ΠΑΟΚ: Το κίνητρο του Λουτσέσκου παραμένει φλογερό σ’ έναν ακόμη τελικό απέναντι στην ΑΕΚ

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου ήταν μόλις 37 όταν οδήγησε τη Ραπίντ στον τελικό της Τιμισοάρα και στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ρουμανίας μπροστά σε 40.000 θεατές. Δεν είναι, ειδικά με τον Λουτσέσκου, περίεργο καν. Πρόκειται για περίπτωση ανθρώπου που έπαιξε, θαρρείς, ποδόσφαιρο μόνο και μόνο για να κυλήσει ο χρόνος... ώσπου να γίνει προπονητής. Άλλωστε ήταν άτυπος τέτοιος από τα 32 του, όταν ανέλαβε χρέη διοικητικού παράγοντα στην ομάδα των σιδηροδρόμων.

Από εκείνο το πρώτο μετάλλιο στη βιτρίνα του σπιτιού του στο Βουκουρέστι, ακολούθησαν άλλο τέσσερα συν του πρωταθλητή Ελλάδας (με τον ΠΑΟΚ) και του Ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ (με την Αλ Χιλάλ). Εξάλλου ο φετινός θα είναι ο δωδέκατος τελικός καριέρας του Ρουμάνου προπονητή.

Ο Λουτσέσκου παραμένει ο προπονητής με τους περισσότερους τίτλους (1 πρωτάθλημα, 2 κύπελλα) στον «ασπρόμαυρο» πάγκο, αν μη τι άλλο γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως είναι να παίζεις σε παιχνίδια που κρίνουν τίτλους, καθώς στην καριέρα του έχει ποσοστό 70% σε τελικούς. Έχει οδηγήσει πέντε διαφορετικές ομάδες (Ραπίντ Βουκουρεστίου, Αλ Τζάις, Ξάνθη, ΠΑΟΚ, Αλ Χιλάλ) σε έντεκα τελικούς κυπέλλου και έχει κερδίσει τους οκτώ! Σε περίπτωση που κατακτήσει το κύπελλο στον φετινό τελικό, θα γίνει ο γηραιότερος προπονητής που κερδίζει τίτλο με τον ΠΑΟΚ σε ηλικία 54 ετών. Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του.

Για το κατά πόσο υπάρχει κίνητρο η (θετική) απάντηση μοιάζει εκ προοιμίου δεδομένη. Η αντιδιαστολή με το πρόσφατο ματς πρωταθλήματος, με τον ΠΑΟΚ να «θέλει» τον αγώνα για να μείνει «ζωντανός» στη μάχη του τίτλου, έρχεται προφανής. Είναι η, πριν από πέντε χρόνια, ιστορία των δύο τελικών ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, σε δύο διαδοχικούς τελικούς στο Μαρούσι.

Στον πρώτο, το «ασπρόμαυρο» κίνητρο έκαιγε. Είχε προηγηθεί το περιβόητο ματς με το πολυσυζητημένο γκολ του Βαρέλα. Στον δεύτερο, όχι και τόσο. Είχε γίνει, μετά την επιτυχία στον πρώτο, αλλά και την κατάκτηση του πρωταθλήματος, χλιαρό. Όμως, το δεύτερο κύπελλο ο Ραζβάν το πανηγύρισε περισσότερο και από το πρώτο. Η επιβεβαίωση. Ένοιωθε και απεδείκνυε ότι ήταν εκείνη την εποχή σ’ όλα ανώτερος της ΑΕΚ.

Το κίνητρο του Ρουμάνου παραμένει φλογερό. Δεν είναι το Κύπελλο. Είναι το κύπελλο (και, εννοείται, το Πρωτάθλημα) με τρόπο πιο πειστικό από ποτέ. Με αριθμούς πιο επιβλητικούς και θεαματικούς από ποτέ. Ειδάλλως, πώς να κάνει τη διαφορά, όταν από την ημέρα της επιστροφής του στην Τούμπα, ουσιαστικά, δεν έχει κερδίσει τίποτα;

Αν ρωτήσεις ακόμα και σήμερα τον Ραζβάν Λουτσέσκου για τα δύο τελευταία χρόνια στην Τούμπα, θα σου απαντήσει ότι τα θεωρεί επιτυχημένα, ασχέτως που σύγκριση με το πρώτο πέρασμα και τις επιτυχίες τη διετία 2017-2019, είναι εξ ορισμού χαμένη από χέρι. Ο Ρουμάνος τεχνικός θεωρεί πως και πέρσι και φέτος το ρόστερ του «Δικεφάλου» έκανε υπέρβαση με τα όσα πέτυχε και έδειξε ως ομάδα πάνω στο χορτάρι.

Ο Λουτσέσκου μπορεί να δηλώνει δημοσίως ότι ο ΠΑΟΚ έχασε πέρσι το κύπελλο Ελλάδας από το… VAR, όχι μόνο γιατί οδήγησε τον Λαόθ να δώσει το πέναλτι στο 34ο λεπτό υπέρ του Παναθηναϊκου, αλλά κυρίως γιατί «έπνιξε» αυτό πάνω στο Μιτρίτσα, ωστόσο κατά βάθος ξέρει ότι ο «Δικέφαλος» ηττήθηκε στον τελικό γιατί δεν μπόρεσε να σκοράρει στις τέσσερις, τουλάχιστον, μεγάλες ευκαιρίες του. Πλήρωσε ξεκάθαρες αδυναμίες που τον κυνηγούσαν όλη τη χρονιά. Να μετατρέπει τις ευκαιρίες που δημιουργούσε σε γκολ όντας τόσο ανώτερος από τους αντιπάλους του.

Μέχρι τον τελικό, όποτε κι αν αυτός γίνει, ο Λουτσέσκου θα τρέχει στη δική του κούρσα. Περνώντας τη δική του γραμμή τερματισμού τον Μάιο με το γκάζι σανιδωμένο, δεν παίρνει ακόμη ένα τρόπαιο. Εδραιώνει τη θέση του. Απέναντι στον Ιβάν Σαββίδη. Στον Τύπο. Στον κόσμο του ΠΑΟΚ.