιο ευχάριστο από τη συνέχεια της Αργεντινής στη διοργάνωση, είναι οι απίθανοι φίλαθλοι που δίνουν άλλο χρώμα στις εξέδρες. Πάνω από σαράντα χιλιάδες σε κάθε παιχνίδι, φανταστική ατμόσφαιρα που μας θυμίζει ότι αυτό που βλέπουμε είναι το Μουντιάλ. Vamos vamos Argentina, vamos vamos a ganar...