Το Βέλγιο του Μαρτίνεθ σταμάτησε να... γουστάρει το ποδόσφαιρο!

Στον τελικό με την Κροατία οι εμπνεύσεις απουσίασαν ξανά, η δημιουργία ήταν πιο αργή και από ριπλέι, ενώ και η τύχη απουσίαζε από τα γήπεδα της Ντόχα. Ο Λουκάκου έχασε τα άχαστα και οι «Κόκκινοι Διάβολοι» αποχωρούν με ένα μικρό παράπονο… Αν όμως δεις από κοντά όλα τα ματς στη φάση των ομίλων, συμπεριφορές παικτών και αντιδράσεις προπονητή, τότε, μπορείς να γνέψεις καταφατικά πως αυτό το Βέλγιο δεν άξιζε να περάσει στην επόμενη φάση…

Πριν λίγες ημέρες ο Κέβιν Ντε Μπρόινε ήταν σε κατάσταση σοκ. Είχε τα μάτια του μάτια γουρλωμένα, αλλά και μία έκφραση κενή. Είχε ένα ζευγάρι μεγάλα ακουστικά που κρατούσε και κουβαλούσε μια θήκη ταξιδιού, καθώς κατευθυνόταν έξω από το γήπεδο και προς το λεωφορείο που περίμενε. «Υπάρχει πιθανότητα για μία γρήγορη ερώτηση Κέβιν;», ήταν η ερώτηση. Όχι, καμία πιθανότητα. Δεν υπήρχε καμία τέτοια πιθανότητα. Ο Βέλγος μέσος πιθανότατα νιώθει ότι είχε ήδη πει αρκετά στην προετοιμασία για αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είχε τίποτα να προσθέσει μετά την ήττα με 2-0 από το Μαρόκο.

Ο Γιαν Βερτόνγκεν, ένας βετεράνος της Εθνικής με 144 συμμετοχές και στο πέμπτο του μεγάλο τουρνουά, γύρισε και κοίταξε προς των μέρος των ΜΜΕ. «Υπάρχουν τόσα πολλά από το μυαλό μου», είπε ο αμυντικός της Άντερλεχτ. «Πράγματα που δεν πρέπει να λέω δημόσια», συμπλήρωσε.

Έδειχνε κουρασμένος και επιχείρησε να γελάσει αμήχανα. «Τι πήγε στραβά;» αναρωτήθηκε. «Μάλλον κάνουμε κακές επιθέσεις, επειδή είμαστε πολύ μεγάλοι σε ηλικία. Αυτό δεν πρέπει να είναι σίγουρα;»

Ο Βερτόνγκεν αναφερόταν — σαρκαστικά — στο σχόλιο πως εκείνος και η υπόλοιπη «χρυσή γενιά» του Βελγίου ήταν σε μεγάλη ηλικία και ηλικία αποχώρησης. Η εμφάνιση με το Μαρόκο όμως δεν ήταν ικανή να διαλύσει αυτή τη θεωρία.

Στα 35 του δεν είναι ο παίκτης που ήταν κάποτε. Ούτε ο Αλντερβέιρελντ είναι. Ο Βίτσελ επίσης δεν είναι ο ίδιος στα 33 του. Ο Εντέν Αζάρ είναι δύο χρόνια νεότερος από τον Βίτσελ και αγωνίζεται στη Ρεάλ Μαδρίτης, όμως και εκείνος είναι... σκιά του εαυτού του. Όταν έγινε αλλαγή μπήκε ο 35χρονος Μέρτενς. Ο Ντε Μπρόινε πάντως ήταν ξεκάθαρος σε συνέντευξή του πριν από το τουρνουά.

«Δεν υπάρχει περίπτωση», είχε απαντήσει ο μέσος της Μάντσεστερ Σίτι, όταν ρωτήθηκε από τον Guardian εάν το Βέλγιο θα μπορούσε να πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. «Είμαστε πολύ μεγάλοι σε ηλικία. Η ευκαιρία μας ήταν το 2018. Έχουμε μια καλή ομάδα αλλά γερνάει. Χάσαμε κάποιους βασικούς παίκτες. Έχουμε μερικούς καλούς νέους παίκτες που έρχονται, αλλά δεν είναι στο επίπεδο που ήταν άλλοι παίκτες το 2018».

Τα όσα τόνισε ο σταρ της Σίτι δεν ήταν για να κάνει τον διπλωμάτη. Από τους κορυφαίους παίκτες του Βελγίου, ίσως μόνο αυτός και ο Τιμπό Κουρτουά μπορούν να ισχυριστούν ότι αποδίδουν στο ίδιο επίπεδο που ήταν πριν από τέσσερα χρόνια. Και οι δυο τους βίωσαν ένα πολύ δύσκολο βράδυ απέναντι σε μία δυναμική ομάδα του Μαρόκου που... τιμώρησε κάθε βελγική αδυναμία. Ο Καστάν, ο Ονάνα, ο Τίλεμανς και ο Τροσάρ είναι καταξιωμένοι στη Premier, όμως δεν είναι σε επίπεδο παικτών Champions League.

