Ντιέγκο (Σιμεόνε) ευχαριστούμε για αυτόν τον Γκριεζμάν

Στην καταγραφή των θέσεων που αγωνίζεται μέσα στο γήπεδο διαβάζουμε, «φουνταριστός» επιθετικός, δεύτερος επιθετικός, ψευτοεννιάρι, ακραίος επιθετικός ή ακραίο χάφ (και στις δύο πλευρές), επιθετικός μέσος. Δεν είναι και λίγες έτσι; Όχι, αλλά τελικά και…ναι! Είναι λίγες μπροστά σε αυτά που έχει κληθεί να κάνει ο Αντουάν Γκριεζμάν σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ή, για να τα λέμε όπως είναι, ΚΑΙ σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο Νίκος Αθανασίου με τη βοήθεια του Wyscout κατέγραψε με στοιχεία και εικόνες όσα έκανε μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κόντρα στο Μαρόκο, ο «υπέροχος» (όπως πολύ σωστά τον χαρακτήρισε) Γκριεζμάν. Από την πλευρά μου έχω στο μυαλό και τα μάτια μου, εικόνες σαν…φωτογραφικές λήψεις όπου ο βραχύσωμος Γάλλος ήταν παντού και κυρίως ήταν τη μια στιγμή μέσα στην περιοχή της δικιάς του ομάδας, ως καθοριστικός (μέχρι και….τελευταίος παίκτης) παράγοντας στην αμυντική λειτουργία και ελάχιστες στιγμές αργότερα ήταν σε κάποιο από τα άκρα της επίθεσης, προσπαθώντας να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις που έπρεπε να αξιοποιήσουν στην επίθεση (κυρίως) ο Μπαπέ, αλλά και οι επόμενοι επιθετικογενείς συμπαίκτες του. Ή απλα να κρατήσει τη μπάλα, να κερδίσει το φάουλ, να εκτονώσει την πίεση. Γνωρίζοντας καλά μπάλα αυτοί που χρίζουν τους MVP στα ματς του Μουντιάλ, δεν θα μπορούσαν παρά να του απομείνουν και αυτό τον τίτλο μετά την αναμέτρηση. Αυτόν που βέβαια είχε κερδίσει ήδη στα μάτια όλων μας και κυρίως των συμπαικτών του.

Είναι ωραία η ιστορία του Γκριεζμάν και την κάνει ακόμα πιο ωραία η «προλεταριακή» της διάσταση. Στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον. Βλέπετε ο Γάλλος έμοιαζε προορισμένος να μπει στη φωτισμένη βιτρίνα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου πηγαίνοντας στη Μπαρτσελόνα. Πολύ απλά γιατί θεωρούμε όλοι ότι το κέντρο του κόσμου είναι οι ομάδες «Χόλιγουντ» της μπάλας. Και επειδή εκεί δεν τα κατάφερε, δεν εστιάσαμε το τι ακριβώς ήταν οι Καταλανοί όταν αυτός πήγε εκεί και κυρίως αν γνώριζαν τι είδος παίκτη πήραν και (αν γνώριζαν) τι του ζητούσαν μέσα στο γήπεδο. Όχι βέβαια. Είπαμε απλά ότι ο Γκριεζμάν «δεν μπορεί» σε υψηλό επίπεδο. Αγνοώντας ότι αυτός ήταν ήδη στο υψηλότερο επίπεδο. Και με την Ατλέτικο σαν βασικό στέλεχος του γκρουπ που, την τελευταία δεκαετία, πρωταγωνίστησε σε Ισπανία και Ευρώπη αλλά και ως μέλος της Πρωταθλήτριας κόσμου του 2018 όταν και αναδείχθηκε MVP του τελικού. Δύο χρόνια νωρίτερα ήταν καλύτερος παίκτης και πρώτος σκόρερ του EURO στο οποίο η Γαλλία ήταν φιναλίστ.

