Μουντιάλ 2022, Μαρόκο: Ένα «όλε» για τους γονείς μας (vid)

Ένα ζεστό φιλί στο μέτωπο. Μια αγκαλιά που δεν αποδυναμώνεται, όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, τα δέρματα, οι εμπειρίες. Πολλά αβίαστα δάκρυα, από χαρά. Θαρρείς πως το επισφράγισμα της επιτυχίας/ευτυχίας για τους παίκτες του Μαρόκο σε αυτό το Μουντιάλ έρχεται με το γκολ. Με το σφύριγμα της λήξης που επικυρώνει έναν ακόμη θρίαμβο που δίνει βαθμoύς ή πρόκριση. Με τη φιέστα μπροστά από την κατακόκκινη εξέδρα που θυμίζει κάτι από Καζαμπλάνκα. Η αληθινή ανταμοιβή, όμως, εφάπτεται με τη στιγμή που αναγνωρίζουν τη μαμά ή τον μπαμπά ανάμεσα στο πλήθος.

«Η επιτυχία μας δεν είναι πιθανή χωρίς την ευτυχία των γονιών μας». Αυτή ήταν η εισαγωγική φράση του Γουαλίντ Ρεγκραγκί στην πρώτη του συνάντηση με τους διεθνείς του τον περασμένο Αύγουστο. Μακριά από τακτικές, scouting, τρόπο παιχνιδιού ή οτιδήποτε που να άπτεται του ποδοσφαίρου. Το αγωνιστικό πλάνο θα ερχόταν δεύτερο. Δεν θα είχε κανένα νόημα αν δεν διασφάλιζε πρώτα ο ίδιος πως στο Κατάρ, η εθνική Μαρόκου θα εμφανιζόταν πλήρης. Με τους γονείς και τους συγγενείς όλων στην αποστολή.

Κατόπιν συνεννόησης του 47χρονου τεχνικού και του προέδρου της ομοσπονδίας του Μαρόκο, Φαουζί Λακζά, το camp της εθνικής στην αραβική χώρα μετατράπηκε σε οικογενειακό θέρετρο. Πτήση charter και διαμονή, όλα πληρωμένα για τα συγγενικά μέλη του κάθε παίκτη, ακόμα και των προπονητών.

Αυτή η ένεση ενότητας και συναισθηματικής πληρότητας που συνιστά το να έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, μεταφράστηκε σε μια ομάδα ατρόμητη. Μπροστά στους δικούς τους ανθρώπους, οι Μαροκινοί παίκτες, σταρ και μη, δεν υπάρχει περίπτωση να μη τα δώσουν όλα. Και στην εξέδρα, οι μπαμπάδες και οι μαμάδες τους καμαρώνουν, περιμένοντας τη στιγμή που θα τους σφίξουν στην αγκαλιά τους μετά το παιχνίδι.

Ο Ασράφ Χακίμι, ο ηγέτης και ο μοναδικός ίσως παγκοσμίας κλάσης παίκτης που διαθέτει το Μαρόκο, μετά τη νίκη επί του Βελγίου στον όμιλο με 2-0, ανέβασε στα social media μια φωτογραφία με τη μαμά του, η οποία του δίνει ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. «Σ' αγαπώ μαμά» έγραψε στη λεζάντα, αν και στην πραγματικότητα εννοούσε «Σ' ευχαριστώ». Ρήματα με έννοιες διαπλεκόμενες, άλλωστε. Στο παρελθόν, πολύ πριν γίνει ο περίοπτος ποδοσφαιριστής της Παρί Σεν Ζερμέν, ο Χακίμι είχε περιγράψει το γιατί.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Achraf Hakimi (@achrafhakimi)

«Η μαμά μου καθάριζε σπίτια και ο πατέρας μου ήταν πλανώδιος πωλητής. Προερχόμαστε από ταπεινή οικογένεια που πάλεψε σκληρά για τη διαβίωσή της. Σήμερα παλεύω εγώ για αυτούς, κάθε μέρα. Θυσίασαν τα πάντα για μένα».

Ο θρίαμβος απέναντι στην Ισπανία έδωσε την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια κι άλλα βίντεο με μοναδικές, υπέροχες ιστορίες γονέων-γιων από την εθνική Μαρόκου. Η μαμά Χακίμι δεν ήταν η μόνη που είδε με τα μάτια της το βλαστάρι της να γράφει την ιστορικότερη σελίδα της εθνικής Μαρόκου σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Κάπου χαμηλά στην εξέδρα πίσω από τον πάγκο του, ήταν κι εκείνη του coach Ρεγκραγκί. Η Φατιμά, μετανάστρια στη Γαλλία, δεν είχε βρεθεί ποτέ σε γήπεδο που αγωνιζόταν η ομάδα του γιου της. Όταν το πρώτο κύμα των πανηγυρισμών κόπασε και οι περισσότεροι οπαδοί αποχώρησαν από το γήπεδο, ο Γουαλίντ έσπευσε να τη βρει και να πνιγεί στην αγκαλιά της.

Κι εκεί, η Φατιμά κατάλαβε πως η αναμονή άξιζε κάθε λεπτό:

Walid Regragui’s mother Fatima who has lived in Paris for more than 50 years has never traveled to watch him as a player or coach but he insisted she comes to the World Cup in Qatar.

Result? He inspired Morocco 🇲🇦 to a historic quarterfinal place. 🥺🥺🥺pic.twitter.com/qT2mVhBLTV

— Usher Komugisha (@UsherKomugisha) December 7, 2022

«Σε όλη του την καριέρα ως παίκτης και ως προπονητής, δεν έχω ταξιδέψει ποτέ για να τον δω από κοντά. Ζω στη Γαλλία πάνω από 50 χρόνια κι αυτή είναι η πρώτη διοργάνωση για την οποία αφήνω το Παρίσι».

Κι από τις μητέρες, στον πατέρα του Γιουσέφ Εν-Νεσιρί. Σε ένα βίντεο, όλη η συγκίνηση, όλο η περηφάνεια του ενός για τον άλλον.

I was tagged in this video.

I’m told it’s Morocco’s 🇲🇦 Youssef En-Nesyri with his father.

Football is about these beautiful human stories also ❤️🥹
pic.twitter.com/R3KrTgQJNh

— Mimi Fawaz (@MimosaFawaz) December 7, 2022

Λένε πως το κοινό είναι ο 12ος παίκτης. Για το Μαρόκο, οι απλοί φίλαθλοι που τους έχουν δώσει αέρα γηπεδούχου, αναγκαστικά υποχωρούν κατά έναν αριθμό στην ιεραρχία. Το Νο12, τιμής ένεκεν, ανήκει στους γονείς. Και γίνεται Νο1, όταν δεν μιλάμε για ομάδες. Μπροστά σε αυτούς, το «όλε» παύει να είναι ένα απλό τελετουργικό πανηγυρισμών. Είναι μια ιερή αφιέρωση ευγνωμοσύνης.