Οι Μουντιαλικές Αλκυονίδες μέρες μας!

Ξαφνικά το πρωινό της Δευτέρας ήταν εντελώς διαφορετικό. Μια απλή βόλτα στους δρόμους σε έκανε να το καταλάβεις. Η θερμοκρασία είχε κάνει βουτιά στα χαμηλά, ο λαμπερός ήλιος είχε κρυφτεί, τα ζακετάκια των προηγούμενων ημερών έδωσαν την θέση τους στα χοντρά μπουφάν και τους σκούφους.

Το τοπίο ξεκάθαρα Χριστουγεννιάτικο. Σαν μια… θεϊκή δύναμη να έδωσε τέλος στις «μουντιαλικές αλκυονίδες μέρες» που ζήσαμε για περίπου ένα μήνα.

Αυτό το μικρό καλοκαίρι που βιώσαμε και όσο αφορά τις καιρικές συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο στις καρδιές μας. Επειδή η συνήθεια να βλέπουμε Μουντιάλ το καλοκαίρι δεν ήθελε να μας εγκαταλείψει… φρόντισε να μας το θυμίζει με κάθε τρόπο στο μεγαλύτερο διάστημα του! Το πρωινό της Δευτέρας ήταν διαφορετικό. Με μια γλυκόπικρη γεύση πιο έντονη από ποτέ.

• Μουντιάλ 2022: Ψηφίστε την κορυφαία ενδεκάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου (poll)

• Μουντιάλ 2022, Μέσι: Τρελαμένος στη μικτή ζώνη του «Λουσαΐλ» ο Pulga (vid)

Πικρή γιατί ακόμη ένα Μουντιάλ πέρασε στην ιστορία και θα πρέπει να περιμένουμε περίπου 3.5 χρόνια για να ξαναδούμε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ αστέρων από κάθε γωνιά του πλανήτη. Αλλά και γλυκιά για όσα είδαμε από την πρώτη μέρα του, μέχρι και το… τελευταίο λεπτό του. Πολλοί είναι αυτοί που το χαρακτήρισαν ως το καλύτερο Μουντιάλ όλων των εποχών. Υπερβολή; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.

Το καλύτερο είναι πάντα υποκειμενικό, είναι και θέμα μνήμης. Προφανώς όμως έχει την δική του ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα καλύτερα. Αυτό δεν χωράει την παραμικρή συζήτηση. Όπως συζήτηση δεν χωράει για το αν o τελικός ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών.

Εστω κι αν υπάρχουν κάποιες αντιρρήσεις με όλους όσοι ανασύρουν μνήμες Πελέ από τον «μύθο του 1970». Πόσοι όμως είχαν την τύχη να δουν όλο εκείνο το παιχνίδι; Όλο. Όχι πέντε, δέκα, είκοσι λεπτά στο youtube. Το απόγευμα της Κυριακής, σε αυτό το… διαολεμένο, αλλά και παράλληλα ευλογημένο τρίωρο είδαμε τα πάντα. Όχι σχεδόν τα πάντα. Τα πάντα. Πάρτε… χαρτί και μολύβι και σημειώστε:

-Τον Λιονέλ Μέσι στην παράσταση της ζωής του. Δυο γκολ σε τελικό, ένα τρίτο γκολ που ξεκίνησε από τα μαγικά του πόδια, μια ηγετική εμφάνιση και στο φινάλε να σηκώνει ψηλά στους ουρανούς το πιο λαμπερό και πολύτιμο τρόπαιο από τα δεκάδες που έπιασε στα χέρια του. Η φωτογραφία «α λα Μαραντόνα» πέρασε στην… αιωνιότητα!

-Τον Κιλιάν Μπαπέ. Σχεδόν χαμένο στο γήπεδο ως το 75’ και από κει και πέρα να κάνει εμφάνιση καριέρας. Χατ τρικ στον τελικό ουδείς ποτέ πριν από το μακρινό 1966 και το αμφιλεγόμενο γκολ του Χαρστ στον τελικό της Αγγλίας με την Γερμανία. Πρώτος σκόρερ στο Παγκόσμιο Κύπελλο μια… ανάσα από το back to back. Ένα τούρμπο μέσα στο γήπεδο που υπόσχεται πως στο άμεσο μέλλον θα… σπάσει όλα τα κοντέρ. Όλα αυτά μόλις στα 23 του χρόνια.

