Η ΑΕΚ απίστευτα σκληρή σε κάθε συνθήκη

• Φινάλε χωρίς σύννεφα σε τοξική σεζόν
• Ο προπονητής δεν είναι μεγαλύτερος από τον σύλλογο

«Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή» και αυτή είναι μια από τις καλύτερες κλισέ ατάκες που αφορούν διαφόρων ειδών επιτυχίες και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Παράλληλα είναι σαφές ότι το παρελθόν απέναντι στον ηττημένο δίνει ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία για χαρά στον νικητή. Και αυτό είναι κάτι που ξεφεύγει από την…ηρωική, «λογοτεχνική» προσέγγιση μιας επιτυχίας και αφορά περισσότερο το «τρολάρισμα». Μετά τον τελικό Κυπέλλου είχαμε περισσότερο το δεύτερο.

Από την πλευρά τους βέβαια (και προς τιμήν τους) οι παίκτες της ΑΕΚ προσέγγισαν με ευαισθησία και επαγγελματισμό τους αντιπάλους τους, αποτρέποντας τους (όσους) οπαδούς τους βρέθηκαν στο Πανθεσσαλικό από το «πικάρισμα» στην απονομή των μεταλλίων. Και αυτό είναι ακόμα ένα κέρδος σε έναν τελικό χωρίς κόσμο. Κακό για αυτόν τον «κόσμο» αλλά με τα μυαλά που κουβαλάει ο… λαός (σχεδόν όλων) των ομάδων στην Ελλάδα, τελικά το «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Ομολογώ ότι δεν μου έλειψε ιδιαίτερα η παρουσία οπαδών στην εξέδρα. Σκεφτόμουν μάλιστα, διαβάζοντας την είδηση για την επίσκεψη διαμαρτυρίας στην Τούμπα το χθες το βράδυ μετά τον τελικό, αν και πως ακριβώς θα τελείωνε αυτός μετά το 2-0 ή και το 0-2. Δεν ήταν όμορφη η εικόνα που δημιουργήθηκε στο μυαλό μου. Αλλά να επιστρέψω στην αξία του ηττημένου…

Θα πω καθαρά και ξάστερα ότι η (αναμφισβήτητη) «δόξα» της νταμπλούχου ΑΕΚ στον τελικό δεν προήλθε από την όποια αξία του ΠΑΟΚ που δεν ανταποκρίθηκε ούτε αγωνιστικά, ούτε πνευματικά στην τελευταία της ευκαιρία για τίτλο φέτος. Για να σας πω ακριβώς πως βίωσα την ανωτερότητα της Ένωσης, ακόμα και με την αποβολή του Ρότα, αλλά και στις όποιες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ (ακόμα και στο δοκάρι) συνέχισα να δίνω τον πρώτο λόγο στην ομάδα του Αλμέϊδα. Για αυτό που έχτισε όλη τη σεζόν και για την εικόνα που είχε στον τελικό απέναντι σε μια ομάδα που δεν έδειξε σχεδόν καθόλου αν πιστεύει σε κάτι. Όταν είσαι πίσω στο σκορ, παίζεις με παίκτη παραπάνω, κυνηγάς στο σκορ και βγαίνεις από την ανάπαυλα του ημιχρόνου με τον αντίπαλο να σε πιέζει κερδίζοντας μέτρα προς την περιοχή σου, τότε κάτι κάνεις πολύ λάθος εσύ και πολύ καλά ο άλλος. Ο ΠΑΟΚ έφτασε δίκαια μέχρι τον τελικό, αλλά εκεί, απλά, συνέχισε την κατηφόρα των play –offs του πρωταθλήματος

Φινάλε χωρίς σύννεφα σε τοξική σεζόν

Γράφτηκαν πολλά επικά και δίκαια για το νταμπλ της ΑΕΚ. Για εμένα πέρα από την έμπρακτη απόδειξη της αξίας της δουλειά του Αργεντινού, είναι υπέροχο που τελείωσε η πιο ανταγωνιστική από πλευράς μπάλας, αλλά και η πιο τοξική όσον αφορά το περιβάλλον, σεζόν του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα με ένα ματς όπου δεν αμφισβητήθηκε οτιδήποτε, δεν χάλασε το κλίμα και υπήρξε δίκαιος νικητής. Δεν βλέπω χρώματα και σήματα αλλά την πραγματικότητα και μια βραδιά δίκαιων πανηγυρισμών για το γκρουπ μιας ομάδας που πάλεψε πολύ και με συνέπεια για να πετύχει όλους τους στόχους της. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να εστιάσεις, ομαδικά και ατομικά στην ΑΕΚ αυτής της σεζόν. Για την οποία τα πράγματα δεν ήταν και…υπέροχα στο ξεκίνημα της. Κάτι που θα μπορούσε εύκολα να αποσταθεροποιήσει έναν οργανισμό που άλλαζε προπονητές σαν καλοκαιρινά t-shirt. Δεν ήταν ίσως μόνο η εικόνα του Αλμέϊδα προς τα έξω, όσο η δικιά του εσωτερική διαχείριση και το ότι κέρδισε απόλυτα τους παίκτες του, όντας δίκαιος απέναντι τους, που δεν επέτρεψε την αμφισβήτηση. Αυτό σε συνδυασμό με την προσμονή της εισόδου στο καινούργιο γήπεδο λειτούργησαν καταλυτικά. Αφού βέβαια ήρθαν και τα αποτελέσματα, αλλά –κυρίως- η συνεπής εικόνα πρόοδου. Από εκεί και πέρα ασφαλώς και μπορεί να γίνει κουβέντα για τον χειρισμό επιμέρους καταστάσεων αλλά και παικτών, την αντίδραση της ομάδας σε περιόδους που έχασε σημαντικούς παίκτες και το σωστό «κούμπωμα» τακτικά, τις περισσότερες φορές, στις ανάγκες ενός αγώνα. Αλλά και αυτό προήλθε από την πίστη του γκρουπ στον προπονητή και το αντίστροφο, ώστε να δούμε (παράδειγμα) τον Πινέδα και τον Ελίασον να παίζουν μπακ με επιτυχία.

