Μουντιάλ 2022: Η επιλογή του Ύψιστου στον τελικό και άλλες ιστορίες

• Ο Θεός έκανε την επιλογή του
• Ο Ντεσάν προσπάθησε να νικήσει και τον Ύψιστο
• Ο Σκαλόνι προτίμησε την προσευχή
• Ποιος έγινε ρόμπα με την ρόμπα του Μέσι;
• Πέτυχε μέσα στο γήπεδο, αλλά εκτόξευσε την αντιπάθεια για τη FIFA
• Αυτά ΔΕΝ γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο

Το φινάλε του Μουντιάλ γράφτηκε με τρόπο που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο γραπτό περισσότερο απ όσο στην εικόνα και τα συναισθήματα που αυτή δημιούργησε αυτό το τρίωρο του υπέροχου τελικού της Κυριακής 18 Δεκεμβρίου 2022. Θα μνημονεύεται ως ένας από τους καλύτερους τελικούς όλων των εποχών και στα δικιά μου μάτια είναι ο καλύτερος όσων έχω δει (με καταγεγραμμένες αναμνήσεις από το 1978). Ίσως τα επόμενα χρόνια οι λογοτέχνες και (κυρίως) οι ποιητές που είναι και εραστές του ποδοσφαίρου, βρουν και τα κατάλληλα λόγια να αποτυπώσουν και μέσα από τις λέξεις τους τη μαγεία που ξεδιπλώθηκε όμορφα αλλά και βίαια (στις συνεχείς εναλλαγές της) πάνω στο χορτάρι.

Ως πιο…πεζός από την πλευρά μου θα ήθελα απλά να καταθέσω ορισμένες σημειώσεις για τη διοργάνωση που αποχαιρετήσαμε αλλά κυρίως για τον υπέροχο τελικό της.

Ο Θεός έκανε την επιλογή του

Δεν φημίζομαι για τα θρησκευτικά μου συναισθήματα αλλά δεν μπορείς να μην το δείς…αλλιώς το πράγμα, όταν η Αργεντινή κατάφερε να τη σκαπουλάρει οριακά κόντρα στην Αυστραλία, την Ολλανδία και –εντέλει- τη Γαλλία. Δεν αδικώ διόλου τον Ύψιστο αν έχει πάρει την πλευρά του Μέσι. Πιθανότατα, μισώντας την αλαζονεία, να μην επέλεξε την ουδετερότητα ανάμεσα σε αυτόν και τον Μπαπέ. Αλλά το ότι έχρισε εκπρόσωπό του, άγιο/θαυματοποιό σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο τον Εμιλιάνο Μαρτζίνεζ, για να γίνει η δουλειά για τον Λίο, δείχνει ότι πραγματικά ο Θεός ξέρει τι πρέπει να κάνεις στη μπάλα για να πετύχεις. Ή να αποτύχει ο άλλος. Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είχε για την Αργεντινή, πολύ κόπο, προσπάθεια, προσήλωση και επικές στιγμές αλλά είχε και ποσοστό τύχης που κάνει και τους άπιστους να ανάψουν ένα κεράκι.

Ο Ντεσάν προσπάθησε να νικήσει και τον Ύψιστο

Σε συνέχεια των προηγουμένων έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν ένας προπονητής προσπαθεί να κερδίσει και τα…μεταφυσικά φαινόμενα. Και ο Ντιντιέ Ντεσάν το πάλεψε όσο δεν πήγαινε άλλο, δοκιμάζοντας όλα τα χαρτιά του μέχρι και το τέλος της παράστασης. Δεν δίστασε να όχι απλά να σπάσει αυγά αλλά να φτιάξει έναν τόνο… ομελέτα με τις αλλαγές από το 41’ και να καλέσει τη νέα γενιά από τον πάγκο για να μπει σε μάχη που έμοιαζε χαμένη. Και ήταν τέτοια μέχρι το 80’ αλλά o αρχηγός της πρωταθλήτριας κόσμου του 1998 (και Ευρώπης του 2000) αρνήθηκε να πιστέψει ότι θα χαθεί ένας τελικός με τα χέρια κάτω. Ίσως ακόμα και τα οργισμένα βλέμματα που φώναζαν… «μα τι κάνετε τώρα ρε άψυχοι!» προς τους παίκτες του από το 70’ και μετά να έδωσαν την ώθηση για να δούμε αυτό το έπος της τελευταίας ώρας. Ο Ντεσάν ηττήθηκε και τα φώτα δεν έμειναν επάνω του, αλλά η Γαλλία έχει ένα φοβερό οπλοστάσιο για το μέλλον. Απλά την Κυριακή το βράδυ (και) η μοίρα ήθελε το αγαλματάκι αλλού.

