Η ομάδα της Αργεντινής πίσω από την ομάδα της Αργεντινής

• Αργεντινή: Η απόφαση για ανανέωση
• Και εγένετο Scaloneta
• Η νέα προσέγγιση της Αργεντινής και ο Μέσι
• Η κριτική και το Copa America της επιβεβαίωσης
• Ο Μέσι, ο Σκαλόνι και το όνειρο της Αργεντινής

Οι αναλυτές τις ονομάζουν "standardized behaviors". Οι τυποποιημένες συμπεριφορές είναι εκείνες, που κατηγοριοποιούνται σε μια ομάδα ως λύσεις προτεραιότητας σε συγκεκριμένες καταστάσεις του παιχνιδιού. Προφανώς, στο ποδόσφαιρο δεν μπορούν να προβλεφθούν όλες οι καταστάσεις που μπορούν να συμβούν σε μια ομάδα με ή χωρίς την μπάλα, ούτε κατά τη διάρκεια της ανάλυσης στόχος είναι να «καίγεται» το μυαλό των ποδοσφαιριστών με τόσο σύνθετες οδηγίες, που είναι πιθανόν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Ωστόσο, ανάλογα με τον αντίπαλο και με καταστάσεις που προκύπτουν, οι παίκτες μαθαίνουν από το προπονητικό τιμ να ανταποκρίνονται με συγκεκριμένους τρόπους σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Και η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη. Η φετινή Αργεντινή είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς αυτό λειτουργεί. Τακτικά, όταν η ομάδα του Σκαλόνι δεν έχει την μπάλα, μοιάζει με καλοκουρδισμένη μηχανή. Στο πρέσινγκ, στις τοποθετήσεις, στις αλληλοκαλύψεις, στη μη λεκτική επικοινωνία σε όλες τις γραμμές. Κι αυτό, ειδικά για μια εθνική, απαιτεί πολλά περισσότερα από τη σωστή δουλειά στην ανάλυση και την προπόνηση.

Αργεντινή: Η απόφαση για ανανέωση

Ας γυρίσουμε πίσω, στο Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία. Η Αργεντινή του Σαμπάολι, «μαθητή» του Μαρσέλο Μπιέλσα, πέρασε με ζόρια από τον όμιλο, έχοντας δεχθεί τρία γκολ από την Κροατία, την ομάδα που πέρασε στα ημιτελικά του Κατάρ. Στους «16» αποκλείστηκε από τη Γαλλία και ο Μέσι ολοκλήρωσε το τουρνουά μόλις με ένα γκολ. Σε μια χώρα όπου ο πήχης σε κάθε διοργάνωση μπαίνει de facto ψηλά, η εσωστρέφεια μεγάλωσε κι άλλο, πυροδοτημένη και από τις αναφορές που ήθελαν το μεγάλο τους αστέρι να έχει έρθει σε ρήξη με τον Σαμπάολι.

Ήταν πια αποδεκτό από τους περισσότερους στον δημόσιο διάλογο, ότι η Seleccion έπρεπε να αλλάξει σελίδα, να ανανεωθεί και να τραβήξει έναν διαφορετικό δρόμο, ο οποίος να είναι κοντά στην ποδοσφαιρική της κουλτούρα, την περίφημη "La Nuestra", αλλά προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εποχής. Και έπρεπε επιτέλους να αφήσει πίσω της τη γκρίνια και την τοξικότητα.

