Χάρηκαν οι Αργεντίνοι με τον αποκλεισμό της Βραζιλίας;

Και πάλι εδώ, λοιπόν! Μετά από ένα μικρό break, βρισκόμαστε και πάλι στην Ντόχα για την τελική ευθεία αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το πρώτο πιάτο των προημιτελικών ήταν, τουλάχιστον, απολαυστικό, αν σκεφτεί κανείς πως αμφότερα τα παιχνίδια της Παρασκευής οδηγήθηκαν στη διαδικασία των πέναλτι αφού τα 120’ της κανονικής διάρκειας αγώνα και της παράτασης δεν ήταν αρκετά για να αναδείξουν νικητή και να κρίνουν την ομάδα που θα πάρει το εισιτήριο για τους «4». Στο μυαλό των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων όλα έδειχναν να συνηγορούν πως στο φινάλε της βραδιάς το πρώτο ζευγάρι των ημιτελικών που θα είχε σχηματιστεί θα ήταν της Αργεντινής με τη Βραζιλία. Σαν να το ήθελε η μοίρα, σαν η γυάλινη σφαίρα που κρατούσε ο κάθε μικρός ή μεγάλος φίλος της στρογγυλής θεάς να είχε δείξει πως είχε έρθει η ώρα. Άλλωστε, αυτός ο αγώνας αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο γιατί «we love this game».

Αν πριν τα ματς κάποιος έπρεπε να ποντάρει ότι αυτό το ζευγάρι θα «σπάσει», τότε η συντριπτική πλειοψηφία θα στοιχημάτιζε στο ότι αυτό θα συνέβαινε γιατί οι Ολλανδοί θα είχαν καταφέρει να αφήσουν εκτός συνέχειας τον Μέσι και την παρέα του. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που περίμεναν οι Κροάτες να κάνουν την μεγάλη έκπληξη. Δεν είχαν, άλλωστε, δώσει μέχρι αυτό το σημείο δώσει την εικόνα ομάδας που ήταν έτοιμη για κάτι πραγματικά σπουδαίο σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι όμως... 4.5 χρόνια μετά τον άθλο της Ρωσίας, το συγκρότημα του Ντάλιτς έγραψε ξανά ιστορία στέλνοντας τον Νεϊμάρ και τους υπόλοιπους αστέρες της Βραζιλίας να παρακολουθήσουν τη συνέχεια της διοργάνωσης από την τηλεόραση.

Η ώρα είχε φτάσει λίγο μετά τις 20:00 τοπική στην Ντόχα. Εμείς, από το αεροδρόμιο, απευθείας στο Lusail Stadium για τη σπουδαία κόντρα της Αργεντινής με την Ολλανδία. Στο Κέντρο Τύπου του γηπέδου, όλοι οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ γύρω από τις τηλεοράσεις να παρακολουθούν την εξέλιξη του έξτρα 30λεπτου στον προημιτελικό της Βραζιλίας με την Κροατία. Στο γκολ του Νεϊμάρ αρκετοί λατινοαμερικάνοι πανηγύρισαν πιστεύοντας πως αυτό θα ήταν αρκετό για να δώσει στη «Σελεσάο» την πρόκριση. Κάποιοι άλλοι, απογοητεύτηκαν καθώς είχαν αρχίσει να πιστεύουν στο «θαύμα». Ανάμεικτα ήταν τα συναισθήματα και στο τέρμα της ισοφάρισης των Κροατών.

Τελικώς, η ψυχοφθόρος διαδικασία των πέναλτι έστειλε την «Χρβάτσκα» στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έδωσε την καλύτερη αφορμή στους φίλους της Αργεντινής να ξεκινήσουν τους πανηγυρισμούς πριν ακόμα την πρώτη σέντρα της αναμέτρησης της δικής τους ομάδας κόντρα στην Ολλανδία. Το πικάρισμα, άλλωστε, είναι το καλύτερο «σιρόπι» στο ποδόσφαιρο. Στον περιβάλλοντα χώρο του Lusail κάποιοι προσπαθούσαν να τροποποιήσουν το γνωστό «Bella Ciao» βάζοντας στους στίχους το όνομα του Νεϊμάρ. Μπορεί να μην είχε την ίδια επιτυχία με το αντίστοιχο για τον Μέσι, όμως προκαλούσε σίγουρα γέλιο. Ένας φίλος της «Αλμπισελέστε» πήρε μία ντουντούκα και σε ρόλο εκφωνητή θέλησε να μεταδώσει ξανά και ξανά το χαμένο πέναλτι του Μαρκίνιος που αποδείχθηκε μοιραίο για τη Βραζιλία. Παραπέρα κάποιοι κρατώντας στο χέρι φανέλες της Βραζιλίας έκαναν πως τις… χαιρετούσαν ειρωνικά.

Το ερώτημα ήταν ένα. Χάρηκαν όλοι οι Αργεντίνοι με τον αποκλεισμό της Βραζιλίας ή υπήρξαν και εκείνοι που ήθελαν την ομάδα του Τίτε σε έναν ημιτελικό βγαλμένο από την μεγαλύτερη φαντασίωση κάθε ποδοσφαιρόφιλου; Αν κρίνει κανείς από τα όσα αναφέρθηκαν στις παραπάνω γραμμές, η απάντηση μοιάζει εύκολη. Ένα -ψηλό- εμπόδιο λιγότερο, στο δρόμο για την κατάκτηση του τροπαίου.

Αμέσως μετά το φινάλε της αναμέτρησης κόντρα στην Ολλανδία και με την ψυχολογία των φίλων της Αργεντινής στα ύψη, στήσαμε ένα άτυπο γκάλοπ. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν ξεκάθαρο. Καλή είναι η πλάκα, ουδείς το αμφισβητεί. Όμως, όπως συνηθίζουν να λένε οι προπονητές, «κοιτάμε τη δική μας ομάδα». Και αν πολλές φορές αυτή η φράση μοιάζει με κλισέ, στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν. Άπαντες έλεγαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, πως ανεξαρτήτως αντιπάλου στα ημιτελικά, αυτό το τρόπαιο περιμένει τους ποδοσφαιριστές της Αργεντινής να το σηκώσουν στον ουρανό της Ντόχα. Για εκείνους, δεν έχει μεγάλη σημασία το ταξίδι, μονάχα ο προορισμός!