Αστέρια από τσιμέντο

Είχε ένα μεγάλο άλλοθι μπροστά της, το γεγονός ότι έπαιζε με δέκα παίκτες από το 6ο λεπτό. Είχε και έναν ποδοσφαιριστή που θα μπορούσε να μεταμορφωθεί στο ιδανικό εξιλαστήριο θύμα, να πέσει πάνω του όλη η ευθύνη μιας πιθανής απώλειας για λίγες μέρες κι ύστερα να χαθεί στη μέθη του πρωταθλήματος: Του βασικού τίτλου, αυτού που «μετρά» περισσότερο στη συνείδηση των οπαδών.

Τίποτα από αυτά όμως δεν θα ήταν αρκετό για την απόλυτη κυρίαρχο φέτος στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τίποτα από αυτά δεν θα ήταν αρκετό για μια ομάδα, που κατάφερε φέτος να ανταπεξέλθει σε κάθε σκόπελο. Να διαχειριστεί απουσίες, άσχημα αποτελέσματα, «στραβώματα» στη ροή ενός αγώνα, τακτικές διαφοροποιήσεις, αλλαγές σε ρόλους και παίκτες. Να αποδειχθεί σκληρή σαν τσιμέντο. Και εδώ έγκειται ο ρόλος του Ματίας Αλμέιδα και των συνεργατών του.

Τι είναι τελικά η οργάνωση της ομάδας στο γήπεδο; Είναι οι απαντήσεις σε κάθε κατάσταση του παιχνιδιού, η δυνατότητα της συλλογικής προσαρμογής στα διαφορετικά σενάρια που μπορούν να παρουσιαστούν σε έναν αγώνα από τη μία στιγμή στην άλλη. Η διαχείριση του χάους, η αντίληψη μιας συγκεκριμένης συνθήκης με τον ίδιο τρόπο, από όλους τους ποδοσφαιριστές και η δυνατότητα συντονισμού. Ανάλογης σημασίας είναι και η αναδιοργάνωση, η επαναφορά της ισορροπίας σε μια συνθήκη όπως ένα γκολ κατά ή μια αποβολή και η δυνατότητα να λειτουργήσει εκ νέου ως σύνολο, ακόμα κι αν οι ρόλοι πρέπει να αλλάξουν.

Οι απαραίτητες αλληλεπιδράσεις γίνονται κτήμα μέσα από την κοινή πορεία, από τις μέρες που εμείς οι πολλοί δεν βλέπουμε. Αυτές της προπόνησης και της προετοιμασίας. Και αφορούν όλο το τιμ που εργάζεται γι’ αυτόν τον σκοπό. Το είπε και ο Ρασβάν Λουτσέσκου, ότι η ΑΕΚ ήταν καλύτερα προετοιμασμένη πνευματικά γι' αυτόν το ματς. Και δεν είναι εύκολο να κερδίσει κάποιος αντίπαλος αυτά τα λόγια από τον Λουτσέσκου. Η προετοιμασία, φυσικά, αφορά και το πνευματικό κομμάτι. Γιατί χωρίς αυτό, η αναδιοργάνωση σε μια συνθήκη όπως αυτή της αποβολής του Ρότα δεν είναι εφικτή. Η ψυχολογία της ΑΕΚ φέτος είναι αυτή της νικήτριας, ακόμα κι αν όλα δείχνουν να της στραβώνουν.

Η Ένωση μάς είχε συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, βγαλμένο από την ψυχοσύνθεση του Ματίας Αλμέιδα. Ο υψηλός ρυθμός, η πίεση, η γρήγορη επανάκτηση, η κίνηση χωρίς την μπάλα στα μεσοδιαστήματα, η επιθετικότητα. Κλήθηκε στον τελικό Κυπέλλου Novibet να παίξει με δέκα παίκτες από το 6', με τις πιθανότητες να δίνουν σημαντικό προβάδισμα στον αντίπαλο ως προς την επίτευξη τουλάχιστον ενός τέρματος. Η ΑΕΚ είχε μπροστά της σχεδόν ένα ολόκληρο ματς, στο οποίο έπρεπε να αναδιοργανωθεί, να αλλάξει τον τρόπο έχει μάθει να κερδίζει τους αγώνες και να αντέξει τόσο στο αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου, όσο και στις ευκαιρίες που δεδομένα θα έρχονταν. Να παίξει, δηλαδή, κόντρα στην ίδια τη φύση της, να αφοσιωθεί στο ανασταλτικό κομμάτι και να αναζητήσει ένα γκολ τη στιγμή που θα της εμφανιζόταν η ευκαιρία. Δεν είχε περιθώρια να λαθέψει και να τη σπαταλήσει. Οι ποδοσφαιριστές έπρεπε να «θυσιάσουν» την επιθετικότητά τους για το σύνολο. Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ είχε το «πρέπει» της επίθεσης, απαλλαγμένος από τους πονοκεφάλους που συνήθως η ομάδα του Αλμέιδα δημιουργεί στο επιθετικό τρίτο.