Αν όμως υπάρχει ένα πρόσωπο στο οποίο εστιάζω περισσότερο απ’ όλα είναι ο Τσούμπερ και ο τρόπος, η επιμονή με την οποία ο Αλμέϊδα, δούλεψε για να τον επαναφέρει στην ομάδα. Υπήρξαν φορές που ο Ελβετός μπλοκαρισμένος ανάμεσα ντεφορμαρισμά του και την επιθυμία του να φανεί ξανά ο παίκτης που ήταν δεν δικαιολογούσε τον χρόνο που έπαιρνε. Ο προπονητής του θα μπορούσε να επιμείνει λιγότερες φορές και με μικρότερο χρόνο στην προσπάθεια, αλλά ήξερε καλά γιατί χρειαζόταν τον κανονικό Τσούμπερ στην ομάδα του και τελικά τα κατάφερε και με το παραπάνω. Σε μια έντιμη «συνδιαλλαγή» από τη στιγμή που και ο παίκτης άφησε στην άκρη το Μουντιάλ για να αφοσιωθεί στην ΑΕΚ και να λύσει το πρόβλημα στους κοιλιακούς, με αποτέλεσμα ο ένας να «χρωστάει» στον άλλο.

Ο προπονητής δεν είναι μεγαλύτερος από τον σύλλογο

Ομολογώ πως τέτοιες ιστορίες είναι ελκυστικές για εμένα και νιώθω ευτυχής που δεν τους βάζω οπαδικό πρόσημο. Όπως ήταν ελκυστική η σχέση του Λουτσέσκου με το γκρουπ του για μεγάλο διάστημα, κάτι που έφερε τον ΠΑΟΚ (δυνητικά) σε θέση διεκδικητή του πρωταθλήματος. Ακόμα και ήταν σαφές ότι δεν είχε πολύ καύσιμο στο ντεπόζιτο έδειχνε ικανός να ανησυχήσει τους υπόλοιπους κυρίως με βάση την προσέγγιση του Ρουμάνου στα ντέρμπι, την πίστη που έβγαζε η ομάδατου και με δεδομένο ότι τα play-offs είναι κυρίως ντέρμπι. Υπό κανονικές συνθήκες αυτή η «υβριδική» ομάδα με πολλούς βετεράνους και ταλαντούχους «ρούκις» θα ήταν καλό σενάριο για…πολεμική ταινία, χωρίς μεγάλες πιθανότητες να πετύχει τον στόχο της, αλλά με ηρωική προσπάθεια. Έδειξε άλλα πράγματα προς το τέλος του (κανονικού) χειμώνα και μετά ήρθε η δικιά της βαρυχειμωνιά, αγωνιστικά και πνευματικά. Και τώρα; Θα γράψω ξανά ότι ο ΠΑΟΚ βγάζει μια τεράστια ασάφεια στα πάντα. Ότι και να λέει ο Λουτσέσκου για την παραμονή του, δεν θα το υπόγραφα 100%. Ο Ρουμάνος τεχνικός είναι άξιος στο κομμάτι του προπονητή, αλλά δεν ξέρω αν είναι ευφυές και ασφαλές για έναν σύλλογο, αυτού του μεγέθους, να παίζει και πολλούς άλλους ρόλους. Ο ΠΑΟΚ είναι μεγαλύτερος και σημαντικότερος από τον Λουτσέσκου και –ούτως ή άλλως- πιστεύω ότι κανένας προπονητής δεν μπορεί να θεωρείται σημαντικότερος από την ομάδα στην οποία βρίσκεται. Αναγνωρίζω ότι η πλειοψηφία (με τάσεις μείωσης) των φίλων του ΠΑΟΚ πίνει νερό στο όνομά του, αλλά αυτό πλέον δεν γίνεται γιατί καθαρά αγωνιστικούς λόγους. Η ατάκα «αυτός που ταιριάζει απόλυτα σε εμάς» δεν έχει να κάνει με την ποδοσφαιρική αλλά την…πολιτισμική προσέγγιση και το δίπολο «Θεσσαλονίκη-Αθήνα». Αλλά έτσι δεν χτίζονται ομάδες. Για να μην είμαι άδικος, με το συγκεκριμένο ρόστερ (σε επάρκεια, ηλικία και βάθος) ο Λουτσέσκου θαύματα δεν μπορούσε να κάνει. Διεκδίκησε τελικά πράγματα για περισσότερο χρόνο από τον «προβλεπόμενο» και είναι η εικόνα στο φινάλε που κάνει γκρίζα τη σεζόν. Αλλά δεν υπάρχει και σαφής ένδειξη (πέρα από υποσχέσεις) ότι κάτι θα αλλάξει δραστικά την επόμενη.