Όχι, το Μαρόκο δεν είναι η Ελλάδα του 2004

Βλέπουμε το Μαρόκο με μεγάλη συμπάθεια αλλά δεν απαιτείται ντε και καλά να το λατρέψουμε. Γιατί όσο και αν το παρομοιάζουμε με την Ελλάδα του 2004 υπάρχουν και σαφείς διαφορές.

Τι πιο συνηθισμένο και λογικό να υπάρχει μια μεγάλη γκάμα θετικών συναισθημάτων για την πορεία του Μαρόκου σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο; Είναι σαν μια ανάγκη, για τους περισσότερους, να βλέπουμε τους μικρούς, τα αουτσάιντερ τους...καταφρονεμένους (για να βάλω και πιο λογοτεχνικό στοιχείο στην υπόθεση) να ανεβαίνουν στην κεντρική σκηνή και να αρπάζουν την ευκαιρία τους από τα μαλλιά και πολύ πειστικά.

Αυτή η ευκαιρία που παρουσιάστηκε στους Μαροκινούς από την κλήρωση ήδη όταν τους έφερε απέναντι σε...κάτι κουρασμένα (ευρωπαϊκά) παλικάρια (το τραγικό Βέλγιο και μια Κροατία που έχει φτάσει πολύ παραπέρα από εκεί που δικαιολογεί το ντεπόζιτο της) και τον τραγικά αφελή (όπως αποδείχθηκε) και άνευ παραστάσεων Καναδά. Για να φτιαχτεί έτσι το μονοπάτι που τους οδήγησε απέναντι στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Εύκολο; Σε καμία περίπτωση, αλλά αν είχαν κάτι στο οποίο μπορούσαν να επενδύσουν ήταν η δικιά τους...τσιμεντένια συνοχή απέναντι στο "τίκι τάκα" και το ψώνιο των -πολύ light- Ισπανών και την συνηθισμένη ανεπάρκεια των Πορτογάλων που (εκτός από το 2016 και το Euro) πάντα κάτι λειψό έχουν στο ριζικό τους. Χώρια που όλη αυτή η ιστορία με τον Κριστιάνο ήταν απίθανο να μην τους επηρεάσει.

Όλα τα παραπάνω δεν ακυρώνουν, στο παραμικρό, την επιτυχία των Μαροκινών καθώς είναι η πρώτη αφρικανική ομάδα που φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Μουντιάλ με τρόπο και εικόνα που πρέπει να προβληματίσει και τη Γαλλία, πολύ περισσότερο απ' όσο επιβάλλει η οποιαδήποτε σκέψη για...τυχερούς Μαροκινούς. Είναι όμως σαφές πως απαιτούνται και συγκυρίες για να μπορέσει να φτιαχτεί το ιδανικό σενάριο διάκρισης.

Με αυτή την πορεία το Μαρόκο παρομοιάζεται με την Ελλάδα του 2004. Ένας λόγος παραπάνω ότι στην μέχρι τώρα πορεία της έχει "σκοτώσει" ευρωπαϊκές ομάδες και έχει μπροστά της ακόμα μια. Ίσως την καλύτερη όλων αυτή τη στιγμή. Θα συμφωνούσα σε αυτή την προσέγγιση, όσον αφορά το αγωνιστικό προφίλ της ομάδας του συμπαθέστατου Ουαλίντ Ρεγραγκί. Το πόσο συμπαγής, συνεπής στη συνολική της λειτουργία (που ξεκινάει από την άμυνα της και χτίζεται πάνω σε αυτή) είναι ώστε να μπλοκάρει τον αντίπαλο να του χαλάσει το μυαλό και να έρθει σε θέση ισχύος όταν η ίδια πλέον αναζητάει το γκολ. Κάτι που δεν το κάνει μόνο μια φορά μέσα στον αγώνα. Το Μαρόκο δεν παίζει κατενάτσιο, ούτε παρουσιάζει την απωθητική εικόνα της Πολωνίας στο ματς με την Αργεντινή, για να έχει κάποιο κέρδος από το ματς. Όλα αυτά, ναι, την κάνουν να μοιάζει πολύ με την εθνική του Ρεχάγκελ. Και -γιατί όχι - αν το αξίζει να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής όπως εκείνη. Αν και πιστεύω ότι εύκολα ή δύσκολα η Γαλλία θα βρει τις λύσεις που χρειάζεται για να φτάσει να αντικρίσει το τρόπαιο στον τελικό ως φαβορί, όπως έχουν έρθει τα πράγματα.

Εκεί που δεν βλέπω τόσες πολλές ομοιότητες είναι στη δυναμική των αντιπάλων του Μαρόκου με την Ελλάδα του 2004. Χωρίς ουδεμία... πατριωτική λογική επιτρέψτε μου να πω ότι το να κερδίσεις δύο φορές, την πρεμιέρα και (πολύ περισσότερο) στον τελικό τη διοργανώτρια, χωρίς αυτή να είναι το Κατάρ, να μην έχεις...Καναδά στον όμιλο (αλλά Ρωσία με την οποία έπαιξες το κεφάλι σου κορώνα γράμματα) και να περάσεις στα νοκ άουτ, ακμαιότατες Γαλλία και Τσεχία έχει στα μάτια μου υψηλότερο βαθμό δυσκολίας από αυτόν που έχει τώρα η προσπάθεια του Μαρόκου.

Θα πω και κάτι ακόμα 100% υποκειμενικό. Πέρα από τη χαρά τους που με κάνει χαρούμενο δεν βλέπω κάτι που μπορώ να αγαπήσω ιδιαίτερα στο Μαρόκο. Αποδέχομαι ότι και γι' αυτούς, όπως και για κάθε ομάδα, στόχος είναι μόνο η επιτυχία και όχι το θέαμα. Αλλά ως θεατής επιθυμώ να βλέπω μπάλα και ασφαλώς θα επιλέξω να χειροκροτήσω αυτόν που έχει τους Μπαπέ και τους Μέσι που μπορούν να μου την προσφέρουν (όταν και αν το κάνουν). Αναγνωρίζοντας όμως (το ξαναλέω) ότι το Μαρόκο δεν καταστρέφει το ποδόσφαιρο. Απλά επιτρέψτε μου να επιθυμώ κάτι διαφορετικό. Άλλωστε και το 2004 η "τρέλα" αφορούσε εμάς τους Έλληνες. Μπορεί πολλοί να ήταν αυτοί που θαύμασαν το επίτευγμα αλλά μη νομίζετε ότι αγάπησαν κιόλας την εθνική μας πιστεύοντας ότι πήγε το ποδόσφαιρο μπροστά. Καλώς έτσι είναι τώρα τα πράγματα στο δικό μου μυαλό για το Μαρόκο.

ΥΓ: Τα social media είναι πολύ εκνευριστικά αλλά και πολύ χρήσιμα για να βλέπεις την πορεία κάποιων ανθρώπων. Ο Νερι Καστίγιο πάντως, δεν άλλαξε. Ήταν πάντα κάτι πολύ λιγότερο από αυτό που έλεγε ο.... μύθος για αυτόν. Ένα -εντέλει- χαμένο ταλέντο με τεράστια ιδέα για τον εαυτό του. Όσον αφορά όχι τις κρίσεις του για τον Σάντος και τον Μπάγεβιτς, αλλά τον τρόπο που τις εκφράζει το μόνο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι δικαιώνει απλά όλους αυτούς που ποτέ δεν πίστεψαν σε αυτόν. Γιατί ήταν πάντα ο χαρακτήρας του που ακύρωνε την ποδοσφαιρική του προοπτική.