Το ποδόσφαιρο ετοιμάζεται να “σκοτωθεί” και ο Πρωθυπουργός ασχολείται μόνο με τη διαιτησία

Εσείς κι εγώ, δηλαδή όσοι είχαμε από την πρώτη στιγμή υποθέσει ότι η Αστυνομία και η Κυβέρνηση της Κύπρου δεν θα επέτρεπαν την διεξαγωγή του τελικού του NOVIBET Κυπέλλου Ελλάδας στον τόπο τους, θα μπορούσαμε να κάνουμε καλύτερη διαχείριση αυτού το τόσο ευαίσθητου θέματος συγκριτικά με την συμπεριφορά που είχε - και - στο θέμα αυτό η ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία. Δηλαδή το λιγότερο που θα είχαμε κάνει θα ήταν να μην βιαστούμε να πανηγυρίσουμε δημόσια ότι βρήκαμε έδρα για την διεξαγωγή του τελικού μέσω ανακοινώσεων και άρα δεν θα είχαμε εκτεθεί όσο εκτίθεται για ακόμη μια φορά η διοίκηση της ΕΠΟ.

Η επικρατούσα κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο σε αφήνει από λόγια - δηλαδή δυσκολεύεσαι να εκφραστείς για να περιγράψεις το χάλι που παράγει με την συμπεριφορά του. Όμως, όπως τόσες πολλές φορές έχω γράψει τελευταία, δεν με εκπλήσσει και σίγουρα δεν με εξοργίζει η συμπεριφορά του ποδοσφαίρου - με σοκάρει η στάση της Κυβέρνησης απέναντι σε όλο αυτό.

Έμεινα άφωνος βλέποντας το βίντεο με την αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν σε μια στιγμή που εξελίσσεται η δίκη της στυγνής δολοφονίας του Αλκη Καμπανού, που ένας άνθρωπος χαροπαλεύει στα Γιάννινα μετά την οπαδική επίθεση που δέχθηκε, που τα επεισόδια οπαδικής βίας είναι απανωτά και φτάνουν να λαμβάνουν χώρα μέχρι και έξω από δημόσια κτήρια της Δικαιοσύνης, σε μια στιγμή που οι παράγοντες “σκοτώνονται” και παράγουν … πολιτισμό με την συμπεριφορά τους για να προστατέψουν τα μικροσυμφέροντά τους, ο Πρωθυπουργός βρίσκει νόημα να μιλήσει δημόσια ΜΟΝΟ για την ανάγκη να έρχονται ξένοι διαιτητές.

Ο Πρωθυπουργός συμπεριφέρεται σαν να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του. Πρώτα επικοινωνεί με την UEFA μόνο για να ζητήσει ξένους διαιτητές, την ώρα που στα γραφεία της ΕΠΟ παράγοντες του ποδοσφαίρου βρίζονται και πετούν αντικείμενα. Και τώρα, μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, κατά τις οποίες το ποδόσφαιρο διαρκώς επιδεικνύει τον πολιτισμό του, εμφανίζεται στην τηλεόραση και όταν του μιλούν για ποδόσφαιρο αναφέρεται πάλι ΜΟΝΟ στους ξένους διαιτητές.

Για να μην επαναλαμβάνομαι, προφανώς χαίρομαι με τη στάση ενός Πρωθυπουργού που κάνει την παραδοχή ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα οικοσύστημα που φοβίζει ή διαφθείρει τους διαιτητές του και γι’ αυτό ζητεί ξένους διαιτητές. Λένε ότι το πρώτο βήμα για να λύσει κανείς ένα πρόβλημα είναι να το αναγνωρίσει. Άρα μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση να επιμένει να ζητεί από την ΕΠΟ να φτιάξει καλύτερη διαιτησία. ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΜΩΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ;

Πώς είναι δυνατόν να μη μπαίνει στην ατζέντα του Πρωθυπουργού η γηπεδική βία όταν χωράει στην ατζέντα του η διαιτησία; Πώς γίνεται να το ανέχεται από τον εαυτό του αυτό - δηλαδή αντί να επικοινωνεί ότι ασχολείται με την ασφάλεια των ποδοσφαιρόφιλων, των πολιτών, να ασχολείται μόνο με τους διαιτητές και να καμαρώνει για το VAR λες και το εφηύρε η κυβέρνησή του;

Η πραγματικότητα στην Ελλάδα, και όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, σε αφήνει από λόγια. Για ακόμη μια φορά τις τελευταίες μέρες γράφω το αυτονόητο: το ποδόσφαιρο οδηγεί τον εαυτό του προς την έκρηξη. Με ευθύνη των παραγόντων, δηλαδή των επιχειρηματιών που επιχειρούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η κατάσταση οδηγείται στα άκρα. Και εκεί που οδηγείται, είναι βέβαιο ότι θα παράξει βία. Και τούτη τη φορά, επειδή είναι χιλιάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες, οι οπαδοί που έχουν δηλητηριαστεί από το δηλητήριο που τους δίνουν οι διοικήσεις, τα επεισόδια μπορεί να είναι γενικευμένα.

Πώς την αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός την ευθύνη του σε σχέση με το ποδόσφαιρο; Θεωρεί ότι του αναλογεί μόνο η ευθύνη να κάνει εκ των υστέρων αόριστες καταδίκες της βίας και να διαχειρίζεται εκ των υστέρων επικοινωνιακά τις κρίσεις και όχι να λειτουργήσει για την πρόληψη; Υπάρχει κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω καλά; Υπάρχει κάποιος λόγος που τον εμποδίζει να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να καλέσει στο τραπέζι τους παράγοντες που λειτουργούν στο ποδόσφαιρο και να απαιτήσει από αυτούς να αλλάξουν συμπεριφορά;

Ζω επαγγελματικά το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και 30 χρόνια. Σήμερα φοβάμαι όσο ελάχιστες φορές στην διάρκεια αυτής της 30ετίας ότι θα ζήσω σκηνές φρίκης στο ποδόσφαιρο. Και απορώ πώς είναι δυνατόν να μην έχει την ίδια αίσθηση η κυβέρνηση, ή πώς γίνεται να έχει αυτή την αίσθηση και να μη κάνει τίποτα για να προλάβει το κακό.