Και τώρα οι δυο τους

Αποστολή στο Κατάρ: Γιάννης Λαμπίρης

Ο τίτλος έχει διπλή ανάγνωση καθώς μπορεί κάποιος να εστιάσει προσωποκεντρικά στους δύο συμπαίκτες στην Παρι Σεν Ζερμέν τον νυν παγκόσμιο πρωταθλητή Κιλιάν Μπαπέ και τον επίδοξο διάδοχο Λιονελ Μέσι.

Δύο τεράστιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες και φίλοι ο ένας στα ντουζένια του με το μέλλον όλο μπροστά του και ο άλλος στον τελευταίο του χορό σε Μουντιάλ αλλά κάνοντας πράγματα και θάματα στα 35 του.

Όμως κάλλιστα μπορεί ο τίτλος να αναφέρεται και στις δύο μεγάλες εθνικές ομάδες που άρχισαν να…συλλέγουν τρόπαια αρκετά αργότερα από τις άλλες παραδοσιακές δυνάμεις των ηπείρων τους (Ουρουγουάη, Ιταλία, Γερμανία, Βραζιλία) η Αργεντινή από το 1978 και η Γαλλία από το 1998, αλλά την Κυριακή το απόγευμα μια από τις δύο θα ράψει το τρίτο αστέρι στη φανέλα της, δεν είναι και μικρό πράγμα.

Η Βραζιλία το έχει κατοχυρώσει από το 1970, η Ιταλία από το 1982 και η Γερμανία από το 1990 (με την πρώτη να έχει φτάσει αισίως τα πέντε και οι άλλες δύο τα τέσσερα).

Γαλλία-Αργεντινή λοιπόν για πρώτη φορά σε έναν τελικό επιβεβαίωσης με τους Γάλλους να είναι η ανερχόμενη δύναμη με συμμετοχή σε 3ο τελικό τα τελευταία 16 χρόνια και 4ο τα τελευταία 24 έχοντας ήδη δύο τρόπαια. Αυτά βλέπουν οι Άγγλοι και τρελαίνονται.

Από την άλλη η Αργεντινή μπορεί να μην έχει καλύτερη ομάδα από αυτή που είχε το 1994, το 1998 αλλά και το 2014 όμως έχει έναν «πεινασμένο» ηγέτη, που αγωνίζεται λες και ξεκινάει τώρα την καριέρα του και δεν έχει κατακτήσει ακόμα τίποτε ενώ στην πραγματικότητα έχει σαρώσει τα πάντα, εκτός από Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ναι θα είναι μαγικό φινάλε καριέρας σε Μουντιάλ με κατάκτηση, αλλά ακόμα και αν δεν συμβεί ο Λιονέλ Μέσι έχει ήδη περάσει στο πάνθεον της ιστορίας των γητευτών της μπάλας, των κορυφαίων όλων των εποχών.

Και σε τελική ανάλυση μήπως ο Γιόχαν Κρόιφ ή ο Φέρεντς Πούσκας, δεν ήταν παιχταράδες και ας έπαιζαν στις επονομαζόμενες «Βασίλισσες χωρίς στέμμα» την Ολλανδία (με τους 3 χαμένους τελικούς) και την Ουγγαρία (με τους 2 χαμένους τελικούς).

Ο τίτλος έχει διπλή ανάγνωση καθώς μπορεί κάποιος να εστιάσει προσωποκεντρικά στους δύο συμπαίκτες στην Παρι Σεν Ζερμέν τον νυν παγκόσμιο πρωταθλητή Κιλιάν Μπαπέ και τον επίδοξο διάδοχο Λιονελ Μέσι.

Όσον αφορά την «επαγγελματική νίκη» των Γάλλων στον ημιτελικό με το Μαρόκο ήταν απόλυτα αναμενόμενη, καθώς η Γαλλία διέθετε την κυνικότητα και την αποτελεσματικότητα να «τελειώσει» δύο από τις δικές της φάσεις την ώρα που το Μαρόκο – για πρώτη φορά στη διοργάνωση – έπρεπε να διαχειριστεί το ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ και να κυνηγήσει αυτό το γκολ χωρίς να έχει ένα παίκτη να τελειώσει ακόμα και τις απλές φάσεις.

Απίστευτη ατμόσφαιρα από 60.000 και πλέον φίλους της ομάδας στο επιβλητικό «Αλ Μπέιτ» αλλά ο κόσμος δεν κερδίζει τους αγώνες ακόμα και…αποδοκιμάζοντας τον εθνικό ύμνο του αντιπάλου, πρακτικές που μας θύμισαν νοοτροπία Ελλήνων οπαδών παλαιότερων χρόνων είναι αλήθεια.

Τα σοβαρά επεισόδια και στη Γαλλία (όπως είχαν γίνει και στο Βέλγιο) με το θάνατο ενός νεαρού ανθρώπου δημιουργούν θλίψη και πίκρα καθώς το ποδόσφαιρο έχει (ή πρέπει να έχει) ενωτικό χαρακτήρα και όχι να αποτελεί αφορμή για να εκτονωθουν τα πάθη και οι διαφορές των ανθρώπων.