Ο Σκαλόνι προτίμησε την προσευχή

Ο προπονητής της Αργεντινής μεγαλώνει μαζί με την ομάδα της οποία βρέθηκε πρώτος προπονητής το 2018 και την έβαλε σε τροχιά τίτλων, ερχόμενος από πόστο βοηθού. Πιστώνεται την εξέλιξη της και μέσα στο τουρνουά, την ανάδειξη νέων πρωταγωνιστών ώστε να ξεπεραστεί το σοκ της πρεμιέρας και –βέβαια- σημαντικό κομμάτι της τελικής τεράστιας επιτυχίας. Θα χρεωνόταν όμως και το μεγαλύτερο της ήττας αν ο Μαρτίνεζ δεν έκανε τον τερματοφύλακα χόκεϊ στον πάγο στο 121’ αφού μετά την αλλαγή του Ντι Μαρία στο 64’ και ενώ από το 70’ και μετά η Αργεντινή έχανε ραγδαία μέτρα μέσα στο γήπεδο, την παρατηρούσε για 35’ και …προσευχόταν χωρίς να παρέμβει. Αναρωτιέται κάποιος αν οι τρείς αλλαγές που έκανε στα πρώτα 12’ της παράτασης θα μπορούσαν να γίνουν νωρίτερα και να δώσουν λύσεις για την ομάδα του. Αλλά προφανώς μαθαίνει και αυτός με τον δύσκολο τρόπο. Ευτυχώς για τον ίδιο όχι (τελικά) και τον οδυνηρό.

Ποιος έγινε ρόμπα με την ρόμπα του Μέσι;

Όχι δεν έγινε ο ίδιος ο παίκτης. Στην τρέλα της τεράστιας στιγμής δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτα άλλο από το «πάμε να το σηκώσουμε». Επίσης, για να τα λέμε όλα όπως είναι, δεν μιλάμε κανέναν ακτιβιστή που θα κάνει σκηνή μπροστά σε όλη την υφήλιο αντιδρώντας στο τσίρκο της FIFA και των διοργανωτών. Χώρια που (αφού τα λέμε όλα) ο Μέσι από το Κατάρ πληρώνεται. Το αν ο πιο εμβληματικός ποδοσφαιριστής του Παγκοσμίου Κυπέλλου (και όχι μόνο) υποχρεώνεται να καταγραφεί αιώνια μέσω της εικόνας στην απονομή του τροπαίου με σιθρού ρόμπα (τήβεννο μας την είπαν αλλά εγώ δεν την λέω έτσι) και όχι με τα χρώματα της χώρας του είναι μέρος της συμφωνίας της FIFA με το χρήμα του Κατάρ. Μας το πάσαραν ως…τιμή που έγινε αφού το συγκριμένο ένδυμα (λέει) το φοράνε βασιλείς και μεγάλοι πολεμιστές, αλλά μπορούσε ο Μέσι να το φορέσει στη συνέντευξη Τύπου ή στο πάρτι μετά τον αγώνα. Το γλοιώδες γέλιο του Ινφαντίνο τη στιγμή που ο Μέσι προσπαθεί να βρει το μανίκι σε αυτό το…πράμα που του έδωσαν να φορέσει, λες και είμαστε σε πάρτι μασκέ, δείχνει μέρος της ξεφτίλας τη παγκόσμιας ομοσπονδίας. Ο σεβασμός της πολιτιστικής κληρονομιάς μιας χώρας άλλωστε δεν μπορεί να προηγείται του σεβασμού στη σημαία της χώρας που κατακτά ένα παγκόσμιο Κύπελλο.

