Μουντιάλ 2022: Η οδύσσεια έφτασε στο τέλος, ο Μέσι νίκησε!

Υπήρξαν στιγμές που το βάρος των καυτών ελπίδων και των ονείρων ενός έθνους φαινόταν τεράστιο για τον Λιονέλ Μέσι. Τον έκανε ανήσυχο, νευρικό. Έκανε τον φόβο της αποτυχίας αφόρητο και τον πόνο της ήττας ακόμη χειρότερο. Υπήρχαν στιγμές που ο Μέσι τρίκλιζε στα αποδυτήρια, σα ζόμπι. Μετά το διασυρμό με 4-0 από τη Γερμανία στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010 κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο.

Σωριασμένος ανάμεσα σε δύο πάγκους, απαρηγόρητος, φώναζε, έκλαιγε, ούρλιαζε, «σχεδόν σπασμωδικά». Ο Μέσι δεν ζήτησε ποτέ να γίνει ο σωτήρας της χώρας του. Αν ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε την εκθαμβωτική, επαναστατική προσωπικότητα για να υποστηρίξει το εξαιρετικό ταλέντο του ως ποδοσφαιριστής, καθιστώντας τον πολιτιστικό σύμβολο της Αργεντινής, τότε, ο Μέσι ήταν πάντα διαφορετικός τύπος. Hσυχος, ντροπαλός, ένας εσωστρεφής άνθρωπος.

Κάποιοι το μπέρδεψαν ως αδιαφορία για την εθνική υπόθεση. Ο Μέσι είχε φύγει από την πατρίδα του για τη Βαρκελώνη σε ηλικία 13 ετών και μουρμούριζε μέσα από τον εθνικό ύμνο πριν από τους αγώνες, ενώ ο Μαραντόνα τραγουδούσε περήφανα και με πάθος. Κι όμως, ο Μέσι νοιάστηκε, κάθε αποτυχία με την Αργεντινή τον πονούσε βαθιά. Αν μη τι άλλο τον ένοιαζε πάρα πολύ.

Μέχρι το 2016, το βάρος ήταν πολύ μεγάλο. Είχε συμμετάσχει σε τρία Παγκόσμια Κύπελλα: δύο φορές έφυγε ηττημένος στα προημιτελικά, μία ηττημένος ως φιναλίστ. Μετά οι διαδοχικές αποτυχίες στο Κόπα Αμέρικα. Ο Σέρχιο Αγουέρο είπε ότι δεν είχε δει ποτέ τον συμπαίκτη του και στενό του φίλο τόσο «σπασμένο». Ο Μέσι δεν άντεξε άλλο. «Για μένα, η εθνική ομάδα τελείωσε», είπε μετά τον τελικό του Κόπα Αμέρικα. Έκανα ό,τι μπορούσα. Έχουν περάσει τέσσερις τελικοί. Προσπάθησα. Ήταν αυτό που ήθελα περισσότερο, αλλά δεν τα κατάφερα. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά η απόφαση έχει ληφθεί. Δεν θα υπάρξει επιστροφή».

Μόλις πέντε μέρες αργότερα, ο Μέσι είχε αλλάξει γνώμη. Αντί να ακούσει εκείνους που επέμεναν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει αυτό που είχε κάνει ο Μαραντόνα, ήταν αποφασισμένος να τους αψηφήσει και να οδηγήσει την Αργεντινή στη δόξα.

Είχε νιώσει ότι δεν μπορούσε πλέον να ζήσει με το βάρος των ελπίδων και των ονείρων του έθνους του. Αλλά στο μυαλό του, δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό. Το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου στη Ντόχα, ο Μέσι, στα 35 του, έμοιαζε με έναν άνθρωπο απαλλαγμένο από το βάρος που είχε τόσο βαρύ στους ώμους του για τόσο καιρό. Πανηγύρισε σα μικρό παιδί, όπως έκανε στο Ροζάριο, τότε, που κανένας δεν του είχε πει πως είσαι ο διάδοχος του θεού.

Ο Λιονέλ Μέσι ολοκλήρωσε το ποδόσφαιρο εδώ, τη μεγαλύτερη ιστορία που ειπώθηκε ποτέ. Ο 26ος και τελευταίος αγώνας του ταξιδιού του στο Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν ο τελικός για τον τερματισμό όλων των τελικών, μια εικόνα που πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε ποτέ. Ήταν δύσκολο να καταλάβεις τι είχε περάσει σε μια ολόκληρη καριέρα, η πιο ολοκληρωμένη από όλες. Κατάφερε να τη γεμίσει σε ένα παράλογο βράδυ, αλλά επιτέλους έκλεισε όπως έπρεπε. Εγινε. Ο κόσμος είχε το τέλος που ήθελε – ο Ντιντιέ Ντεσάν είχε πει ότι ακόμη και μερικοί από τους Γάλλους ήταν στο πλευρό του Μέσι – απλά μην ρωτάτε πώς.

Τελικά, η μητέρα του Μέσι βρήκε τον δρόμο για να αγκαλιάσει το αγόρι που έφυγε από το σπίτι του, στα 13 και τον άντρα που λατρεύεται πλέον σα θεός. Μαζί, έκλαψαν. Όλοι το έκαναν. Όταν πήρε το τρόπαιο στα χέρια του δε βιαζόταν να το σηκώσει. Κοίταξε κάθε εκατοστό της κούπας, γυρίζοντάς το αργά. Το κρατούσε σαν παιδί. Ηταν η κούπα του. Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια ιστορία σαν αυτή, ένα τουρνουά τόσο επικεντρωμένο γύρω από έναν άνθρωπο, όλοι περίμεναν την τελική πινελιά, τον τέλειο αποχαιρετισμό. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι για να δουν τον… Μιχαήλ Αγγελο να βάζει την τελευταία πινελιά.

Ο Μέσι σε αυτή την καριέρα εξάντλησε τα επίθετα και επινόησε μια νέα κατηγορία «ο τέλειος κ. Μέσι». Αυτό που ζήσαμε δεν ήταν απλώς μια ιστορία. Ηταν αυτός, σε κάθε βήμα. Η λύτρωση στο ματς με το Μεξικό, η λάμψη του απέναντι στην Αυστραλία, οι ασίστ, το ναυάγιο του Γκβάρντιολ. Κανείς δεν είχε σκοράρει ποτέ στους «16», στους προημιτελικούς, στους ημιτελικούς και στον τελικό, το έκανε όμως ο Μέσι. Πέταξε εκτός τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και τον Λούκα Μόντριτς. Σειρά είχε ο Μπαπέ.

Η οδύσσεια τελείωσε, ο Μέσι κέρδισε και η ιστορία θα έχει πάντα το χρυσό του κεφάλαιο, το οποίο και θα είναι αφιερωμένο στον Μπατιστούτα, στον Αϊμάρ, στον Μασκεράνο...