Μαρόκο - Μπόνο: Ο χαμογελαστός ήρωας και η Αργεντινή

Ο θρυλικός Άγγλος προπονητής, Μπράιαν Κλαφ, ο οποίος οδήγησε τη Νότιγχαμ Φόρεστ στην κατάκτηση δύο σερί Κυπέλλων Πρωταθλητριών Ευρώπης, θεωρούσε ότι το πρωτάθλημα της περιόδου 1977/78, το μοναδικό που κατέκτησαν οι Reds, είχε αποφασιστεί ήδη από την μέρα που βγήκε το πρόγραμμα των αγώνων. Δεν τον ένοιαζε η πρεμιέρα της ομάδας του με την Έβερτον, αλλά αυτή της Στόουκ με την Μάνσφιλντ στον κάκιστο αγωνιστικό χώρο του Φιλντ Μιλ. Ο λόγος άκουγε στο όνομα Πίτερ Σίλτον. Ο Βρετανός τερματοφύλακας αποτελούσε τον διακαή πόθο του Κλαφ. Στην τρίτη του χρονιά στη Στόουκ, που είχε υποβιβαστεί, είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την Εθνική επειδή ήταν δεύτερη επιλογή, πίσω από τον Ρέι Κλέμενς της Λίβερπουλ.

Ο Κλαφ μόλις είδε το πρόγραμμα ήξερε ότι όταν κληθεί να παίξει στο βούρκο της Μάνσφιλντ, θα είναι πιο εύκολο να τον πείσει να αφήσει τη Στόουκ για μια ομάδα πρώτης κατηγορίας, όπως και έγινε. Ο Κλαφ πίστευε ότι ο τερματοφύλακας αλλάζει τη δυναμική μιας ομάδας και ο Σίλτον ήταν ο στυλοβάτης στην πορεία προς τον τίτλο. Υπάρχουν και τα λόγια του Ντίνο Τζοφ, που εξηγούν απλά τη φύση του τερματοφύλακα: «Είναι καλύτερο να είσαι επιθετικός. Αν χάσεις πέντε σίγουρα γκολ και μετά σκοράρεις, είσαι ο ήρωας. Ο τερματοφύλακας μπορεί να είναι φοβερός, να κάνει μια γκέλα και μετά είναι ο εχθρός».

Στο Μουντιάλ αυτό, οι τερματοφύλακες έχουν ξανά την τιμητική τους. Κάνουν τον κόσμο που συχνά τους ρίχνει ευθύνες που δεν βαραίνουν αποκλειστικά τους ίδιους, να τους αποθεώνει. Το είδαμε στην Κροατία, με τον Λιβάκοβιτς, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε master των πέναλτι και οδήγησε την ομάδα του Ντάλιτς στα ημιτελικά, αποκλείοντας την πολυδιαφημισμένη Βραζιλία. Το είδαμε με τον Έμι Μαρτίνες της Αργεντινής, που κράτησε το όνειρο ζωντανό για την παρέα του Μέσι ξανά στη διαδικασία των πέναλτι. Για τον Μπόνο, ωστόσο, είναι διαφορετικό.

Αυτό που συνέβη στο "Al Thunama" ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Το Μαρόκο έφτασε για πρώτη φορά στους «4», έγινε η πρώτη αφρικανική ομάδα που το καταφέρνει και μόλις η τρίτη εκτός Ευρώπης και Νότιας Αμερικής, μετά τις ΗΠΑ το μακρινό 1930 και τη Νότια Κορέα το 2002. Αμφότερες, αποκλείστηκαν στα ημιτελικά.

