Μουντιάλ 2022, Μακ Άλιστερ: Η ιδιαίτερη ιστορία των Mac Allisters και η οικογενειακή διαμάχη για τον καλύτερο όλων των εποχών

«Ήμουν τόσο νευρικός, τα χέρια μου έτρεμαν», είπε. «Είμαι πολύ ντροπαλός τύπος, οπότε, ναι, ήμουν πολύ νευρικός, αλλά μετά καταλαβαίνεις πόσο ταπεινός είναι. Εκείνη τη στιγμή έπαιζα στη Μπόκα Τζούνιορς και φτάσαμε από την Αργεντινή, νομίζω στην Ισπανία για ένα φιλικό. Φτάσαμε και είχε δείπνο, οπότε ναι, πήγα στο τραπέζι και είπα γεια, τα χέρια μου έτρεμαν, ίδρωνα, αλλά ήταν μια καταπληκτική στιγμή. Όπως είναι το είδωλό μου, είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, οπότε ήταν φανταστικό να τον γνωρίσω και να παίξω μαζί του».

“My hands were shaking, I was sweating”

Alexis Mac Allister’s story about meeting Leo Messi for the first time 🥹

(via @CNNFC) pic.twitter.com/98Ca5DHb6X

— B/R Football (@brfootball) December 16, 2022

Ο Αλέξις Μακ Άλιστερ συμμετείχε σε δύο διεθνή φιλικά της Αργεντινής το 2019, όταν συνάντησε για πρώτη φορά τον ήρωά του, Λιονέλ Μέσι, αλλά χρειάστηκε να περιμένει σχεδόν τρία χρόνια μέχρι να προσκληθεί ξανά στην εθνική ομάδα. Τώρα, στο Κατάρ, ο πιτσιρικάς που έτρεμε από δέος επειδή απλώς βρισκόταν δίπλα στο είδωλό του, δεχόταν τη θερμή αγκαλιά όλων των αστεριών της «αλμπισελέστε» έχοντας ανοίξει το σκορ για την ομάδα του κόντρα στην Πολωνία, σε μια βραδιά από εκείνες που δεν ήθελε με τίποτα τον Λίο...

Σε εκείνο το ματς, μια τεράστια αργεντίνικη σημαία με τη λέξη: La Pampa και το νούμερο 20, βρισκόταν στο «Stadium 974». Όπως σε κάθε παιχνίδι. Με αυτόν τον τρόπο ο Μακ Άλιστερ... senior μαζί με τους δύο γιους του, εξασφαλίζει ότι ο Αλέξις, θα μπορέσει να τους εντοπίσει μέσα στο πλήθος. Ο μπαμπάς Μακ Άλιστερ, μαζί με τους Κέβιν και Φράνσις -ποδοσφαιριστές στις Μπόκα Τζούνιορς και Ροζάριο Σέντραλ αντίστοιχα- παρακολούθησαν από κοντά τον βενιαμίν της οικογένειας να βγάζει την εθνική τους από τη δύσκολη θέση.

Ο Κάρλος Μακ Άλιστερ μοιράστηκε τα ίδια αποδυτήρια με τον Ντιέγκο Μαραντόνα στην Μπόκα και την Αργεντινή. Ο Αλέξις Μακ Άλιστερ αγωνίζεται στο πλευρό του Λιονέλ Μέσι. Οι δυο τους περισσότερο ίσως από τον καθένα [μαζί με τους Σιμεόνε] δικαιούνται να... διαφωνούν συνεχώς για το ποιος είναι ο καλύτερος όλων των εποχών.

Οι Mac Allisters μετανάστευσαν στην Αργεντινή από την Ιρλανδία το πολύ μακρινό 1800. Η La Pampa είναι ο τόπος τους, το ποδόσφαιρο το μεγάλο τους πάθος κι ο Αλέξις ο πρώτος από την οικογένεια που παίζει σε Μουντιάλ. Φυσικά η οικογένεια βρίσκεται στο Κατάρ. Μάλιστα, όταν οι συγγενείς των ποδοσφαιριστών επισκέφθηκαν το ξενοδοχείο όπου έχει καταλύσει η αποστολή, στο δικό τους τραπέζι υπήρχε ένα κινητό τηλέφωνο που έδειχνε το Μαρόκο - Πορτογαλία. Κι αυτό γιατί πολύ αγαπούν το ποδόσφαιρο κι αυτή η «τρέλα» είναι στοιχείο στο DNA τους και μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά. Όπως το χρώμα των μαλλιών και το ιρλανδικό επίθετο. Πράγματα που δεδομένα κάνουν τον Αλέξις να ξεχωρίζει στην Εθνική Αργεντινής.

