Γι αυτό αγαπάμε και... μισούμε Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ!

• 5 λόγοι που... μισούμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
• 5 λόγοι που αγαπάμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
• 5 λόγοι που μισούμε την Λίβερπουλ
• 5 λόγοι που αγαπάμε την Λίβερπουλ

Ποια Τσέλσι, ποια Μάντσεστερ Σίτι, ποια Τότεναμ και ποια Άρσεναλ; Ας αφήσουμε την πλάκα στην άκρη, η μισή Ελλάδα υποστηρίζει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η άλλη μισή την Λίβερπουλ!

Γι’ αυτό, όταν οι δύο Κόκκινοι θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους στο «Ολντ Τράφορντ» το απόγευμα της Κυριακής (24/10, 18:30, Cosmote Sport 3 HD), η ποδοσφαιρική Ελλάδα θα χωριστεί στα δύο, χωρίς να χρειαστεί να… μεσολαβήσει γι’ αυτό μια αναμέτρηση της ελληνικής Super League Interwetten. Και να σκεφτεί κανείς ότι ακολουθεί το Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ!

Δύο ομάδες που εξάπτουν τα πάθη, θετικά και αρνητικά, που στο βάθος του χρόνου και το πέρασμα των χρόνων μας δίνουν λόγους για να τις μισούμε, αλλά και να τις αγαπάμε. Και εξηγούμαστε…

5 λόγοι που... μισούμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

1. Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει «Fergie time». Ναι, διέθετε ομαδάρα η Γιουνάιτεντ επί εποχής Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, αλλά και το σπρώξιμο που είχε ήταν άνευ προηγουμένου. Και από διαιτητικές αποφάσεις, και από τα (υπερβολικά πολλές φορές) λεπτά των καθυστερήσεων, αλλά και από την απίστευτη τύχη (στην Ελλάδα την λέμε… αλλιώς). Ο ίδιος ο αρχιδιαιτητής (μας) Μαρκ Κλάτενμπεργκ παραδέχθηκε ότι η «αύρα» (;) του Σερ Άλεξ επηρέαζε τους διαιτητές, τι να λέμε τώρα.
   
2. Δείξε μου τα σύμβολά σου να σου πω τι είσαι. Στο πάνθεον της Γιουνάιτεντ υπάρχουν τραμπούκοι όπως ο Ρόι Κιν, άπιστοι γυναικάδες που φέρονται ύποπτοι για ξυλοδαρμό γυναικών όπως ο Ράιαν Γκιγκς και ποδοσφαιριστές που δεν δίστασαν να κλωτσήσουν στο πρόσωπο έναν οπαδό (όσο ηλίθιος και να ήταν αυτός) όπως ο Ερίκ Καντονά. Περαιτέρω σχόλια είναι περιττά.
   
3. Στην αντιπαλότητα (πρέπει να) υπάρχουν και όρια. Και αυτά τα ξεπερνούν κατά πολύ οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ, όταν τραγουδούν εμετικά συνθήματα για τα θύματα του «Χίλσμπορο» και του «Χέιζελ». Ντροπή τους, δεν πρέπει να ξεχνούν την δική τους τραγωδία και το δυστύχημα του Μονάχου που ξεκλήρισε την ομάδα τους.
   
4. Ήταν η πρώτη αγγλική ομάδα που, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, έφερε στο Νησί την αμερικανική λαίλαπα (χωρίς εισαγωγικά), μέσω της οικογένειας Γκλέιζερ. Συγνώμη, αλλά τι δουλειά έχουν οι Γιάνκηδες με το ποδόσφαιρο; Με το football (το κανονικό), όχι το soccer, όπως το αποκαλούν εκεί στο USA…
   
5. Ναι, ασκούμε κριτική σε Μάντσεστερ Σίτι και Τσέλσι για τα δισεκατομμύρια που έχουν δώσει σε μεταγραφές, αλλά την αρχή στις μεταγραφές με (πάρα) πολλά μηδενικά, η Γιουνάιτεντ την έκανε. Με Ερίκ Καντονά, με Ρίο Φέρντιναντ, με Γουέιν Ρούνεϊ, με Ρόμπιν Φαν Πέρσι, με Πολ Πογκμπά (πρώτος παίκτης στην Premier League που ξεπέρασε τα 100+ εκατομμύρια ευρώ). Αυτά, όμως, τα ξεχνάμε έτσι;