Η ΑΕΚ κατάφερε να ανταποκριθεί στα ζητούμενα, χωρίς να πληρώσει το διάστημα προσαρμογής στις νέες συνθήκες και βρίσκοντας λύση «κόντρα στη ροή του αγώνα». Σε εισαγωγικά, γιατί οι στατικές φάσεις δεν έχουν καμία σχέση με τη ροή ενός αγώνα, είναι ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι ανάλυσης και προετοιμασίας, που σε ματς όπως αυτό του Βόλου μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα. Προφανώς και η ΑΕΚ κινδύνευσε. Προφανώς και ο ΠΑΟΚ θα είχε τις ευκαιρίες του και ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν το δοκάρι του Σάστρε, η μεγαλύτερη ευκαιρία των «ασπρόμαυρων» πριν τη λήξη του 45λεπτου, κατέληγε στα δίχτυα αντί για το δοκάρι. Ωστόσο, δεν κατάφερε να είναι τόσο πιεστικός όσο θα δικαιολογούσε το αριθμητικό μειονέκτημα του αντιπάλου.

Στο κρίσιμο πρώτο μέρος του δευτέρου ημιχρόνου, η ΑΕΚ κατάφερε να προστατέψει την εστία της και να αφήσει τον ΠΑΟΚ να αγχώνεται με την ανούσια κατοχή και τις χαμένες ευκαιρίες, το σύνδρομο που αντιμετωπίζει σε όλη τη χρονιά, αποκόπτοντας τον αντίπαλο φορ. Η είσοδος του Μπίσεσβαρ τόνωσε τον ΠΑΟΚ, αλλά μολονότι βρήκε τον τρόπο να «χτίσει» τις συνθήκες, ήταν και πάλι κατώτερος των περιστάσεων στην εκτέλεση και στην ανταπόκριση στις συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί στο ματς. Όσο η ώρα κυλούσε, τα πόδια γίνονταν πιο βαριά. Η ΑΕΚ κράτησε, κατάφερε να κρατήσει τους παίκτες της «λυσασμένους» μέχρι το τέλος, βρίσκοντας τελικά το δεύτερο γκολ έπειτα από μια υπέροχη προσπάθεια ενός ποδοσφαιριστή που ήρθε από τον πάγκο. Ενός ποδοσφαιριστή που σ' αυτό το ρόστερ δεν θεωρούταν πρωταγωνιστής, αλλά αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα ενός ακόμα πολύ σημαντικού πλεονεκτήματος της φετινής Ένωσης: Του ποιοτικού πάγκου.

Ήταν σημείο-κλειδί και για το πρωτάθλημα. Όχι μόνο η παρουσία των ποδοσφαιριστών, αλλά και η ετοιμότητά τους. Αυτό που είπε ο Βασίλης Μπάρκας, στην εκπομπή του Gazzetta για το πρωτάθλημα: «Όποιος κι αν έμπαινε μέσα δεν καταλάβαινες αν ήταν βασικός ή αναπληρωματικός. Όλοι έμπαιναν και ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν μέσα στο γήπεδο». Αυτό, τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ δεν είχε έναν φορ να επιβληθεί στην περιοχή. Η κυνικότητα της ΑΕΚ απέναντι στην αντίπαλη εστία, πάντως, είναι ικανότητα, αλλά είναι και ψυχολογία.

Αυτό που κατάφερε η Ένωση στον τελικό Κυπέλλου novibet, ήταν το ιδανικό φινάλε. Με παίκτη λιγότερο, με διαφορετικό τρόπο από το συνηθισμένο, με μάχη μέχρι το τελευταίο λεπτό, με την αίσθηση πως ακόμα κι έτσι, είναι κυρίαρχη. Είναι κάτι που άπαξ και χτιστεί, αφήνει μια τεράστια παρακαταθήκη για το μέλλον.

Υ.Γ: «Ποιος πήρε το χαμόγελο από αυτούς που αγαπάω», ραπάρει ο ΛΕΞ στο τραγούδι που έδωσε τον τίτλο και στο κείμενο αυτό. Πώς να χαμογελάσεις και να απολαύσεις έναν τελικό Κυπέλλου σε άδειες εξέδρες; Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ξεκινούσε ο τελικός του Copa Italia, με τους ultras της Ίντερ και της Φιορεντίνα να δημιουργούν δύο τρομερά κορεό και να δίνουν χρώμα στην αναμέτρηση. Με την ευχή, αυτός να ήταν ο τελευταίος ασπρόμαυρος τελικός που βλέπουμε στην Ελλάδα.