Μουντιάλ 2022: Η νίκη μιας ολόκληρης ηπείρου

Λένε πως μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις και όχι άδικα. Ίσως όχι με άλλες τόσες, αλλά ας επιχειρήσουμε με κάποιες ακόμα να αναλύσουμε αυτήν που συνοδεύει το παρόν. Η συγκεκριμένη εικόνα, λοιπόν, αποτελεί ένα κολάζ. Ένα μωσαϊκό στιγμών πριν αλλά και μετά τον ημιτελικό της Γαλλίας κόντρα στο Μαρόκο το βράδυ της Τετάρτης στο «Αλ Μπαΐτ». Ένα παιχνίδι που μπορεί να έστειλε το συγκρότημα του Ντεσάν στον μεγάλο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όμως ταυτόχρονα χάρισε σε μία ολόκληρη χώρα την πιο χρυσή σελίδα στα ποδοσφαιρικά της βιβλία. Γιατί αν για τους Γάλλους ήταν μία ακόμα σπουδαία επιτυχία την πλούσια ιστορία τους, τότε για τους Μαροκινούς ήταν η πιο μεγάλη στιγμή. Εκείνη που θα έχουν να διηγούνται στα παιδιά τους όσοι την έζησαν από κοντά ή την παρακολούθησαν από την τηλεόραση σε κάποια γωνιά της πατρίδας τους από την Καζαμπλάνκα ως της Φες και από τη Μαρακές ως την Ταγγέρη.

Το ακόμα πιο σπουδαίο, όμως, είναι πως αυτό το βράδυ δεν ήταν ιστορικό μόνο για τους Μαροκινούς. Η επιτυχία της πορείας ως τα ημιτελικά του Μουντιάλ δεν ήταν μια νίκη μονάχα του Μαρόκου. Ήταν η νίκη μιας ολόκληρης ηπείρου. Άνθρωποι από κάθε χώρα της Αφρικής έφτασαν στο Κατάρ για να στηρίξουν τους ποδοσφαιριστές του Ρεγκραγκί.

Τυνησία, Λιβύη, Τανζανία, Αίγυπτος ήταν κάποιες από τις χώρες των οποίων ξεχωρίσαμε σημαίες στο γήπεδο της Αλ Κορ. Και φυσικά όλες αυτές μαζί με μία του Μαρόκου. Σαν παζλ, σαν κάτι να σφράγιζε τη σύναψη μιας συμφωνίας. Η συμφωνία πως για αυτό το βράδυ όλοι οι λαοί της Αφρικής γίνονται «ένα», νιώθουν Μαροκινοί. Μαζί τους και κόσμος από αραβικές χώρες της Ασίας, όπως τα Εμιράτα, η Παλαιστίνη και η Ιορδανία. Ασφαλώς και οι ντόπιοι στο σύνολο τους, οι Καταριανοί.

Όσο για την ατμόσφαιρα που δημιούργησαν, είναι βέβαιο πως ήταν από τις πιο όμορφες αυτού του τουρνουά. Όλες αυτές οι χώρες δεν είχαν ζήσει ποτέ κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Δεν είχαν δει όλα τα φώτα της δημοσιότητας να στρέφονται πάνω τους. Στο φινάλε της βραδιάς το εμπόδιο των Γάλλων μπορεί να αποδείχθηκε πολύ ψηλό για την παρέα του Άμραμπατ και του Χακίμι. Τα βιβλία της ιστορίας όμως έγραψαν πως για πρώτη φορά αφρικανική ομάδα έφτασε ως τους «4». Αυτή η επιτυχία, λοιπόν, ανήκει σε όλους. Και έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται πως «ψήλωσαν» ποδοσφαιρικά. Εξαιρετικοί Αφρικανοί ποδοσφαιριστές ανέκαθεν υπήρχαν και μάλιστα ουκ ολίγοι διέπρεψαν με κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους στους οποίους αγωνίστηκαν.

Ποτέ, όμως, ως τώρα δεν είχαν καταφέρει να πάρουν την εθνική τους ομάδα από το χέρι και να την φτάσουν στις καλύτερες του κόσμου. «Ταβάνι» ήταν τα προημιτελικά και αυτό μόλις τρεις φορές με το Καμερούν το 1990, τη Σενεγάλη το 2002 και την Γκάνα το 2010.

Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί πως μπορεί πολλοί παίκτες από την Αφρική να έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στο ποδόσφαιρο, όμως δεν ισχύει το ίδιο και με τους προπονητές από τη συγκεκριμένη ήπειρο. Το γεγονός πως για πρώτη φορά όλες οι συμμετέχουσες ομάδες της ηπείρου είχαν Αφρικανό προπονητή αλλά και το κοινώς παραδεκτό πως μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας του Μαρόκου αντιστοιχεί στον αρχιτέκτονα Ρεγκραγκί, ενδεχομένως και να έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα.

Ίσως όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως η καλύτερη εισαγωγή για αυτό που θα ακολουθήσει σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια από σήμερα. Το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα συνδιοργανωθεί από Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά και Μεξικό θα είναι το πρώτο με τη συμμετοχή 48 ομάδων. Αυτό πολύ απλά μεταφράζεται σε παρουσία περισσότερων ομάδων τόσο της Αφρικής όσο και της Ασίας. Συμπέρασμα; Ακόμα περισσότερες πιθανότητες διάκρισης για ομάδες που έως τώρα δεν είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στα μεγάλα ραντεβού.