5 λόγοι που αγαπάμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

1. Η ομάδα επί Φέργκιουσον έπαιξε μπαλάρα, διέλυσε όλα τα κοντέρ, έφερε πρώτο τον σύλλογο σε πρωταθλήματα και δίδαξε μια νοοτροπία νικητή ζηλευτή σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, στηριζόμενη μάλιστα σε κορμό από δικά της παιδιά: Τα αδέλφια Νέβιλ, Μπέκαμ, Γκιγκς, Σκόουλς, Μπατ…
   
2. Μας χάρισε (και μας χαρίζει) απίστευτα comeback, τα οποία μας κάνουν να αγαπάμε ακόμα περισσότερο την μπάλα. Και όχι μόνο υπέρ τους, αλλά και εις βάρος τους, όπως τον δραματικό τρόπο με τον οποίο έχασαν από την συμπολίτισσα Σίτι το πρωτάθλημα του 2012. Υπήρξαν φίλοι που έκλαψαν γι’ αυτή την απώλεια, εμείς πάντως (ως ουδέτεροι) τη χαρήκαμε.
   
3. Πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο δραματικά, αλλά και ταυτόχρονα ωραία ποδοσφαιρικά παραμύθια. Το 1958, ένα αεροπορικό δυστύχημα ξεκλήρισε μια πολλά υποσχόμενη ομάδα. Και, δέκα χρόνια αργότερα, η ίδια ομάδα έγινε η πρώτη αγγλική που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με προπονητή (Ματ Μπάσμπι) και αρχηγό – δις σκόρερ στον τελικό (Μπόμπι Τσάρλτον) που ήταν ανάμεσα στους 21 επιζήσαντες σε ένα δυστύχημα όπου έχασαν την ζωή τους 23 άνθρωποι. Ναι, η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία.
   
4. Εφτά τραγούδια θα σου πω, τα εφτά καλά της μοίρας τους, τα εφτά θαύματα του κόσμου… Έδωσαν μυθικές διαστάσεις στον αριθμό «7». Με Τζορτζ Μπεστ, Ερίκ Καντονά, με Μπράιαν Ρόμπσον, με Ντέιβιντ Μπέκαμ, με Κριστιάνο Ρονάλντο.
   
5. «Και στο τέλος, νικούν πάντα οι Γερμανοί» έλεγε το περίφημο ρητό του Γκάρι Λίνεκερ. Όχι αγαπητέ Γκάρι! Και μια από τις (όλο και περισσότερες) εξαιρέσεις στον «κανόνα» σου ήρθε στον αξέχαστο τελικό του Champions League του 1999, όταν Τένι Σέριγχαμ και Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ έδωσαν στην Μπάγερν Μονάχου να δοκιμάσει από το φάρμακό της. Ηδονή…

5 λόγοι που μισούμε την Λίβερπουλ

1. Εντάξει, κούρασε αυτό το τραγουδάκι («You’ll never walk alone»), το οποίο μάλιστα το έκαναν πρώτοι σύνθημα οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ψάξτε το), η μοναδικότητα της Λίβερπουλ, η μαγεία του «Άνφιλντ»… Όλες οι ομάδες είναι μοναδικές, όλες έχουν την ιστορία τους, όλες αξίζουν παρόμοιας αντιμετώπισης και όχι διακρίσεις. Φτάνει πια, ήμαρτον.
   