Alexis Mac Allister plays with Messi and his father played with Diego Maradona.. what a blessed family..🇦🇷🇦🇷🇦🇷 pic.twitter.com/rN9XrqIZZ8

— Thomas j Gbanie 🇸🇱/🇱🇷/🇦🇷 (@gbanie_j) December 13, 2022

Οι Αργεντινοί μετρούν αντίστροφα για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με τη βαθιά επιθυμία να δουν τον Λιονέλ Μέσι να σηκώνει το τρόπαιο και να καθιερώνεται ως ο κορυφαίος όλων των εποχών. Για την οικογένεια Μακ Άλισταρ όμως, αυτός ο τίτλος είναι προς συζήτηση... Ο Αλέξις υποστηρίζει ότι ο Λίο είναι ο καλύτερος, ο μπαμπάς του, σε αυτό το αιώνιο δίλημμα διαλέγει τον Μαραντόνα, αλλά ξεκαθαρίζει στον «Guardian»:

«Σύγκρινε τον Μέσι με αυτούς που παίζουν τώρα. Μην συγκρίνεις τον Μέσι με τον Μαραντόνα ή τον Μαραντόνα με τον Ντι Στέφανο». Και προσθέτει: «Αλλά, κοίτα, αναμφίβολα ο Μέσι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ο καλύτερος στο Παγκόσμιο Κύπελλο επίσης, και είναι 35, είναι σαν να λέει ψέματα το πιστοποιητικό γέννησής του. Ο Μόντριτς λέει επίσης ψέματα. Πήγαμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων το 2005 και επιστρέψαμε μιλώντας για έναν παίκτη που θα ήταν καλύτερος από τον Μαραντόνα. Μόλις έκλεισε τα 18. Δεκαεπτά χρόνια μετά, είναι ακόμα εκεί! Κανείς δεν βασίλεψε τόσο καιρό. Ο Μαραντόνα αποσύρθηκε στα 32 του. Ο κόσμος λέει ότι αυτό είναι [για τον Μέσι] το τελευταίο του Παγκόσμιο Κύπελλο. Είσαι σίγουρος;».

Είμαι λογικός άνθρωπος και οι αριθμοί του Μέσι είναι αδιαμφισβήτητοι. Τι άλλο θέλεις;! Το θέμα είναι ότι υπάρχει ένα πλαίσιο. Ο Μαραντόνα είχε κάθε είδους προσωπικά προβλήματα και παρ' όλα αυτά κέρδισε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Πήγε στην Ιταλία, σήκωσε στους ώμους του μια ολόκληρη πόλη, τους έκανε πρωταθλητές. Τώρα βλέπεις τον Μέσι στα 35 και σκέφτεσαι: ο Μαραντόνα ήταν εξαιρετικός, πραγματικά υπέροχος, αλλά ο Μέσι είναι ένα παράδειγμα. Πρέπει να κοιτάξετε τον Μέσι, τον Ρονάλντο, τον Ιμπραΐμοβιτς, τον Ράμος: όχι για να παίξετε σαν αυτούς, αλλά για να γίνετε σαν αυτούς», σημείωσε.

«Ο Μαραντόνα φλέρταρε με τον θάνατο κάθε μέρα. Ο Μαραντόνα ήταν πάντα κακός για τον Μαραντόνα, ποτέ δεν ήταν κακός για κανέναν άλλον. Φέρθηκε άσχημα στον εαυτό του, όχι στους άλλους. Ο Ντιέγκο ήταν ένα τέρας, εγώ ήμουν ένας κανονικός παίκτης. Ταξιδεύαμε σε όλο τον κόσμο και όπου κι αν πηγαίναμε, θα ήταν 200, 300, 1.000 ή 2.000 άνθρωποι. Δεν περίμεναν εμάς ποτέ, περίμεναν τον Μαραντόνα. Ήταν ένας εξαιρετικός παίκτης, ο καλύτερος. Αλλά οι άνθρωποι δεν θέλουν έναν αθλητή, θέλουν έναν ηθικό ηγέτη και ένα κομμάτι του. Ο Μαραντόνα είπε κάποτε: "Μερικές φορές ξυπνάω, κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω: Ντιεγκίτο, τι θα σε ρωτήσουν σήμερα;". Τον ρωτούσαν για παγκόσμιους ηγέτες, για πόλεμο. Τι στο διάολο θέλετε να πω;! Πρέπει να πεις, "Δεν έχω άποψη", αλλά ο χαρακτήρας του Ντιέγκο σήμαινε ότι είχε άποψη για τα πάντα», πρόσθεσε.

Για τον μπαμπά Μακ Άλιστερ είναι πολύ ξεκάθαρη η διαφορά του ποδοσφαιριστή - παράδειγμα και του ποδοσφαιριστή - θρύλου. Για τον γιο του εύχεται το πρώτο. Χωρίς να επιδιώκει να πάρει τα εύσημα. Όταν τον χτυπούν φιλικά στην πλάτη και τού λένε ότι τα παιδιά του είναι δικό του δημιούργημα, το αρνείται και σημειώνει πως πρόκειται για προϊόν των ακαδημιών της Αρχεντίνος Τζούνιορς και πως αυτό για το οποίο είναι υπεύθυνη η οικογένεια είναι η ανατροφή.

Τις τελευταίες μέρες στη Ντόχα, τα μάτια του λάμπουν από υπερηφάνεια για τον Αλέξις και κάθε φορά που η ερώτηση γυρνά γύρω από το: «Ε πώς το έκανες;», εκείνος απαντά «η μαμά του το έκανε» και προσθέτει «πρέπει να εκτιμούμε περισσότερο τη δουλειά των μητέρων. Δεν είμαι ο "πατέρας" του σχηματισμού του, είναι οι σύλλογοι, οι προπονητές, τα παιδιά με τα οποία έπαιζε, όλη η οικογένεια και τα μεγαλύτερα αδέρφια του».