Μια εξήγηση για την “ομερτά” του Μουντιάλ στο Κατάρ

Σε μια προσπάθεια να κατανοήσω καλύτερα τα αίτια της νεκρικής σιγής που κράτησαν οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες μπροστά στα όσα έλαβαν χώρα στο Κατάρ πριν από την διοργάνωση αλλά και κατά την διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου έφτασα μπροστά στην διήγηση ενός περιστατικού που έλαβε χώρα παραμονές της έναρξης του τουρνουά. Τότε που ήταν σε εξέλιξη η προσπάθεια των 7 ομοσπονδιών που επιθυμούσαν να βάλουν τον αρχηγό της ομάδας να φορέσει το OneLove περιβραχιόνιο της καμπάνιας κατά των διακρίσεων. Σε εκείνες τις συζητήσεις μετείχαν οι επικεφαλής των ομοσπονδιών της Αγγλίας, της Ουαλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Ελβετίας και της Δανίας. Στην πραγματικότητα πρωταγωνιστούσαν οι παράγοντες της Αγγλίας και της Γερμανίας και οι υπόλοιποι περίμεναν το αποτέλεσμα των ζυμώσεων στις επαφές των “ισχυρών” με τα στελέχη της FIFA.

Οι Γερμανοί άρχισαν να μένουν πίσω όταν στη συζήτηση μπήκαν στοιχεία σχετικά με τη στάση της FIFA και της UEFA σε θέματα που σχετίζονται με την διοργάνωση του Euro 2024, που εκείνοι έχουν αναλάβει. Κι ύστερα ήρθε η ώρα των Άγγλων. Οι Άγγλοι, που διεκδικούν το Euro 2028 (μαζί με Βόρεια Ιρλανδία, Σκοτία, Ουαλία, Ιρλανδία) και έχουν σημαντικό αντίπαλο, την Τουρκία, σε μια διεκδίκηση που θα κριθεί σε λιγότερο από έναν χρόνο από σήμερα, έφτασαν κατά την διάρκεια των επαφών στο συμπέρασμα ότι αν επιμείνουν θα ελλατώσουν τις πιθανότητές τους να πάρουν το Euro. Μάλιστα έμαθαν και πώς θα χάσουν το Euro, δηλαδή ότι η UEFA θα αποφασίσει ότι η αδυναμία των Άγγλων να δημιουργήσουν VIP Priority Lane στους δρόμους - δηλαδή να κρατούν μια άδεια λωρίδα στους δρόμους ώστε να κυκλοφορούν ανεμπόδιστοι οι VIP είναι λόγος για να προτιμηθεί η υποψηφιότητα της Τουρκίας.

Διότι ναι, πλέον είναι σαφές ότι οι ποδοσφαιρικές διοργανώσεις και στο επίπεδο του Euro έχουν αποκτήσει προδιαγραφές Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν παίρνεις διοργάνωση αν δεν έχεις ελεύθερη λωρίδα για τους κυβερνώντες και τους πλούσιους. Είπαμε, πλέον οι μεγάλες διοργανώσεις είναι προνόμιο της ελίτ, όχι των λαών.

Κάπως έτσι η κουβέντα για το περιβραχιόνιο κόπηκε, τα στόματα φιμώθηκαν και δεν ακούστηκε “κιχ”, ίσως με εξαίρεση ένα σύντομο σχόλιο του προέδρου της γερμανικής ομοσπονδίας Bernd Neuendorf, ο οποίος μετά από μια άσκηση θάρρους τόλμησε να δηλώσει το “η απειλή της FIFA για αθλητικές κυρώσεις είναι πρωτοφανής επίδειξη ισχύος”. Η τόλμη του πήγαζε προφανώς από το γεγονός ότι η ομοσπονδία του και η κυβέρνηση της χώρας του είχαν ήδη υπογράψει τις συμβάσεις για την διοργάνωση του Euro 2024 με την UEFA. Αλλιώς…

Αυτή η ιστορία σε αφήνει να βάζεις με το μυαλό σου πόσα πήραν ή επιχείρησαν να προστατέψουν, ή και να μη χάσουν όλοι αυτοί που έμειναν μουγγοί, κάθισαν φρόνιμοι και επέβαλαν την σιωπή και στους ποδοσφαιριστές τους. Μπροστά στην εξυπηρέτηση των μικροσυμφερόντων τους και υπό τον φόβο ότι θα τους βάλουν στο μάτι η FIFA και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκείνη υπηρετεί, οι 7, όπως και οι υπόλοιποι 24 που μετείχαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν κράτησαν απλώς 29 ημερών σιγή. Συνεχίζουν να μη βγάζουν άχνα ακόμη και σήμερα, έξι μέρες μετά από την ολοκλήρωση του Μουντιάλ. Η “ομερτά”, στο ποδοσφαιρικό της μεγαλείο.