Και εγένετο Scaloneta

Για τον πάγκο της «αλμπισελέστε» ακούστηκαν ονόματα όπως ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο και ο Ντιέγο Σιμεόνε. Τελικά, η AFA προχώρησε στην επιλογή του Λιονέλ Σκαλόνι, η οποία ξένισε αρκετούς. Ο Σκαλόνι δεν ήταν ένας προπονητής με παραστάσεις στην Ευρώπη και δοκιμασμένος στην πίεση του πρωταθλητισμού (στην καριέρα του ως τεχνικός), αλλά είχε βρεθεί στο πλευρό του Σαμπάολι ως βοηθός, γνωρίζοντας από κοντά τα αποδυτήρια και τις προσωπικότητες, ενώ είχε θητεύσει και στην Κ-20 της Αργεντινής, στη «δεξαμενή» δηλαδή που θα πρόσφερε το νέο αίμα. Η πρώτη του κίνηση ήταν να φέρει στο επιτελείο του τον Πάμπλο Αϊμάρ.

Ο «παλιάτσος» ήταν στην Κ-17 και πρεσβεύει ένα στιλ ποδοσφαίρου που θέλει τη δημιουργικότητα να βρίσκεται πάντα πάνω από τη σκοπιμότητα, με μότο το «πρέπει να δημιουργούμε, μέσα σε δημιουργικά περιβάλλοντα». Είχε, ωστόσο, και κάτι άλλο: Ήταν η έμπνευση του Λιονέλ Μέσι. «Ο Πάμπλο Αϊμάρ ήταν και είναι το είδωλό μου. Μου άρεσε πραγματικά να τον βλέπω να αγωνίζεται και παρακολουθώ την καριέρα του από όταν έπαιζε στη Ρίβερ Πλέιτ», είχε πει χαρακτηριστικά. Από την πλευρά του, ο Αϊμάρ είχε χαρακτηρίσει τον Pulga ως τον καλύτερο, τον αγαπημένο του ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Η νέα προσέγγιση της Αργεντινής και ο Μέσι

Επηρεασμένος τακτικά από τον Πέκερμαν και τον Μπιέλσα, ο Αϊμάρ είχε μεταφέρει μια εμπειρία του με τον πρώτο, στην Εθνική Αργεντινής, η οποία είναι χαρακτηριστική της προσέγγισης που έφερε η νέα φουρνιά της τεχνικής ηγεσίας στην αλμπισελέστε: «Ο Χοσέ Πέκερμαν μας έμαθε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στην κοινή λογική και στην ηρεμία. Θυμάμαι μια μέρα, όταν ο Χοσέ ήρθε πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο Κ-20 που έγινε στη Μαλαισία, το 1997. Είχε κατακτήσει το τρόπαιο το 1995 και μας διαβεβαίωσε. “Μην ανησυχείτε”, είπε. “Θα τα πάμε καλά”. Σήμερα, αρκετοί από εμάς που ήμασταν σε εκείνη την ομάδα συναντιόμαστε και συνειδητοποιούμε ότι παίξαμε καλά και λόγω της ηρεμίας του μυαλού του Χοσέ. “Απλά παίξτε και δημιουργήστε μια ωραία ανάμνηση”, έλεγε. Αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε σχέση με τον Σκαλόνι είναι η ηρεμία με την οποία ανέλαβε τη θέση, πόσο καλά το χειρίζεται, η επικοινωνία και ο δεσμός που έχει με τους παίκτες».

Το ζήτημα του Μέσι δεν ήταν ποτέ μόνο αγωνιστικό. Ήταν και ψυχολογικό, είχε να κάνει με μια σειρά από παράγοντες που λειτουργούσαν ως βαρίδια για την εθνική Αργεντινής. Το προπονητικό τιμ κατάφερε να τους περιορίσει και η προσέγγιση του παιδικού του ειδώλου είχε μεγάλη σημασία. Μαζί, του βέβαια, βρίσκονται και δύο ακόμα «μπαρουτοκαπνισμένοι» της πίεσης και του περιβάλλοντος της Αργεντινής. Ο Βάλτερ Σάμουελ και ο Ρομπέρτο Αγιάλα. Η έλλειψη προπονητικής εμπειρίας έφερε και πάλι κριτική, αλλά ταίριαξαν πλήρως σε αυτό που ο Σκαλόνι ήθελε να χτίσει. «Δεν είναι μόνο ο Σκαλόνι. Είναι νεαροί και έχουν τεράστια θέληση για δουλειά. Δεν πουλάνε φούμαρα, επειδή έχουν πολλές ιδέες», έλεγε χαρακτηριστικά για το τιμ ο Σέσαρ Λουίς Μενότι, ο άνθρωπος που οδήγησε την αλμπισελέστε στην κορυφή του κόσμου το 1978.

