Αξία ανεκτίμητη

Πως το είπε ο καλός φίλος και συνάδελφος Αλέξανδρος Λοθάνο εδώ στο blog του στο gazzeta πριν τον τελικό ;

«Λέο και Κιλιάν δώστε μας κάτι να θυμόμαστε».

Αλέξανδρε είχες έμπνευση (μήπως να μας πεις και 5+1 αριθμούς για το τζόκερ) γιατί αυτό που μας έδωσαν οι δύο αυτοί εκπληκτικοί παίκτες δεν ήταν απλά κάτι για να θυμόμαστε, αλλά ήταν μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια αναμνήσεων για όλη μας τη ζωή.

Λένε πως ότι γράφεται στο βιβλίο της ιστορίας δεν ξεγράφεται, αλλά από τις 18 Δεκεμβρίου του 2022 επιβάλλεται να γίνει μια σημαντική αλλαγή στο βιβλίο του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Στο κεφάλαιο «Το ματς του αιώνα» θα πρέπει να βγει το Ιταλία-Γερμανία (1-1) 4-3 στην παράταση από τον αξέχαστο ημιτελικό του 1970 στο στάδιο «Αζτέκα» του Μεξικού και να μπει ο τελικός του «Λουσέιλ» στην πρώτη θέση χωρίς καμία αμφιβολλία.

Δεν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που αγαπάει την ποίηση, τη μουσική, τη ζωγραφική και όποια άλλη μορφή τέχνης και να μην έμεινε εκστασιασμένος με αυτόν τον μοναδικό τελικό.

Ναι αυτό που είδαμε και ζήσαμε στο επιβλητικό Λουσέιλ την Κυριακή το βράδυ ήταν τέχνη πολύ υψηλού επιπέδου. Ήταν ένας καμβάς ζωγραφικής όπου δύο μεγάλοι αρτίστες έβαζαν τα χρώματα και άφηναν τη φαντασία τους να οργιάζει.

Ήταν μια ποιητική σύνθεση, μια ωδή στη δημιουργία, στην ίδια τη ζωή για το πόσα (απλά) πράγματα μπορεί να σου προσφέρει αρκεί να ξέρεις να τα εκτιμήσεις.

Ο Λιονέλ Μέσι και ο Κιλιάν Εμπαπέ έμοιαζαν σαν να έκαναν έναν άτυπο διαγωνισμό. Σαν να είχαμε τον Πικάσο από τη μία και τον Σαλβαδορ Νταλί από την άλλη. Τον Μπετόβεν και τον Βιβάλντι ή τον Μπάχ. Η για να πάμε και στα δικά μας τον Οδυσσέα Ελύτη με τον Γιώργο Σεφέρη και τον Κωνσταντίνο Καβάφη.

Πέντε γκολ οι δύο τους με τον Μέσι να φτάνει τα 13 σε Παγκόσμιο Κύπελλο και μαζί με τις 8 ασιστ να είναι ο πρώτος των πρώτων όπως και στις συμμετοχές (26).

Με τον Εμπαπέ να γίνεται ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία μετά τον Σερ Τζέφ Χάρστ της Αγγλίας (1966) που σημειώνει χάτ τρικ σε τελικό Παγκοσμιου Κυπέλλου και ο δεύτερος μετά τον Βαβά (1958,1962) που σκοράρει συνεχόμενα σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ένας τελικός που κανείς (εκτός ίσως από τους παίκτες) δεν ήθελε να τελειώσει. Ένας τελικός που εάν τον έφτιαχνε «εικονικό» ένας σκηνοθέτης ως διαφήμιση για το Παγκόσμιο Κύπελλο θα λέγαμε ότι η φαντασία του καλπάζει.

Έξι γκολ, παράταση και σωτήριες αποκρούσεις στην εκπνοή του αγώνα (του Λιορίς στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων του 90λεπτου στο σούτ του Μέσι με το σκορ στο 2-2) και του έξτρα ημιώρου (του Εμιλιάνο Μαρτίνεζ στο σουτ του Κολό Μουανί στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων της παράτασης με το σκορ στο 3-3).

Και αυτός ο…χασογκόλης ο Μέσι;

«Έλα μωρέ δεν έχει πάρει έναν μεγάλο τίτλο με την Αργεντινή. Εδώ δεν έχει σκοράρει ποτέ σε νοκ άουτ φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου στα 4 που έχει συμμετάσχει» άκουγες κατά καιρούς από τους λάτρεις των αποτελεσμάτων και όχι της τέχνης.

Δηλαδή θα μας πείτε ότι ο Φέρεντς Πούσκας και ο Γιόχαν Κρόϊφ δεν ηταν παιχταράδες επειδή δεν πήραν ποτέ Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε γιατί τους θυμούνται πολλοί περισσότεροι από όσους θυμούνται τους περισσότερους παίκτες των νικητών Δυτικογερμανών;

Εάν ο Λιονέλ Μέσι ήθελε να γράψει το ιδανικό σενάριο για τον ίδιο, δεν θα μπορούσε να το φανταστεί καλύτερο (αν και ψυχοφθόρο) διότι μέσα από την έκρηξη αδρεναλίνης και μέσα από αυτό το ψυχόδραμα η λύτρωση αποκτά ξεχωριστό νόημα.

Η αγκαλιά των γιών του, της μητέρας του, των δικών του ανθρώπων τη στιγμή που λίγο πιο δίπλα υπάρχει το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου γενικότερα είναι από αυτές τις στιγμές που δεν αγοράζονται με όλα τα λεφτά του κόσμου.

Ο τρόπος που κράταγε το τρόπαιο στην αγκαλιά του σαν μωρό, το φύλαγε, του χάιδευε το…κεφαλάκι (η γη που κρατάνε στα χέρια τους οι άνθρωποι) του μιλούσε (!) ήταν ξεχωριστές στιγμές όχι μόνο για τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου αλλά και για το ίδιο το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα.

Αξία ανεκτίμητη...

💙🇦🇷🏆 Tο τρενάκι και οι σαμπάνιες των παικτών της Αργεντινής στην μικτή ζώνη!

Αποστολή στο Κατάρ! pic.twitter.com/OIgBVnjHti

— gazzetta.gr (@gazzetta_gr) December 18, 2022