Η ομάδα του Μαρόκου είναι γεμάτη ιστορίες προσφυγιάς, όμως για τον Γιασίν Μπουνού ή απλά Μπόνο, η ιστορία γράφτηκε από την αντίστροφη πλευρά. Γεννήθηκε το 1991 στο Μόντρεαλ του Καναδά, καθώς ο πατέρας του ήταν καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο. Όταν ήταν τριών, η οικογένειά του επαναπατρίστηκε στην Καζαμπλάνκα. Ο μικρός Γιασίν μεγάλωσε παίζοντας ποδόσφαιρο στους δρόμους, μόνο που για τους γονείς του, τα ματωμένα γόνατα δεν ήταν διαβατήριο για την ελπίδα, αλλά απογοήτευση, καθώς σε μια μεσοαστική οικογένεια με ακαδημαϊκό υπόβαθρο, τα όνειρα ήταν διαφορετικά. Ωστόσο, ο μικρός επέμεινε. Λόγω ύψους, δέχθηκε να καθίσει κάτω από τα δοκάρια, όπου κατάλαβε νωρίς το σπάνιο χάρισμα. Στα 20 του έπαιξε τελικό Champions League με την Γουίνταντ Κασαμπλάνκα και σύντομα πέτυχε την πρώτη του μεγάλη μεταγραφή, ταξιδεύοντας για την Ισπανία και την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Ο προορισμός γνώριμος για τον λαό του, ωστόσο ο ίδιος δεν κατάφερε να αγωνιστεί ούτε μια φορά στους «ροχιμπλάνκος». Αργότερα, υποστήριξε ότι ούτε ο ίδιος δεν πίστεψε ότι έχει όσα χρειάζονται για να καθιερωθεί σε μια τόσο μεγάλη ομάδα. Έπειτα από έναν δανεισμό στη Σαραγόσα, αποκτήθηκε ελεύθερος από την Χιρόνα, την οποία βοήθησε να ανέβει στη La Liga το 2017. Ήταν στην αποστολή του Μαρόκου για το Μουντιάλ του 2018, αλλά ως αναπληρωματικός, πίσω από τον Μουνίρ Μοχάμεντ. Το 2019 πήγε δανεικός στη Σεβίλλη, η οποία στη συνέχεια τον απέκτησε με μεταγραφή. Έπρεπε και πάλι να μείνει στον πάγκο, παίζοντας στα Κύπελλα, μέχρι ο γνώριμός μας από την πορεία του στον Ολυμπιακό, Τόμας Βάτσλικ, τραυματιστεί. Ο Μπόνο άρπαξε την ευκαιρία και έλαμψε στο Europa League. Το πέναλτι που έσωσε στα προημτελικά, απέναντι στη Γουλβς, τον βοήθησε να πιστέψει ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Καθιερώθηκε και πέρυσι πήρε το βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στη La Liga. Η υπομονή που έκανε, απέδωσε καρπούς.

Το όνομά του ακούστηκε για ομάδες της Premier League, αλλά ο ίδιος το σκέφτεται διαφορετικά. Μετά την πρόκριση του Μαρόκου, η σελίδα "Pagina Millonaria" στο twitter, την οποία ακολουθούν ένα εκατομμύριο φίλοι της Ρίβερ Πλέιτ ανά τον κόσμο, του έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα: «Μπόνο, σε περιμένουμε μια μέρα στο Μονουμεντάλ». Βλέπετε, ο Μαροκινός είναι οπαδός της Ρίβερ Πλέιτ και θαυμαστής του αργεντίνικου ποδοσφαίρου. Το σκυλάκι του έχει το όνομα Αριέλ, το οποίο προέρχεται από την τρέλα που κουβαλά ο ίδιος για τον Αριέλ Ορτέγα.

To Μαρόκο είναι στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, έχοντας δεχθεί μόλις ένα γκολ σε κανονική ροή αγώνα, σε πέντε ματς. Ο Μπόνο έπιασε δύο πέναλτι απέναντι στην Ισπανία, με εκείνο του Σαράμπια να πηγαίνει στο δοκάρι. Και κράτησε το μηδέν απέναντι στην Πορτογαλία του τεράστιου ταλέντου. Φυσικά δεν ήταν μόνος, δεν έκανε τις επεμβάσεις της ζωής του, αλλά όταν χρειάστηκε ήταν εκεί, σταματώντας τον Ζοάο Φέλιξ και τον Ρονάλντο. Συχνά, όπως είπαμε, το ανάθεμα πέφτει στον τερματοφύλακα ακόμα κι αν είναι προβληματική όλη η αμυντική λειτουργία ή αν βρίσκεται εκτεθειμένος από λάθη άλλων. Αυτή τη φορά, αξίζει να πάρει τα εύσημα. Άλλωστε, σύμφωνα με το Sofascore που τον βαθμολόγησε με 7.8, ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του. Ακόμα κι από τον συμπαίκτη του στη Σεβίλλη, τον Γιουσέφ Ελ Νεσιρί, που πέτυχε το μοναδικό γκολ της αναμέτρησης. Ήταν κι εκείνος που πήρε το βραβείο του MVP.

O Μπόνο σίγουρα θα θέλει την ποδοσφαιρική του καψούρα, την Αργεντινή, να φτάσει τελικό κι ο ίδιος να είναι εκεί να την αντιμετωπίσει, μ' αυτό το χαμόγελο που δεν φεύγει ποτέ. Μα, θα βρει μπροστά του Αγγλία ή Γαλλία, θα απαντήσει κάποιος εύλογα. Ε, και; Αυτά τα παιδιά, πλέον, παίζουν χωρίς να φοβούνται τίποτα. Έχουν στις πλάτες τους εμπειρίες και άγχη πολύ μεγαλύτερα από ένα 90λεπτο. Ακόμα, ωστόσο, και να μείνουν στα ημιτελικά, είναι σίγουρο ότι οι συμπατριώτες τους δεν θα ξεχάσουν ποτέ αυτά που έχουν καταφέρει.