Οι όμορφες ομάδες, όμορφα καταστρέφονται…

Ο μύθος ότι ο Κρένκε δεν επενδύει χρήματα, σχεδόν κατέρρευσε φέτος. Ο Κρένκε για τα δεδομένα του και για τα δεδομένα της Αρσεναλ επενδύει χρήματα και μάλιστα πολλά, τα οποία όμως δεν έχει βρει τρόπο να πιάνουν τόπο και να μην τα πετάει από το παράθυρο.

Η Αρσεναλ την εφετινή σεζόν έχει ξοδέψει ήδη τα περισσότερα χρήματα από κάθε άλλη ομάδα στην Αγγλία, μάλλον από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη για μεταγραφές. Ηδη έχουν βγει από τα ταμεία της 150 εκατ. ευρώ για μεταγραφές. Μεταγραφές έκανε και πέρυσι το καλοκαίρι, όταν και ξόδεψε περισσότερα από 100 εκατ. ενώ πρόπερσι το καλοκαίρι μόνο για την απόκτηση του Νικολά Πεπέ έδωσε στη Λιλ 80 εκατ. ευρώ. Η Αρσεναλ στην μετά Βενγκέρ εποχή ξοδεύει, μόνο που δεν έχει κάποιον ικανό άνθρωπο να διαχειριστεί τα χρήματα και οι μεταγραφές, με εξαίρεση ίσως τον Τίρνεϊ έχουν αποδειχτεί όλες από αποτυχημένες ως λίγες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αρσεναλ είναι ότι μετά την εποχή Βενγκέρ, ο οποίος δεν ήταν απλώς μάνατζερ, αλλά αποφάσιζε για τα πάντα, πήγε σε δύο προπονητές, οι οποίοι ποτέ στην καριέρα τους δεν είχαν λειτουργήσει σαν μάνατζερ. Ο Εμερι είχε πάντα έναν τεχνικό διευθυντή που έκανε την δουλειά, είτε αυτός ήταν ο Μόντσι, είτε ο Λεονάρντο και απλώς ο ίδιος ζητούσε τη θέση στην οποία πίστευε ότι η ομάδα ήθελε ενίσχυση. Ο τωρινός προπονητής, ο Αρτέτα, όχι απλώς δεν είχε υπάρξει ποτέ του μάνατζερ, αλλά ούτε καν πρώτος προπονητής. Για να καλύψει αυτήν την μεγάλη αδυναμία η Αρσεναλ λοιπόν, αποφάσισε να πάει στο μοντέλο τεχνικού διευθυντή, αλλά και εκεί τα έκανε μούσκεμα, επιλέγοντας έναν εντελώς άπειρο σε αυτή την δουλειά, τον Βραζιλιάνο Εντου.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Αρσεναλ να οδηγείται με μαθηματικά ακρίβεια στην οικονομική καταστροφή και στην αγωνιστική ανυποληψία. Το club πλέον κάθε χρόνο εδώ και μία τετραετία γράφει ζημιές και την τρέχουσα σεζόν αναμένεται να γράψει τις μεγαλύτερες από ποτέ. Την ίδια ώρα ο αγωνιστικός κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Δύο συνεχόμενες χρονιές η Αρσεναλ τερμάτισε στην όγδοη θέση της βαθμολογίας και φέτος δεν θα παίξει καν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και δεν είναι μόνο αυτό, το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα είναι πλέον το χειρότερο στην ιστορία της, αφού ποτέ της δεν ξεκίνησε με δύο ήττες και χωρίς να βάλει καν γκολ.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν είναι ανεξήγητο. Πέρυσι η Αρσεναλ είχε μία από τις 4-5 καλύτερες άμυνες του πρωταθλήματος και μία από τις χειρότερες επιθέσεις σε αυτό, με βάση τους αριθμούς και τις επιδόσεις της. Ηταν μία ομάδα που σκόραρε με το σταγονόμετρο. Φέτος ο Κρένκε παρά τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που προέκυψαν από την πανδημία, αποφάσισε να κάνει επενδύσεις περίπου στη λογική που το έκανε πρόπερσι και η Τσέλσι. Ηδη έχουν ξοδευτεί πάνω από 150 εκατ. ευρώ και θα ξοδευτούν μερικά ακόμη. Τι απέκτησε η Αρσεναλ με αυτά τα λεφτά; Αναπληρωματικό τερματοφύλακα με περισσότερα από 30 εκατ. ευρώ (Ράμσντέιλ), αναληρωματικό αριστερό μπακ με 9 εκατ. ευρώ (Ταβάρες) βασικό κεντρικό αμυντικό με 55 εκατ. ευρώ (Μπεν Γουάιτ) αναπληρωματικό αμυντικό χαφ με σχεδόν 20 εκατ. ευρώ (Λοκονγκά). Ξόδεψε σχεδόν τα 120 εκατ ευρώ του μπάτζετ της για αμυντικούς παίκτες και μάλιστα με εξαίρεση τον Γουάιτ, για παίκτες που προορίζονται για αναπληρωματικοί… Μία ομάδα που είχε τεράστιο πρόβλημα στο να δημιουργήσει και να σκοράρει ξόδεψε τα περισσότερα χρήματα της για αναπληρωματικούς αμυντικούς και τερματοφύλακες. Τα υπόλοιπα 40 εκατ. ευρώ ξοδεύτηκαν για την απόκτηση του Εντεγκάαρντ από την Ρεάλ Μαδρίτης, για έναν παίκτη δηλαδή που παίζει ακριβώς στην ίδια θέση που αγωνίζεται το μεγαλύτερο ταλέντο και περουσιακό στοιχείο της Αρσεναλ, ο Εμίλ Σμιθ Ρόου!

