Μουντιάλ 2022, Μέσι: Pecho frío... κάποτε, τώρα αληθινός Αργεντινός!

Οι Αργεντινοί ταξιδεύουν μαζικά φωνάζοντας το όνομά του, υποκλίνονται στο ταλέντο του κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό κι ευχαριστούν τον Θεό (Ντιέγκο) για τον διάδοχο. Η ξέφρενη αγάπη ξεφεύγει από τα όρια της χώρας έχει επεκταθεί σε όλο τον πλανήτη, οπαδοί από το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ, τη Βόρεια Αφρική και πέρα από αυτήν έχουν συγκεντρωθεί στο Κατάρ με μία φιλοδοξία, να ρίξουν μια ματιά στον ηγέτη της καρδιάς τους στο λυκόφως της καριέρας του. Από το βράδυ της Παρασκευής οι συμπατριώτες του και όχι μόνο αγαπούν τον Λιονέλ Μέσι περισσότερο από ποτέ! Ο τρόπος που αγωνίζεται, το πάθος του, η αγωνία του να δώσει στην Αργεντινή το κάτι παραπάνω τον κάνουν μοναδικό.

Και υπάρχει αυτό το είδος ευγνωμοσύνης βλέποντάς τον να παίζει. Υπάρχει η αίσθηση ότι δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι γινόμαστε μάρτυρες κάτι που βρίσκεται στο λυκόφως του. Και, ως λάτρεις του ποδοσφαίρου, είμαστε όλοι πολύ ευγνώμονες για μερικές από τις στιγμές που μας πρόσφερε.
Είναι η τελευταία του φορά σε Μουντιάλ, είναι η τελευταία του ευκαιρία να δώσει σε μια χώρα που έχει το ποδόσφαιρο πάνω απ όλα, αυτό για το οποίο διψά, το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δεν είναι μόνο οι οπαδοί που λατρεύουν και υποκλίνονται μπροστά στον Μέσι. Η αίθουσα Τύπου είναι λίγο πολύ μια εκκλησία στο ιερό της φανέλας του «10». Ξέρετε ότι πριν το ματς με την Αυστραλία, πήρε το λόγο δημοσιογράφος και απευθυνόμενος στον αρχηγό της Αργεντινής, είπε: «Λιονέλ, δεν έχω ερώτηση. Θέλω απλώς να ακούσω τη φωνή σου». Και όμως ο Λιονέλ χαμογέλασε απάντησε. Αλλά αυτό είναι το είδος του σεβασμού που προσελκύει και δημιουργεί νέους θαυμαστές.

Από το βράδυ της Παρασκευής οι συμπατριώτες του τον αγαπούν περισσότερο από ποτέ! Ολοι λένε πως ο Λιονέλ Μέσι είναι ταπεινός, αυτή η ταπεινοφροσύνη τον θεοποιεί. Είναι κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής και στο ματς με την Ολλανδία έκανε τα πάντα, μοίρασε, σκόραρε, δημιούργησε, έκλαψε, πόνεσε από το σκληρό παιχνίδι των Οράνιε, εξοργίστηκε μαζί τους, έβρισε.

Ο θεός των Αργεντινών πήρε την ανθρώπινη του μορφή του, έβγαλε μια προσωπικότητα ανάλογη με αυτή του Ντιέγκο, αυτή που αγάπησαν όσο τίποτα άλλο οι συμπατριώτες του. Τον λάτρεψαν περισσότερο από ποτέ γιατί μετά την ήττα από τη Σαουδική Αραβία φρόντισε να συσπειρώσει όσο ποτέ την ομάδα του, δεν την άφησε να λυγίσει, να λιγοψυχήσει και όταν τα πράγματα στράβωναν, ήταν εκεί για να δώσει κουράγιο, να τους «ντοπάρει». Η ντρίμπλα του, το σουτ, το περπάτημά του, το πώς ξεφορτώνεται τον αντίπαλο τον κάνουν μοναδικό και οι Ολλανδοί δεν μπορέσουν να τον ρίξουν. Και τώρα έμειναν δυο ομάδες, δυο βήματα μακριά από το θαύμα.
Είναι αλήθεια πως οι Αργεντινοί οικονομικά έχουν υπομείνει μισό αιώνα ύφεσης και η κουλτούρα τους παρασύρθηκε από τα λάθη των… ειδικών. Το ποδόσφαιρο είναι το μόνο μέρος όπου μπορούν να νιώσουν τόσο μεγάλοι.

Ισως η επιτυχία στο γήπεδο συντηρεί μια ψευδαίσθηση μεγαλείου. Αλλωστε, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο μόνο στο ποδόσφαιρο έλαμψαν στην παγκόσμια σκηνή. Οι δυσκολίες που πέρασαν τους υποχρεώνει να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και να δουν τη χώρα τους όπως πραγματικά είναι. Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να επιβιώσουν, να σταθούν στα πόδια τους και να αλλάξουν το μέλλον μιας χώρας που «πόνεσε» πολύ.

Γι αυτό και η απελπισία τους να κερδίζουν και να μην χάνουν στο ποδόσφαιρο. Είναι ο τόπος λύτρωσης! Γι αυτό και η λαχτάρα για τον ήρωά τους, τον ζωντανό παγκόσμιο ήρωα της Αργεντινής, τον Λιονέλ Μέσι, να αποδείξει ότι δεν είναι μόνο ο καλύτερος παίκτης του 21ου αιώνα, αλλά ο σπουδαιότερος όλων των εποχών δίπλα - δίπλα, φυσικά, με τον θεϊκό Ντιέγκο.

Πλέον, οι Αργεντινοί αγαπούν τον Μέσι περισσότερο από ποτέ. Πριν από μερικά χρόνια δεν ήταν τόσο σίγουροι. Ως άνθρωπος, αν όχι ως παίκτης, έμενε πίσω στην σύγκριση με τον Μαραντόνα. Του έλειπε η σπίθα που περίμενε ο διψασμένος λαός της Αλμπισελέστε. Δεν ήταν παθιασμένος, ήταν πράος. «Pecho frío» τον αποκαλούσαν: Λιγόψυχος. Δεν έδειχνε πάθος για την εθνική. Έδινε περισσότερα για τη Μπαρτσελόνα παρά για την πατρίδα.

Όλα αυτά έχουν αλλάξει. Ο Μέσι φαίνεται να μοιάζει όλο και περισσότερο στον Μαραντόνα, υιοθετώντας το παρανοϊκό του στυλ, καθώς παραμερίζει πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς. Ξέφυγε από το λουρί που έβαζε ο ίδιος στον εαυτό του και προς ευχαρίστηση των τρελαμένων συμπατριωτών του, έγινε επιτέλους αληθινός Αργεντινός, αυτός που ξέρει να επιβιώνει!