Η κριτική και το Copa America της επιβεβαίωσης

Ο εκ των αρχηγών, Χαβιέρ Μασεράνο, ο «μοιραίος» του Μουντιάλ της Βραζιλίας, Γκονσάλο Ιγουαΐν, Λούκας Μπίλια, ο Έβερ Μπανέγα, ο Έντσο Πέρες, ο Μάρκος Ρόχο δεν ξανάπαιξαν με τη «γαλανόλευκη» φανέλα μετά τη Ρωσία. Αντίθετα, ο Σκαλόνι, ο οποίος μαζί με τον Αϊμάρ έσπευσαν να πάρουν οι ίδιοι τηλέφωνο τον Μέσι και να του πουν ότι ανέλαβαν, αρχικά σε υπηρεσιακό ρόλο, τονίζοντάς του ότι τον θέλουν στη νέα προσπάθεια, ξεκίνησαν να φτιάχνουν τον δικό τους κορμό. Δεν ήταν εύκολο. Η Αργεντινή ξεκίνησε το Copa America του 2019 με ήττα από την Κολομβία και αποκλείστηκε στα ημιτελικά από τη Βραζιλία. Είχε στη σύνθεσή της εκπροσώπους από την «παλιά φρουρά», αλλά είχαν ήδη ενταχθεί ο Λαουτάρο Μαρτίνες, ο Ντε Πάουλ, ο Λεάνδρο Παρέδες και ο Τζιοβάνι Λο Σέλσο. Διάφοροι από τον περίγυρο ζητούσαν τακτικούς νεοτερισμούς, αλλά η δουλειά στο εσωτερικό της ομάδας είχε αρχίσει να αποδίδει καρπούς.

Η Αργεντινή έδειξε καλύτερο πρόσωπο στα φιλικά που ακολούθησαν, με αποκορύφωμα το 4-0 επί του Μεξικού. Και πλέον, ο στόχος που θα σηματοδοτούσε το πέρασμα στη νέα εποχή είχε τεθεί: Ήταν η επιστροφή στους τίτλους μετά από 28 χρόνια, στο Copa America που θα γινόταν κατά το ήμισυ εντός έδρας. Ο Covid και οι αναταραχές στην Κολομβία του άλλαξαν έδρα, με τη Βραζιλία να αναλαμβάνει τη διοργάνωση.

Τα ερωτηματικά για το αν ο Σκαλόνι έχει την εμπειρία επέστρεψαν, αλλά η Αργεντινή στο χορτάρι αντανακλούσε μια διαφορετική ψυχολογία. Ο Μέσι ήταν ανεβασμένος και η ομάδα έπαιζε γι' αυτόν. Δίπλα του, αναδείχθηκαν κι άλλοι ήρωες, όπως ο Ντε Πάουλ, ο Λαουτάρο, ο Έμι Μαρτίνες που έπιασε τρία πέναλτι στον ημιτελικό με την Κολομβία, ο Ρομέρο στο πλευρό του Οταμέντι, όλοι υπηρετώντας πιστά . Η Αργεντινή πήγε στον τελικό του Μαρακανά, κουβαλώντας το βάρος της πιθανότητας ενός πέμπτου σερί χαμένου τελικού και της επανάληψης του 2014, όταν έχασε από τη Γερμανία για το Μουντιάλ, στο ίδιο γήπεδο. Όμως οι συνθήκες πια είχαν ωριμάσει.

