Ολυμπιακοί Αγώνες: Πως οι αιώνιοι losers Ισπανοί έγιναν μόνιμοι winners

Είναι σημειολογικό, τουλάχιστον για μένα. Η πρώτη μου έντονη ανάμνηση από την Εθνική Ισπανίας ήταν ο τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984, όπου μια γκάφα του (σπουδαίου κατά τα άλλα) τερματοφύλακα Λουίς Μιγκέλ Αρκονάδα σε εκτέλεση φάουλ του Μισέλ Πλατινί, σημάδεψε την ήττα των Φούριας Ρόχας στον τελικό από την οικοδέσποινα Γαλλία.

Εξαιτίας του πειράγματος ενός (αείμνηστου πλέον) θείου μου, τα πρώτα δάκρυα για ένα αθλητικό γεγονός κύλησαν στα παιδικά μάγουλά μου. Εκείνος ο τελικός, ο οποίος θα σήμαινε την αρχή μιας σειράς εθνικών απογοητεύσεων στα 80s και τα 90s, διεξήχθη στο «Παρκ ντε Πρενς» του Παρισιού.

Το ίδιο γήπεδο, δηλαδή, όπου το απόγευμα της Παρασκευής (09/08) η ολυμπιακή ομάδα της Ισπανίας νίκησε την οικοδέσποινα Γαλλία σε τελικό – θρίλερ με 5-3 στην παράταση, κατακτώντας το χρυσό για πρώτη φορά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν στο σπίτι της, την Βαρκελώνη το 1992. Με Πεπ Γκουαρδιόλα, Λουίς Ενρίκε, Κίκο, Σάντι Κανιθάρες και δεν συμμαζεύεται.

Αυτή η επιτυχία ήρθε μετά από ένα απίθανο παιχνίδι όπου οι Φούριας Ρόχας βρέθηκαν νωρίς πίσω στο σκορ (0-1), το ανέτρεψαν εντυπωσιακά μέσα σε λίγα λεπτά (3-1) και ισοφαρίστηκαν στο φινάλε με πέναλτι μέσω VAR (3-3), δείχνοντας όμως να έχουν τεράστια ψυχικά αποθέματα για να πάρουν το χρυσό μετάλλιο με δύο γκολ του Σέρχιο Καμέγιο στο έξτρα ημίωρο.

Το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα για την Ισπανία μετά από 28 χρόνια και την επιτυχία της ομάδας πόλο των ανδρών με ηγέτη τον θρυλικό Μανέλ Εστιάρτε στην Ατλάντα, το 1996, ολοκλήρωσε έναν (ακόμα) ονειρεμένο μήνα για το ποδόσφαιρο της χώρας.

Στα μέσα Ιουλίου, η Ισπανία κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα σε επίπεδο ανδρών στα γήπεδα της Γερμανίας, για να ακολουθήσουν τα Euro σε επίπεδο Κ19, τόσο σε γυναίκες, όσο και σε άνδρες. Κερασάκι, βεβαίως, το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στους άνδρες και μοναδική «παραφωνία» το γεγονός ότι η παγκόσμια πρωταθλήτρια στις γυναίκες, έμεινε χωρίς μετάλλιο, χάνοντας και στον μικρό τελικό από την Γερμανία.

Η ίδια ομάδα, βεβαίως, πήρε Μουντιάλ και Nations League τους προηγούμενους μήνες, με την Ισπανία σε επίπεδο ανδρών και γυναικών να μην έχει χάσει μεγάλο, «σοβαρό» τελικό, εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες!

Ποια, η χώρα που είχε αποκτήσει (με δική της υπαιτιότητα) τον τίτλο της αιώνιας looser, όταν έτρωγε την μια σφαλιάρα πίσω από την άλλη πριν και μετά από εκείνη την ήττα στον τελικό του Euro1984.

Πως, όμως, οι αιώνιοι looser έγιναν μόνιμοι winners; Με σχέδιο βεβαίως. Από την στιγμή που η Ισπανία άρχισε να νικάει, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να «χτίσει» πάνω στην ποδοσφαιρική φιλοσοφία που αναμφίβολα της ταιριάζει, αυτή της επικράτησης επί του αντιπάλου μέσω της κυκλοφορίας της μπάλας και της πίεσης ψηλά για άμεση ανάκτηση της μπάλας, την οποία εξέλιξε μοναδικά ο Πεπ Γκουαρδιόλα και εφάρμοσαν με απόλυτη επιτυχία στην εθνική ομάδα ο αείμνηστος Λουίς Αραγονές και ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε.

Στη νέα εποχή, η κατοχή έχει (λίγο) ατονήσει, αλλά συνδυάζεται με πιο δυναμικό, κάθετο ποδόσφαιρο, με ποδοσφαιριστές όπως οι Λαμίν Γιαμάλ και Νίκο Γουίλιαμς στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του Ιουλίου ή τον Φερμίν Λόπεθ στην χρυσή ολυμπιονίκη του Αυγούστου.

Την ίδια ώρα σε συλλογικό επίπεδο, το ισπανικό «DNΑ» που έχει αποκτήσει πλέον νοοτροπία νικητή χάρη σε όσα έχουν προηγηθεί, συνδυάζεται αρμονικά με την τεράστια ποιότητα των ξένων ποδοσφαιριστών.

Κάπως έτσι, η τελευταία αναποδιά ισπανικής ομάδας σε ευρωπαϊκό τελικό (αν δεν αντιμετωπίζει άλλη ισπανική ομάδα, εννοείται) τοποθετείται στο (μακρινό) 2001 και την ήττα της Βαλένθια του Έκτορ Ραούλ Κούπερ από την Μπάγερν Μονάχου στα πέναλτι, στον τελικό του Champions League.

Έκτοτε, η Ισπανία νικάει (σχεδόν) παντού, αφού έχασε μόνο στον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών το 2013 από την οικοδέσποινα Βραζιλία όταν βίωνε την αλλαγή εποχής η σπουδαιότερη γενιά της ιστορίας της. Α, και στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, και πάλι από την Βραζιλία.

Η Ισπανία βρήκε το ποδόσφαιρο που της ταιριάζει, φροντίζει να το εκσυγχρονίζει και όχι να μένει στις δάφνες του παρελθόντος και μαζεύει σαν να είναι… στραγάλια τίτλους και διακρίσεις σαν να είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και πιστέψτε με, για κάποιον που έχει ζήσει τις «μαύρες» δεκαετίες των 80s και των 90s, δεν είναι καθόλου εύκολο.