Ποδόσφαιρο. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο

Ξεκίνησε με τα πόδια από την Καλλιθέα. Ήθελε το μυαλό του να καθαρίσει πριν πάρει θέση δίπλα στους υπόλοιπους, για να δει τον τελικό του Μουντιάλ. Ένα ζευγάρι ακουστικά στ' αυτιά και το τραγούδι κολλημένο στο repeat. «Ποιος ξέρει; Ίσως να 'μουνα αστέρι, αν είχα το πόδι του Messi ή το χέρι του Curry». Σήκωσε τον γιακά του τζάκετ, κρύβοντας το γαλάζιο από μέσα. Περίεργοι καιροί, κάποιος τρελαμένος ίσως του έκανε τσαμπουκά και για τη φανέλα της Αργεντινής. Τράβηξε ευθεία, στον μεγάλο δρόμο, κι έπειτα έστριψε στα στενά. Οι πολυκατοικίες «έσκυψαν» προς το μέρος του και φαντάστηκε ότι κάπως έτσι ίσως είναι και στο Μπουένος Άιρες. Κάποια μέρα, το 'ξερε, θα ταξίδευε στη γειτονιά του Ντιέγκο και θα έβλεπε μπάλα με τους pibes που απογείωσαν τον έρωτα για το παιχνίδι. Τουλάχιστον, ο αέρας περνούσε ακόμα ανάμεσα από το τσιμέντο και γέμιζε το στήθος του, που φούσκωνε στην ιδέα του Μέσι να σηκώνει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πώς διάολο γίνεται να νιώθει τέτοιο πάθος για κάτι που συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά; Για μια ομάδα, με την οποία δεν έχει κάποιον πραγματικό δεσμό καταγωγής ή αίματος; Ποδόσφαιρο, σκέφτηκε. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο.
.

Η υγρασία είχε δώσει το δικό της χρώμα στα σκαλιά της πολυκατοικίας. Παρατηρούσε τη φθορά κάθε φορά που ανεβοκατέβαινε. Η Vico Lungo del Gelso ήταν το ίδιο γκρίζα με τις υπόλοιπες μέρες, όμως τις τελευταίες ώρες, ο ήλιος έμοιαζε να αντανακλά περισσότερο στο κεραμιδί των πολυκατοικιών. Το παρατήρησε από την προηγούμενη μέρα, όταν κατέβηκε στο υπαίθριο μανάβικο για τα ψώνια της Κυριακής και όλοι μιλούσαν για Εκείνον, σαν να ήταν κάπου τριγύρω και να άκουγε. Τα σκουροπράσινα παντζούρια άνοιξαν νωρίς και στα μπαλκόνια κρεμόταν κάτι που θύμιζε ξανά τον Θεό τους. Προχώρησε προς την εκκλησία της Σάντα Μαρία Φραντσέσκα, κάνοντας ένα απροσδιόριστο νεύμα στον ουρανό. Ένιωσε ένα ρίγος να τον διαπερνά. Λες πράγματι Εκείνος να ήταν κάπου τριγύρω; Έστριψε στη Via Emanuele de Deo και κοντοστάθηκε για να σκεφτεί. Ήταν ακόμα νωρίς, αλλά το τελετουργικό είχε ξεκινήσει. Οι κάδοι, που πίσω από τα ξεχειλισμένα σκουπίδια έκρυβαν τον τοίχο των θαυμάτων, είχαν φύγει, για να μην κλείνουν τον δρόμο, και τα σημαιάκια κατέβαζαν το γαλάζιο του ουρανού λίγο πιο κοντά στους θνητούς. Τι θα σκεφτόταν άραγε ο πατέρας του αν δεν ήταν παρέα με τον Ντιέγκο; Θα τον ακολουθούσε στον τόπο συνάντησης ή θα καθόταν σπίτι να δει τον αγώνα και θα έβγαινε μετά; «Ας πάει στο διάολο κι ο αγώνας», συλλογίστηκε. Σήμερα η μέρα είχε προδιαγεγραμμένο τέλος. Γιατί όμως για την Αργεντινή, ενώ η χώρα του, η Ιταλία, δεν ήταν καν στο τουρνουά; Γιατί τέτοια αγάπη για την πατρίδα κάποιου που δεν πρόλαβε να γνωρίσει; Ποδόσφαιρο, σκέφτηκε. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο.
.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι νωρίτερα από ό,τι συνήθως. Άνοιξε το παλιό ραδιόφωνο και περίμενε καρτερικά, γνωρίζοντας πως ήταν θέμα χρόνου. Συνέβη ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση από τον παραγωγό. "Muchachos, ahora nos volvimos a ilusionar". Πάντα του άρεσε η λέξη "Ilusionar". Την άκουγε από μικρό παιδί, όταν κλωτσούσε την μπάλα ξυπόλητος, δίπλα στα παρατημένα αυτοκίνητα, προσέχοντας μη λασπωθεί ολόκληρος. Έμαθε να συλλαβίζει το όνομα Ντιέγκο σχεδόν πριν μάθει το δικό του. Κοιμόταν με ιστορίες για τον θρύλο από τη γειτονιά του, που δραπέτευσε βουτηγμένος στη λάσπη για να στρώσει έναν δρόμο από χρυσάφι. Δεν υπήρχε παιδί που να μεγάλωσε με διαφορετικά όνειρα. Ilusionar. Έμπνευση ή αυταπάτη; Το σταυροδρόμι γινόταν συχνά μονόδρομος για τους περισσότερους, αλλά ο Ντιέγκο ήταν πάντα εκεί για να φωτίζει τα σκοτεινά μονοπάτια. Ο πατέρας του έλεγε ότι ο Θεός είχε βάλει το Χέρι Του όταν ο τοίχος του δώματος που μοιραζόταν με τα τρία αδέρφια του βυθίστηκε στη λάσπη. Πώς αλλιώς να έβρισκαν χρήματα για να τον επισκευάσουν; Βγήκε από το χαμόσπιτο για να διαπιστώσει πως τα δέντρα στη Βίγια Φιορίτο ήταν λιγότερα από ποτέ. Τα μετρούσε καθημερινά, ελπίζοντας, ίσως, πως ένα πρωί ο Θεός θα βάλει ξανά το Χέρι Του. Μπήκε στο 247R2 για να ξεκινήσει το ταξίδι προς τον Οβελίσκο, εκεί που εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου είχαν ραντεβού με το πεπρωμένο. Θα σηκώσει ο Μέσι επιτέλους το Παγκόσμιο Κύπελλο; Και τι τον ένοιαζε, πραγματικά εκείνον; Μήπως θ' άλλαζε την καθημερινή αναζήτηση για το μεροκάματο; Όχι. Αλλά δεν είχε σημασία. Ποδόσφαιρο, σκέφτηκε. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο.
.