Εσείς πήρατε μέρος στον μεγάλο διαγωνισμό του Gazzetta για την 55άρα Samsung QLED Smart 4K;

Δεν είμαι ταξιδιώτης του χρόνου ώστε να δω αν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα και να διαπιστώσω τι θα ήταν ο Γκριεζμάν αν δεν ξεκινούσε να παίζει μπάλα στη «σκληρή» Βασκονία με τη Σοσιεδάδ και αν δεν ήταν ο επόμενος σταθμός του όχι απλά η Ατλέτικο Μαδρίτης αλλά η Ατλέτικο του Ντιέγκο Σιμεόνε, όπου έπρεπε να είσαι εξάρτημα μιας καλολαδωμένης μηχανής για να βγάλεις το ψωμί σου. Οκ ξέρω καλά τι θα πείτε. Για το «ταμπούρι» του Ντιέγκο, το ξύλο και όλα αυτά τα οποία ομολογώ ότι είναι αρκετές φορές ότι μου έχουν…ξυνίσει και εμένα. Δεν θα κάνουμε εδώ την κουβέντα για την Ατλέτικο. Είναι και μεγάλη και πολύ άδικη για τον Σιμεόνε. Αν όμως εστιάσουμε στο τι έχουν προσφέρει αυτή η ομάδα και αυτός ο προπονητής στον ίδιο τον Γκριεζμάν και κατ επέκταση στην εθνική Γαλλίας, τότε πιστεύω ότι πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αργεντινό ακόμα και αν αυτό μπορεί να μην είναι και πολύ καλό το απόγευμα της Κυριακής για τη χώρα του, στο Κατάρ. Και ακόμα ένα «ευχαριστώ» βέβαια, πρέπει να ειπωθεί και για την διοίκηση της Ατλέτικο που για να μην ενεργοποιηθεί μια βαριά ρήτρα (προς τη Μπαρτσελόνα) η οποία θα προέκυπτε από τα λεπτά συμμετοχής του οδήγησε στη χρησιμοποίηση του από το 60’ και μετά των αγώνων. Με αποτέλεσμα να βρεθεί στα χέρια του Ντεσάν ξεκούραστος αλλά όχι και χωρίς ρυθμό.

Ο Μπαμπέ είναι (και λογικά) ο πιο λαμπερός Γάλλος διεθνής. Ο Ζιρού μπορεί και να φαντάζει σαν ο πιο εμβληματικός στην επίθεση, από τη στιγμή που λείπει ο Μπενζεμά. Στα μάτια μου ο Γκριεζμάν είναι ο σωστός ηγέτης, γιατί είναι εκεί και παντού για την ομάδα του. Με ανεξάντλητες δυνάμεις, καθαρό μυαλό, ορθή κρίση και φοβερή ταχύτητα αντίδρασης, είτε πρέπει να δημιουργήσει, είτε να παρέμβει. Είτε να εκτελέσει βέβαια, αν και αυτό το έχει περιορίσει για να κάνει άλλες δουλειές στο γήπεδο. Ειδικά στον αγώνα με το Μαρόκο ήταν η συγκολλητική ουσία όλων των γραμμών, αλλά κυρίως αυτός που ήταν δίπλα στους σαφώς πιο άπειρους (πλην Βαράν) συμπαίκτες του στις αμυντικές γραμμές της Γαλλίας που έδειχναν, αρκετές φορές, στα όρια της ζαλάδας υπό την πίεση των πεισματάρηδων Μαροκινών.
Είναι μια ωραία ιστορία ο Γκριεζμάν, λοιπόν. Ακόμα και η πολυσυλλεκτική καταγωγή του με ρίζες από Γερμανία και Πορτογαλία και το γεγονός ότι δεν έπαιξε ποτέ μπάλα στη Γαλλία έχει να προσθέσει πινελιές στα στοιχεία του χαρακτήρα του. Ας μείνουμε ότι είναι ακόμα ένας… «κοντός» που δεν γέμιζε (λόγω μεγέθους) το μάτι στη Μονπελιέ στην οποία δοκιμάστηκε και έκανε διστακτικούς (για τον ίδιο λόγο) στο να του κάνουν πρόταση αρκετούς γάλλους σκάουτς που τον είδαν σε ένα φιλικό κόντρα στην Παρί. Για να τον αρπάξουν έτσι οι Βάσκοι της Σοσιεδάδ, που είδαν την ευκαιρία. Όλα αυτά το 2005. Τώρα 17 χρόνια μετά στα 31 του, ο Αντουάν είναι σε μια ειδική κατηγορία σημαντικών (μεγάλων για εμένα) παικτών, που έχουν πετύχει και εξακολουθούν να κάνουν στο γήπεδο περισσότερα από αυτά που η κοινή γνώμη πιστεύει για αυτούς.