«Μπαμπά τι ώρα είναι ο τελικός την Κυριακή;»

-«Μπαμπά τί ώρα είναι ο τελικός την Κυριακή;»
-«Στις 5...».
-«Α ωραία θα τον δούμε».

Ο παραπάνω διάλογος είναι απόλυτα αληθινός. Για την ακρίβεια εγώ είμαι ο μπαμπάς της υπόθεσης, οπότε γίνεται κατανοητό ότι τον ξέρω από... πρώτο χέρι. Φαντάζομαι ότι η παραπάνω στιχομυθία θα έλαβε χώρα σε πολλά, πολλά, πολλά ακόμη ελληνικά σπίτια.

Ως πατέρας δύο μικρών αγοριών που τους αρέσει το ποδόσφαιρο, ο Μουντιαλικός μήνας που ολοκληρώνεται το απόγευμα της Κυριακής με τον μεγάλο τελικό, ήταν ένα όμορφο ταξίδι και αναμνήσεων και ερωτήσεων. Ειδικά ερωτήσεων που πολλές φορές είχαν την μορφή... καταιγίδας.

Η μία μετά την άλλη και πάντα να πρέπει να έχεις την απάντηση, για να μην απογοητεύσεις αυτόν που... κρέμεται από τα χείλη σου. Και ωραία, δεν δυσκολεύτηκα να απαντήσω στο «πόσα Μουντιάλ έχει πάρει η Βραζιλία» ή αν «η Γαλλία είναι καλύτερη από την Τυνησία» (παρά την ήττα της), αλλά άντε τώρα να εξηγείς τι σημαίνει πως «το Μαρόκο έγραψε ιστορία» ή γιατί τα... Νησιά Φίτζι ή η Νικαράγουα δεν έχουν πάει ποτέ στο Μουντιάλ.

Γιατί αυτό που ξέχασα να πω είναι πως το μουντιαλικό ταξίδι συνοδεύεται πάντα με την συντροφιάς μιας υδρόγειου σφαίρας ώστε να ξέρουμε που βρίσκεται γεωγραφικά και η κάθε χώρα που αγωνίζεται. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια δηλαδή. Προφανώς οι ώρες που διεξήχθησαν τα περισσότερα ματς σε συνδυασμό με το σχολείο, τα διαβάσματα και τον βραδινό ύπνο δεν βοήθησαν να... δούμε όσους αγώνες θα παρακολουθούσαμε σε ένα «κανονικό καλοκαιρινό Παγκόσμιο Κύπελλο».

Όμως τα... ΠαρασκευοΣαββατοκύριακα» βοήθησαν να... ρεφάρουμε την χασούρα. Επίσης υπήρχε και το «μονόλεπτο ενημερωτικό δελτίο», αυτό δηλαδή στο οποίο τα πρωινά στον δρόμο προς το σχολείο ενημέρωνα για τα αποτελέσματα της προηγούμενης ημέρας.

Ποιος νίκησε, ποιος αποκλείστηκε, ποιος «μεγάλος» (Μέσι, Μπαπέ, Κριστιάνο, Νεϊμάρ, Κέιν) σκόραρε. Για έναν 8χρονο κι έναν 6χρονο, η διοργάνωση του Κατάρ, είναι το πρώτο Μουντιάλ.

Η πρώτη γνωριμία με κάτι τόσο μεγάλο και κάτι τόσο λαμπερό. Η πρώτη προσπάθεια να γίνουν κατανοητοί οι βαθμοί στη φάση των ομίλων και οι προκρίσεις στα νοκ άουτ ματς.

Ο πρώτος θαυμασμός για ένα καθημερινό ποδοσφαιρικό ραντεβού με χώρες, εθνικές ομάδες, μεγάλους παίκτες, χρωματιστές εικόνες από υπερσύγχρονα γήπεδα, παράξενες φάτσες στις εξέδρες. Ο τρόπος που αγκάλιασαν αυτοί, αλλά και οι συμμαθητές τους, το Μουντιάλ (πάντα σε αυτό βοηθούν και τα αυτοκόλλητα της Panini) ήταν υπέροχος και σίγουρα τους κάνει να αγαπήσουν ακόμη περισσότερο το ποδόσφαιρο.

Το κανονικό ποδόσφαιρο. Αυτό που γράφει ιστορία, αυτό που προκαλεί συγκινήσεις. Aυτό που σε κάνει να γνωρίζεις χώρες και λαούς. Αυτό που σε κάνει ακόμη και να κλαις αν σε τόσο μικρή ηλικία η εθνική ομάδα που επέλεξες να πορεύεσαι μαζί της δεν τα καταφέρει.

Υπό αυτή την έννοια, μιλώντας ξανά επί προσωπικού, έχω κι ένα άγχος για τον τελικό καθώς η Γαλλία είναι μια επιλογή (ενός εκ των δύο) που έγινε εξ αρχής οπότε δεν θα είναι ότι καλύτερο να πιούμε το... πικρό ποτήρι στο φινάλε.

Ειδικά μπροστά στα μάτια του, καθώς με δεδομένο ότι ο τελικός είναι στις 5 το απόγευμα ισχύει το «α, ωραία θα τον δούμε».