-Τον Εμιλιάνο Μαρτίνες. Ακόμη και ο ίδιος ο Μέσι θα μπορούσε να το χαρίσει το αγαλματάκι του «πολυτιμότερου» στον τελικό. Γιατί ξεκάθαρα αυτός ήταν. Πιάνει πέναλτι στην… ρώσικη ρουλέτα, αλλά το κυριότερο κάνει την επέμβαση της ζωής του στο 123΄στο δυνατό σουτ του Κόλο Μουανί! Εκεί που άπλωσε το «πόδι του Θεού».

-Δυο γκολάρες βγαλμένες από… πίνακα του Πικάσο! Το αργεντίνικο ξεδίπλωμα στη φάση του 2-0 και το πώς οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές αναπτύχθηκαν μέχρι η μπάλα να φτάσει στα πόδια του Ντι Μαρία ο οποίος νίκησε τον Γιορίς. Η μυθική ενέργεια του Μπαπέ στο γκολ της ισοφάρισης σε 2-2. Η αρμονία του σώματος, το πώς έφυγε η μπάλα από τα πόδια. Πινελιές αξέχαστες…

-Οι αλλαγές του Ντεσάμπ. Για ένα ολόκληρο ημίχρονο ένα… γαλλικό φάντασμα περιφερόταν στο γήπεδο. Ένα 2-0 της Αργεντινής που είχε μετατρέψει τον τελικό σε Κυριακάτικη βόλτα για την παρέα του Μέσι. Ο Γάλλος ομοσπονδιακός τόλμησε από νωρίς. Έξω από το 40’ Ντεμπελέ και Ζιρού. Μέσα o Τουράμ και ο Κόλο Μουανί που σχεδόν άλλαξε όλη τη ροή του ματς.

Αλλά και στην επανάληψη η είσοδος των Καμαβιγκά και Κομάν έφεραν την Γαλλία από ρόλο… σάκου του μποξ σε αυτόν του πρωταγωνιστή. Το τρόπαιο χάθηκε στα πέναλτι, αλλά ο σεβασμός στην προπονητική κλάση του Ντεσάμπ δεδομένο.

- Το κλάμα του Σκαλόνι. Προπονητικά θέλει πολλά ψωμιά ακόμη για να γίνει τοπ. Λογικό. Είχε και τα πάνω του, είχε και τα κάτω του στο τουρνουά. Ήταν ο νεότερος προπονητής του Μουντιάλ. Όμως μόλις στα 44 του πήρε κάτι που η Αργεντινή αναζητούσε 36 ολόκληρα χρόνια. Έγραψε ιστορία. Έγινε μύθος. Το μέλλον του ανήκει. Τα δάκρυα στο φινάλε ήταν δάκρυα λύτρωσης. Μια από τις πιο δυνατές εικόνες όλου του Μουντιάλ!

Είδαμε και πολλά, πολλά άλλα σε αυτό το τρίωρο που ήταν βγαλμένο από ταινίες του Σκορτσέζε, από πίνακες του Πικάσο, από μουσικές του Μπετόβεν, από σελίδες του Σαίξπηρ.

Ένας τελικός που ο ποδοσφαιρικός συγγραφέας του μέλλοντος θα τον γράψει με τα πλέον χρυσά γράμματα στην ιστορία του πιο ωραίου αθλήματος στον κόσμο. Ένας τελικός που δεν θα αργήσει να γίνει μια μυθική ταινία από κάποια μεγάλη συνδρομητική πλατφόρμα του πλανήτη.

Ενας τελικός που υπογράφτηκε από την ποδοσφαιρική ιδιοφυϊα του Λιονέλ Μέσι, αλλά στην… μαρκίζα έχουν θέση κι άλλα πολλά λαμπερά ονόματα. Τους ευχαριστούμε όλους.

Περισσότερο όμως ευχαριστούμε το ίδιο το ποδόσφαιρο που στα παιδικά μας χρόνια, μας βρήκε… ευάλωτους ώστε να περάσει το μικρόβιο μέσα μας! Ένα μικρόβιο που κανένα φάρμακο κι εμβόλιο στον κόσμο δεν μπορούν να «καταπολεμήσουν». Ευτυχώς…