Την ίδια ώρα στην Αρσεναλ έχουν απαξιωθεί όλοι οι υπάρχοντες ποδοσφαιριστές με αποτέλεσμα ακόμη και αυτούς που δεν θέλει να μην μπορεί να τους πουλήσει. Ο Μπεγιερίν θέλει να φύγει, η ομάδα θέλει να τον πουλήσει, αλλά κανείς δεν τον αγοράζει. Δύο ταλέντα της Εθνικής Αγγλίας κάτω των 21 ο Νκέτια και ο Μέιτλαντ Νάιλς έχουν βγει στο σφυρί, αλλά κανείς δεν τους αγοράζει. Παίκτες όπως ο Τορέιρα που πληρώθηκαν ακριβά για να αποκτηθούν στη μετά Βενγκέρ εποχή, δανείζονται δεξιά και αριστερά αφού αγοραστής δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ακόμη και βαριά χαρτιά του club όπως ο Λακαζέτ παρά το γεγονός ότι προσφέρονται σε τιμή ευκαιρίας (15 εκατ ευρώ) κανείς δεν τους αγοράζει. Την ίδια ώρα η Αρσεναλ φτάνει στο σημείο ακόμη και να πληρώνει παίκτες τους οποίους είχε αγοράσει ακριβά, προκειμένου να μείνουν ελεύθεροι. Το έκανε με τον Εζίλ, με τον Μουστάφι, με τον Σωκράτη, θα το κάνει φέτος κατά πάσα πιθανότητα και με τον Κολάσινατς.

Κάπως έτσι εξηγείται όλο αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην Αρσεναλ. Δεδομένα βεβαίως το πρόβλημα ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια του Βενγκέρ. Στα δικά του χέρια η Αρσεναλ μετατράπηκε σε ομάδα που έπαψε να διεκδικεί το πρωτάθλημα και στη συνέχεια στα δικά του χέρια μετατράπηκε σε ομάδα που έπαψε να τερματίζει στην τετράδα. Η βασική αιτία εκείνης της πτώσης ήταν ότι ο Βενγκέρ αρνούνταν να παρακολουθήσει την αγορά και τις τιμές και άρα έμπαινε μονίμως στη λογική του πουλάω ακριβά και αγοράζω φθηνά, η αιτία της τωρινής καταστροφής και όχι πτώσης, είναι ότι πλέον η Αρσεναλ διοικείται και κατευθύνεται, για τα δικά της κυβικά, από μαθητευομένους μάγους. Κάτι σαν τον Μπαρτομέου στη Μπαρτσελόνα ένα πράγμα...

Το επόμενο επεισόδιο στο σίριαλ της κατρακύλας θα είναι κατά πάσα πιθανότητα η απόλυση του Αρτέτα και η επόμενη ημέρα θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από την επιλογή του διαδόχου του, για να διαπιστώσει η Αρσεναλ αν μπορεί να βάλει ένα φρένο στον κατήφορο ή αν θα έχει και ακόμη πιο κάτω…