Μundial 2022: Tο ματς της ζωής του, το ματς της ζωής μας, τα δάκρυα και ο MVP Μαρτίνες

Ο πιο συναρπαστικός τελικός. Η μεγαλύτερη διαφήμιση του σπορ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μιας και βρισκόμαστε στην εποχή της παντοκρατορίας των media και των social media. Το πήρε η πιο βελτιωμένη ομάδα του τουρνουά από την ομάδα με το ισχυρότερο μέταλλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το πήρε με MVP τον τερματοφύλακά της, τον Εμιλιάνο Μαρτίνες της Αστον Βίλα, και το χάρισε στον σπουδαιότερο ποδοσφαιριστή που έχουμε δει. Σ' αυτόν που με απόλυτη συνέπεια – είτε έχανε, είτε κέρδιζε – διαφήμιζε το ποδόσφαιρο και έκανε εκατομμύρια πιτσιρίκια να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο επί 18 συναπτά έτη.

Δάκρυα, μόνο δάκρυα. Απ΄ όλους τους παίκτες, τους προπονητές, τους Αργεντινούς. Και από αμέτρητους ποδοσφαιρόφιλους που ένιωθαν κατά τη διάρκεια του τελικού μετά το 75' πως αυτό που παρακολουθούσαν δεν επρόκειτο να το ξεχάσουν ποτέ. Τυχεροί όσοι το ζήσαμε ως τηλεθεατές, υπερτυχεροί όσοι το βίωσαν από κοντά! Eνα ματς και δυο παίκτες των οποίων οι ενέργειες, τα γκολ, η επιμονή, η προσπάθεια, το “never give up” μπορούν να γίνουν οδηγός για πάντα. Ναι, περισσότερο για τον Μέσι συγκριτικά με τον Μπαπέ που έχει ακόμα μπόλικα χρόνια μπροστά του. Για τον «κοντό» που τα είχε παρατήσει από την Εθνική Αργεντινής στα 29 του, σηκώθηκε όρθιος, επέστρεψε, πήρε το Κόπα Αμέρικα στη Βραζιλία και απόψε έβαλε την πλέον ανεξίτηλη σφραγίδα στο μύθο του.

Με το γκολ του εναντίον του Μεξικού έβαλε τις βάσεις για να φτάσει η Αργεντινή μέχρι την κούπα, με το δικό του σημερινό 3-2 έβαλε την υποθήκη για την κούπα. Ηταν εκείνο το σημείο, το 3-2 στην παράταση, που οι περισσότεροι πιστέψαμε ότι «τελείωσε». Δεν είχε τελειώσει. Διότι χρειαζόταν να βάλει το ποδαράκι του ο MVP της Αργεντινής σ' αυτό το τουρνουά, ο κίπερ Εμιλιάνο Μαρτίνες, στο σουτ του Κολό Μουανί στο 124'. Ακούγεται αλλόκοτο, αλλά μετά από πολλά χρόνια, δεν θα θυμόμαστε απ΄ αυτόν τον ιστορικό τελικό ούτε τα γκολ του Μέσι, ούτε το υπέροχο στην κόντρα 2-0 του Ντι Μαρία, ούτε τη διαδικασία των πέναλτι. Θα θυμόμαστε τον Κολό Μουανί της Αϊντραχτ και τον Εμιλιάνο Μαρτίνες. Και τη γκολάρα για πόστερ του Μπαπέ σ' ένα από τα ομορφότερα σουτ όλων των εποχών στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Φαινόταν ότι... ερχόταν εκείνο το 2-2, διότι η Αργεντινή, όπως και με την Αυστραλία και με την Ολλανδία «πνίγηκε» στο άγχος της μετά τη μείωση του σκορ. Πνίγηκε στο άγχος της και κόντεψε να «αυτοκτονήσει», καθώς ο Σκαλόνι άργησε πάρα πολύ να φρεσκάρει την ομάδα του. Η Αργεντινή δεν κατέρρευσε μετά το 70' επειδή είχε αντικατασταθεί ο Ντι Μαρία, ο οποίος προφανώς δεν... μπορούσε περισσότερο. Αλλά διότι έχανε τα ατού της: τα τρεξίματα, την πίεση, τη δύναμη, τις αντοχές της. Πολύ περισσότερο δεδομένου ότι ο Ντεσάν έπαιζε 4-2-4 και οι Τουράμ, Καμαβινγκά, Κολό Μουανί της είχαν δώσει φρεσκάδα, δυναμισμό, αέρα. Δεν είχε τίποτα να χάσει πια με το 2-0 στο 70'. Τα έπαιξε όλα για όλα και λίγο έλειψε να πάρει την παρτίδα, ποντάροντας και στους... 100 τόνους βάρους του αντιπάλου που ένιωθε κάθε λεπτό που περνούσε με ολόκληρο αιώνα.

Πότε άλλαξε η μορφή του τελικού; Οταν αποφάσισε ο Σκαλόνι να βάλει στο γήπεδο του Λαουτάρο Μαρτίνες αντί του συγκινητικού Χουλιάν Άλβαρες. Ναι, έχασε πάλι δυο γκολ, ναι έμοιαζε με τον «επάρατο» για την Αργεντινή Γονσάλο Ιγουαϊν και πάλι! Ομως με τον Λαουτάρο βγήκε από το καβούκι της η Αργετινή! Με τον Λαουτάρο βρήκε πάλι πίστη, θάρρος και αυτοπεποίθηση για τη νίκη. Με τον Μαρτίνες βρήκε και το 3-2 ο Μέσι. Αυτός ισορρόπησε τον τελικό για την Αργεντινή που έδειχνε να οδεύει ολοταχώς προς το γκρεμό. Δεν ήταν εκείνος που υπέγραψε στα πέναλτι την κούπα, όπως εναντίον των Ολλανδών. Το έκανε ο άσημος Μοντιέλ της Σεβίλλης.

Μικρή σημασία έχει. Ομως το καθετί σ' αυτόν τον απίστευτο τελικό είχε τη σημασία του, κι ας έχουμε ήδη ξεχάσει το «μούφα» πέναλτι του Μαρτσίνιακ για το 1-0 της Αργεντινής. Κάθε ανθ-υπο-λεπτομέρεια. Ακόμα κι΄ όταν το ματς έγινε «ροντέο»! Τώρα, σήμερα, αύριο, μετά από 10 μέρες, ένα μήνα, ένα χρόνο, θα τα θυμόμαστε όλα. Μετά από 30, 40, 50 χρόνια, οι επόμενοι θα λένε «τότε που το πήρε ο Μέσι».