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραφε για την αγαπημένη του ασπρόμαυρη μπάλα: «Την αποκαλούν με διάφορα ονόματα: σφαίρα, τόπι, στρογγυλή θεά. Στη Βραζιλία δεν αμφιβάλλει κανείς ότι είναι γυναίκα. Οι Βραζιλιάνοι τη λένε χοντρούλα, γκορντουτσίνια, ή κοριτσάκι, μενίνα και της δίνουν διάφορα ονόματα. Μαρικότα, Λεονόρ ή Μαργαρίτα. Ο Πελέ τη φίλησε στο Μαρακανά, όταν έβαλε το χιλιοστό του γκολ και ο Ντι Στέφανο της έστησε μνημείο στην είσοδο του σπιτιού του, μια μπρούτζινη μπάλα με την επιγραφή “Σ' ευχαριστώ, παλιοκόριτσο”. Η μπάλα είναι πιστή. Στον τελικό του Μουντιάλ του '30 οι δύο ομάδες επέμεναν να παίξουν με τη δική τους μπάλα. Ο κριτής, σαν τον σοφό Σολομώντα, αποφάσισε ότι στο πρώτο ημίχρονο θα έπαιζαν με την μπάλα της Αργεντινής και στο δεύτερο με την μπάλα της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή κέρδισε στο πρώτο ημίχρονο και η Ουρουγουάη στο δεύτερο. Όμως η μπάλα έχει και τις ιδιοτροπίες της και καμιά φορά δεν θέλει να μπει στο τέρμα, γιατί αλλάζει γνώμη στον αέρα και λοξοδρομεί. Είναι, βλέπετε, πολύ μυγιάγγιχτη. Δεν ανέχεται να την κλοτσάνε εκδικητικά ή να την κακομεταχειρίζονται. Απαιτεί να τη χαϊδεύουν, να τη φιλάνε, να τη νανουρίζουν στο στήθος ή στο πόδι τους. Είναι πολύ περήφανη και ίσως λιγάκι αλαζονική, αλλά δεν έχει άδικο: Ξέρει καλά πως δίνει χαρά σε πολλές ψυχές και πως πολύ κόσμος κοψοχολιάζεται όταν πέφτει άγαρμπα». Ποδόσφαιρο, απλά γα***μένο ποδόσφαιρο.

«Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις», λέει ο νέος Ύμνος των Αργεντινών. Και πώς να το καταλάβεις, αλήθεια; Πώς να χωρέσει το μυαλό του αδαούς ότι ένας τρελός από το Κιάτο τρέχει πέρα δώθε στη Μεσογείων επειδή η Αργεντινή πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πώς να καταλάβει ότι κάποιοι γεμίζουν το σώμα τους με μελάνι, αποτυπώνοντας τους ανθρώπους που τους έκαναν να κλάψουν για τη «μενίνα»; Πώς να συλλάβει ο νους του ότι έχουν χτίσει εκκλησία για έναν ποδοσφαιριστή στο Μπουένος Άιρες, τον έχουν κάνει εικόνισμα στον ιταλικό Νότο και τώρα κλαίνε για τον διάδοχο; Πώς να ακούσει τους χτύπους των καρδιών που συντονίστηκαν από το Μπαγκλαντές μέχρι την Αθήνα και από τον Καναδά μέχρι τη Μαδρίτη, χοροπηδώντας από χαρά για μια ξένη εθνική ομάδα; Πώς να κατανοήσει τον παππού, που το πρωί πήγε χαμογελαστός στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Βύρωνα για να πάρει τα εφόδια της εβδομάδας, επειδή τα παιδιά του Ντιέγκο τα κατάφεραν;

Ποδόσφαιρο, απλά γα**μένο ποδόσφαιρο.