Το Βέλγιο ήταν μια ομάδα που θα έπρεπε να ήταν στο απόγειό της στο Ευρωπαϊκό του 2016 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο δύο χρόνια αργότερα. Δεν τα κατάφεραν με τον Βίλμοτς το 2016, χάνοντας στα προημιτελικά από την Ουαλία.

Είχαν πολύ πιο καλή εικόνα δυο χρόνια πιο μετά με τον Μαρτίνεθ παίρνοντας και τα τρία παιχνίδια των ομίλων και νικώντας την Ιαπωνία στη συνέχεια. Άφησαν εκτός τη Βραζιλία στα νοκ άουτ για να χάσουν δύσκολα από τη Γαλλία στον ημιτελικό.

Πήγαν αρκετά καλά και στο περσινό Euro, πέφτοντας πάλι σε νικητή του θεσμού. Αυτή τη φορά στην Ιταλία. Στο Κατάρ όμως από τύχη το Βέλγιο νίκησε τον Καναδά και έχασε δίκαια από το Μαρόκο, ενώ δεν κατάφερε να νικήσει την Κροατία.

Το Βέλγιο σε αυτό το τουρνουά είχε μεγάλα κενά στο κέντρο του και έλλειψη σωστών κινήσεων αδυνατώντας να βγάλει την ανάλογη ποιότητα. Ο Μπατσουαγί απείλησε ελάχιστα αλλά δεν πήρε και μπαλιές, ενώ οι Ντε Μπρόινε και οι αδερφοί Αζάρ είχαν κακή παρουσία. Ό,τι αλλαγές και να έκανε ο Μαρτίνεθ δεν του βγήκε τίποτα.

Το Βέλγιο δεν έδειξε πως απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, δεν ήταν χαρούμενοι οι παίκτες. Το βάρος που κουβαλούσαν στους ώμους αποδείχθηκε ασήκωτο. Οι Βελγοι έπαιξαν με τον φόβο της ήττας.

Οταν ο Μαρτίνεθ ρωτήθηκε για την ατάκα του Ντε Μπρόινε για το ότι οι παίκτες είχαν μεγαλώσει και πως η ομάδα δεν είχε την ίδια ποιότητα με αυτήν πριν από τέσσερα χρόνια, είπε: «Είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτά τα σχόλια. Σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, οι παίκτες πρέπει να μιλούν κάθε μέρα. Το 90% θα είναι θετικό, αλλά θα υπάρχει πάντα και ένα ποσοστό που δεν θα ταιριάζει ανάλογα.

Είμαστε όλοι επαγγελματίες και ξέρουμε πώς να αποδίδουμε. Ένας παίκτης επιτρέπεται να έχει την άποψή του. Είμαστε μαζί έξι χρόνια τώρα και τα σχόλια δεν θα μας βοηθήσουν να νικήσουμε. Ίσως είναι σαν... μπλόφα. Σημασία έχει το τι συμβαίνει πίσω από το αγωνιστικό προσκήνιο σε κάθε ομάδα». Διπλή μπλόφα; Δεν ήταν κάτι τέτοιο το ματς με το Μαρόκο.

Στα σοβαρά τώρα, αυτές τις δηλώσεις δεν τις κάνουν έτσι απλά οι παίκτες. Ο Ντε Μπρόινε έλεγε απλά τη γνώμη του. Ίσως να υποτίμησε την έκταση της συνέντευξης και των όσων είχε πει.

Ο Μαρτίνεθ είχε δίκιο όταν είπε ότι τα σχόλια του Ντε Μπρόινε και του Αζάρ δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Πώς θα μπορούσε να βοηθήσει όταν ένας τόσο ποιοτικός παίκτης τονίζει πως οι πιο μεγάλοι σε ηλικία παίκτες είναι προς αποχώρηση και οι νέοι σε ηλικία δεν είναι στο ίδιο και τόσο απαιτητικό επίπεδο.

Ίσως η σχέση με τον προπονητή και τους παίκτες να άλλαξε. Έξι χρόνια είναι πολλά για έναν προπονητή Εθνικής ομάδας, όπως είχε επισημανθεί σε σχέση με τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και την Αγγλία. Είναι δύσκολο να διατηρήσεις εξαιρετικό κλίμα για τόσα πολλά τουρνουά.Τα επεισόδια μέσα στα αποδυτήρια έκαναν αίσθηση, το γυαλί έσπασε και δεν μπόρεσε να ξανακολλήσει.

Το Βέλγιο κατέρρευσε μετά από αυτό. Το απολαυστικό ποδόσφαιρο, ο ενθουσιασμός και οι φιλοδοξίες έμειναν στα γήπεδα της Ρωσίας. Ο Μαρτίνεθ αποχώρησε, η χρυσή γενιά δεν έφερε... χρυσό, αλλά έκανε αίσθηση και πάνω σε αυτή πρέπει να χτίσουν ξανά οι Βέλγοι.