Ο τελευταίος χορός αφήνει υποσχέσεις

Όταν μια διοργάνωση φτάνει στο τελικό στάδιο, συνήθως τα παιχνίδια και οι ομάδες «σφίγγουν» και το θέαμα βγαίνει με το…σταγονόμετρο.

Οι ημιτελικοί και οι τελικοί σε ένα παγκόσμιο κύπελλο κρύβουν συγκινήσεις όσον αφορά κυρίως το σασπένς για τον νικητή (με εξαίρεση εκείνο το απίστευτο 7-1 των Γερμανών επί των Βραζιλιάνων στον ημιτελικό του 2014 και τον τελικό του 2018 με το 4-2 των Γάλλων επι των Κροατών) και το σύνηθες 1-0 με το…ζόρι ή και το 0-0 είναι από τα συνηθέστερα αποτελέσματα.

Η ένταση, το διακύβευμα, η κρισιμότητα των εν λόγω αγώνων είναι αυτά που περνούν το θέαμα συνήθως σε δεύτερη μοίρα και φέρνουν στο προσκήνιο το κλασσικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».

Ο αποψινός ημιτελικός πάντως, έχει τα φόντα να μας χαρίσει κάποιες στιγμές υψηλού επιπέδου και να δούμε το θέαμα που όλοι οι φίλαθλοι αναζητούν σε ένα κορυφαίο επίπεδο.

Ο τελευταίος χορός του Λιονέλ Μέσι και του Λούκα Μπόντριτς δυο βιρτουόζων του ποδοσφαίρου, δύο γητευτών της μπάλας, δύο ζωγράφων στο χορτάρι είναι η ελπίδα για να ζήσουμε στο επιβλητικό «Λουσέιλ» κάποιες γλυκές μελωδίες που μόνο το συγκεκριμένο άθλημα μπορεί να προσφέρει.

Τόσο ο τεχνικός της Αργεντινής Λιονέλ Σκαλόνι, όσο και ο ομόλογός του της Κροατίας, Ζλάτκο Ντάλιτς, είπαν με μια φωνή στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου του μεταξύ τους ημιτελικού ότι «Ο Μέσι και ο Μόντριτς είναι παίκτες που χαίρεσαι να τους βλέπεις» και θα ήταν ιδανικό και οι δύο προπονητές να «σεβαστούν» στο βαθμό που τους επιτρέπει η κρισιμότητα ενός τέτοιου αγώνα τους δύο βιρτουόζους της μπάλας στον τρόπο με τον οποίο σκοπεύουν να τους…εξουδετερώσουν.

Να είναι τουλάχιστον σε αθλητικά πλαίσια και να μην δούμε αυτά που ζήσαμε στον προημιτελικό Ολλανδίας-Αργεντινής εκατέρωθεν με τις δύο ομάδες να επιδίδονται σε διαγωνισμό κοκορομαχίας.

Δύο παίκτες σε μια – λίγο πολύ – κοινή τεράστια πορεία στα γήπεδα όλου του κόσμου (και με τη μεγαλύτερη θητεία τους σε δύο παγκόσμιες ομάδες, τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα) ψάχνουν την ευκαιρία για τον τελευταίο χορό σε έναν τελικό με την ελπίδα να κατακτήσουν και το τρόπαιο. Ο ένας (Μέσι) πλησίασε αρκετά το 2014, στις…ίντσες απέτυχε να σκοράρει και να ζήσει το απόλυτο όνειρο χάνοντας στις μικρολεπτομέρειες της παράτασης (1-0) από τη Γερμανία.

Ο άλλος (Μόντριτς) δεν πρόλαβε να…ακουμπήσει στον δικό του τελικό καθώς ο κακός δαίμονας των Κροατών η Γαλλία ήταν αφιονισμένη στον τελικό του 2018 (4-2) υποχρεώνοντας την αντίπαλό της στη χειρότερη εμφάνιση και ήττα της τελευταίας πενταετίας.

Ότι και να συμβεί απόψε, νικητής και χαμένος δεν έχουν να αποδείξουν (εδώ και πολύ καιρό) τίποτα όσον αφορά την μεγάλη προσφορά τους στο άθλημα που λατρεύουν το ποδόσφαιρο. Η ιδιοφυΐα και οι εμπνεύσεις τους το έκαναν (πολύ) καλύτερο και όλοι οι φίλοι του πιο λαοφιλούς σπόρ του οφείλουμε ευγνωμοσύνη. Ας τους απολαύσουμε

Η είδηση για την απώλεια του Γιάννη Διακογιάννη δεν είναι δυνατόν να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο. Μοιάζει με ειρωνεία το να «φύγει» κατά τη διάρκεια ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια διοργάνωση που την πήγε σε άλλο επίπεδο με τα γραπτά του και τις μεταδόσεις του (ο τελικός Ιταλίας-Δυτικής Γερμανίας και ο ημιτελικός Δυτικής Γερμανίας-Γαλλίας στο Μουντιάλ του 1982 αποτελούν ίσως την επιτομή των αθλητικών μεταδόσεων).

Όσοι είχαμε την ευλογία να θητεύσουμε δίπλα του, αποτέλεσε για μας ένα φάρο έμπνευσης, δημιουργίας και κυρίως μας βοήθησε πρωτίστως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε τον αθλητισμό σε όλο του το φάσμα.