2. Δείξε μου τα σύμβολά σου να σου πω τι είσαι. Στο πάνθεον της Λίβερπουλ υπάρχουν τραμπούκοι όπως ο Λουίς Σουάρες, ανεγκέφαλοι που… σνιφάρουν την γραμμή του άουτ όπως ο Ρόμπι Φάουλερ και εκνευριστικά ατάλαντοι όπως ο Τζέιμι Κάραγκερ, ο Τζίμι Τραορέ ή ο Λόρις Κάριους. Μεταξύ άλλων, βεβαίως…
   
3. Στην αντιπαλότητα (πρέπει να) υπάρχουν και όρια. Και αυτά τα ξεπερνούν κατά πολύ οι οπαδοί της Λίβερπουλ, όταν τραγουδούν εμετικά συνθήματα για τα θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος του Μονάχου. Ντροπή τους, δεν πρέπει να ξεχνούν τις δικές τους τραγωδίες σε «Χίλσμπορο» και «Χέιζελ».
   
4. Στην Αγγλία, ο πατριωτισμός είναι ιερός. Όχι, όμως, και στο Λίβερπουλ, όπου η ανάκρουση του εθνικού ύμνου συνοδεύεται από αποδοκιμασίες και γιουχαΐσματα. Οι κάτοικοι της πόλης θεωρούν τους εαυτούς τους ριγμένους σε σχέση με την υπόλοιπη Αγγλία και δεν διστάζουν να γυρίζουν την πλάτη στον ύμνο, την πατρίδα και την Βασίλισσα Ελισάβετ. Ντροπή σας!
   
5. Φοβεροί φίλαθλοι, εξέδρα και ό, τι άλλο θέλετε. Αλλά η τραγωδία του «Χέιζελ» προκλήθηκε κυρίως από ανεγκέφαλους οπαδούς της Λίβερπουλ και αυτοί οδήγησαν στην τιμωρία αποκλεισμού των αγγλικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά κύπελλα που, δεδομένα, στέρησε και από την ίδια την Λίβερπουλ κάποιον παραπάνω ευρωπαϊκό τίτλο. Έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους, δηλαδή.

5 λόγοι που αγαπάμε την Λίβερπουλ

1. Το «Άνφιλντ» διαθέτει ξεχωριστή μαγεία, το δίχως άλλο. Αν έχεις πάει έστω και μια φορά, αν έχεις ανατριχιάσει όταν το «Kop» τραγουδάει το «You’ll never walk alone», δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Ποδοσφαιρικά, μπορείς να πεθάνεις πλήρης ημερών.
   
2. Έχει μετατρέψει σε επιστήμη της απίστευτες ανατροπές. Το 2005 στον τελικό της Κωνσταντινούπολης με την Μίλαν (ο κορυφαίος τελικός ever στο Champions League), το 4-3 επί της Μπορούσια Ντόρτμουντ το 2016, το 4-0 επί της Μπαρτσελόνα το 2019. Όταν παίζει η Λίβερπουλ, δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για τίποτα. Και αυτό την κάνει απολαυστική.
   
3. Περίμενε τριάντα ολόκληρα χρόνια για να πανηγυρίσει και πάλι την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Και όταν τα κατάφερε, χάρη σε καταπληκτικό και ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, δεν μπόρεσε να το γιορτάσει όπως θα ήθελε (και άξιζε) με τον κόσμο, εξαιτίας του καταραμένου κορονοϊού. Παιδιά, συμπάσχουμε μαζί σας…
   
4. Τα ψάρι… λάμπει από το κεφάλι. Μπιλ Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι, Γιούργκεν Κλοπ… Εξαιρετικοί προπονητές, μοναδικές προσωπικότητες, απίστευτοι ατακαδόροι που κάνουν ακόμα πιο όμορφο αυτό το άθλημα που αγαπάμε από μικρά παιδιά. «Κάποιος μου είπε ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Του είπα όχι, είναι κάτι πολύ, πολύ πιο σημαντικό από αυτό». Τάδε έφη Μπιλ Σάνκλι. Υπόκλιση…
   
5. Είναι η πόλη που γέννησε, ανέθρεψε και δημιούργησε τους Μπιτλς. Α, και άνοιξε την αγκαλιά της στον highlander Σωτήρη Κυργιάκο και τον Greek Scouser Κώστα Τσιμίκα. Θέλετε και άλλα;