Πέτυχε μέσα στο γήπεδο, αλλά εκτόξευσε την αντιπάθεια για τη FIFA

Ήταν ένα εξαιρετικό αγωνιστικά Παγκόσμιο Κύπελλο. Βαριέμαι να ψάχνω να βρω παντού το «καλύτερο». Είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα και όχι μετρήσιμο. Ναι για εμένα ήταν από τα καλύτερα που έχω δει. Δεν το αγάπησα όμως γιατί δεν μπορώ να αποδεχθώ ότι είμαι…διπολικός. Ότι κρατάω μόνο το αγωνιστικό κομμάτι και βάζω στην άκρη τους 6.500 νεκρούς εργάτες, τις βαριές απαγορεύσεις και τον απουσία βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων στο εμιράτο. Δικιά μου άποψη και οπτική. Δεν ζητάω να το ασπαστεί κάποιος. Αλλά ακόμα και το Qatargate με την «ωραία Εύα» στη φυλακή και το Ευρωκοινοβούλιο να εκπορνεύεται επί χρήμασι για να φανούν δημοκράτες οι εμίρηδες, σε συνδυασμό με τη λογοκρισία της FIFA σε ομάδες και οπαδούς, αλλά και τις επικές μπούρδες του Ιναντίνο για να δικαιολογήσει (λέμε τώρα) όσα συνέβησαν στο Κατάρ, ανέβασαν κατακόρυφα την σιχαμάρα για την Παγκόσμια Ομοσπονδία. Μπορεί πάντως να πει κάποιος… «σε καλή μεριά» αφού πλέον μιλάει μόνο το χρήμα.

Αυτά ΔΕΝ γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο

Και για το τέλος κάτι με αφορμή τον Παγκόσμιο Κύπελλο και τον τελικό. Ο καθένας έχει δικαίωμα να χαίρεται με ότι θέλει. Επίσης έχει δικαίωμα να ασχολείται με όποιο άθλημα του αρέσει και ας είναι και μόνο ένα. Αυτό που είναι αστείο όμως είναι κάθε λίγο και λιγάκι να ακούμε και να διαβάζουμε ότι «αυτά» (τα…φοβερά, τρομερά, ανεπανάληπτα κ.λ.π) γίνονται μόνο στο ποδόσφαιρο (καλή ώρα τώρα στον τελικό της Κυριακής) ή στο μπάσκετ. Κυρίως σε αυτά. Αλλά αν κάποιος αγαπάει το χάντμπολ ή το βόλεϊ θα μας πει ότι γίνονται ΜΟΝΟ εκεί. Αυτό βέβαια αφορά και πολλούς δημοσιογράφους. Απλά να πω ότι έχω δει απίστευτες καταστάσεις και εναλλαγές (πέρα από τα ομαδικά) ακόμα και στην άρση βαρών, μαγικούς αγώνες στην πυγμαχία, επικές κούρσες ή ρίψεις στον στίβο, τρελές κόντρες στην κολύμβηση, απίστευτες επιστροφές στο τένις και αυτό με κάνει ευτυχισμένο επαγγελματικά. Δεν είναι κακό να μη γνωρίζεις. Κακό είναι να μη θέλεις να μάθεις. Χειρότερο είναι να μην μπορείς να αναγνωρίζεις, άρα και να σέβεσαι, την προσπάθεια του αθλητή παντού, άρα και την ουσία του αθλητισμού! Ευτυχώς οι περισσότεροι αθλητές μεταξύ τους δεν το κάνουν γιατί ξέρουν τι σημαίνει κόπος και προσπάθεια. Οπότε αυτό που μπορώ να ευχηθώ είναι μακάρι να βλέπω παντού τόσο πείσμα, πάθος και επιμονή όσο αυτή που είδα σε αυτό τον τελικό. Και –τώρα που το σκέφτομαι- όχι μόνο στα γήπεδα αλλά σε κάθε «αγωνιστικό» χώρο.