Η μαχητική «Σκαλονέτα» πήρε το τρόπαιο και έκανε τον Μέσι να μιλά για τη στιγμή που ονειρευόταν σε όλη του την καριέρα. Πλέον, η Seleccion είχε τον κόσμο στο πλευρό της και αυτό έκανε μεγάλη διαφορά. Ήταν κάτι που σημείωσε ο Κουν Αγουέρο, μιλώντας στο TyC Sports: «Η υποστήριξη από τον κόσμο σε κάνει να αισθάνεσαι περισσότερο άνετα στο χορτάρι. Πριν κατακτήσουμε το Copa America, όταν εγώ έπαιζα ακόμα, οι φίλαθλοι έμοιαζαν σιωπηλοί στις κερκίδες. Πλέον μοιάζει με πάρτι». Ήταν πάρτι, μετά τη νίκη επί της Βενεζουέλας στο Μπομπονέρα, με τον κόσμο να μένει μετά τη λήξη και να τραγουδά ασταμάτητα για την εθνική. Τους έκανε και πάλι περήφανους.

Ο Μέσι, ο Σκαλόνι και το όνειρο της Αργεντινής

Υπάρχει ένα ακόμα σημείο, πέραν της επιρροής του Αϊμάρ, που βοήθησε τον Μέσι να ταυτιστεί περισσότερο με αυτή την έκδοση της ομάδας κια με τον προπονητή του. ο Λέο έφυγε από τη χώρα στα 13, για να ενταχθεί στη Μπαρτσελόνα. Για πολλούς, δεν αντιπροσώπευε το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, καθώς δεν είχε γαλουγηθεί εντός του. Ο Σκαλόνι, επίσης, έπειτα από δύο σεζόν με Νιούελς και Εστουδιάντες, έφυγε για την Ισπανία. Έπαιξε αρχικά για την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια και συνέχισε την καριέρα του στην Ευρώπη. Έπειτα, έγινε βοηθός του Σαμπάολι στη Σεβίλλη και έχει το δικό του σπίτι στη Μαγιόρκα. Άκουσε κι εκείνος σχόλια αντίστοιχου τύπου. Αυτό, σε συνδυασμό με τον τρόπο που προσέγγισε από την πρώτη στιγμή τον Μέσι, βοήθησε το μεγάλο αστέρι της Αργεντινής να χτίσει τον δυνατό δεσμό που έχει με τον προπονητή. «Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ, πριν κατακτήσουμε το Copa America. Είμαστε ένα υπέροχο γκρουπ και ο κόσμος συνεχίζει να δείχνει πόσο νοιάζεται για μένα», έλεγε ο Μέσι μετά την πρόκριση στο Μουντιάλ. Και ήταν δεδομένο, ότι ένα τέτοιο γκρουπ μπορούσε να προσφέρει τις συνθήκες για να ενταχθούν και νεότεροι, κυρίως όταν έχουν την ποιότητα του Χούλιαν Άλβαρες και του Έντσο Φερνάντες.

Η «Σκαλονέτα», λοιπόν, πηγαίνει στον τελικό, έχοντας καταφέρει ξανά να μπει στην καρδιά του κόσμου, έχοντας γίνει μια πανίσχυρη γροθιά που παίζει για τον προπονητή, ούσα απόλυτα συγκεντρωμένη στο πλάνο και στις συνθήκες του κάθε αγώνα, και για το μεγάλο αστέρι της, με τον Λιονέλ Μέσι σε beast mode. Δεν μπαίνει σε σκέψεις για την επόμενη μέρα, σε περίπτωση μη κατάκτησης του τίτλου και για το ενδεχόμενο επιστροφής της μιζέριας. Ζει για το τώρα, για το ραντεβού της με την ιστορία. Και η ομάδα αυτή, έχει πίσω της ένα τεχνικό τιμ που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο. Και μετά από χρόνια, μια κερκίδα που κάνει ακριβώς το ίδιο.