Η Μάντσεστερ Σίτι θα το πάρει, γιατί το αξίζει (λίγο) περισσότερο από την Λίβερπουλ

• Η Σίτι δίνει πάντα τον ρυθμό
• Το μέταλλο της Λίβερπουλ

Την σεζόν 2010-11 έγινε κάτι πρωτοφανές στην ιστορία των «Clasico» Μπαρτσελόνα - Ρεάλ Μαδρίτης, αφού οι δύο «αιώνιοι» του ισπανικού ποδοσφαίρου αναμετρήθηκαν τέσσερις φορές μέσα σε 18 ημέρες (!), δύο για τα ημιτελικά του Champions League, μια για το πρωτάθλημα της La Liga και μια για τον τελικό του Κυπέλλου.

Ο απολογισμός ήταν ελάχιστα υπέρ της Μπάρτσα του Πεπ Γκουαρδιόλα, η οποία προκρίθηκε στον τελικό του Champions League που μετέπειτα κατέκτησε (νίκη 2-0 εκτός, ισοπαλία 1-1 εντός), ενώ πήρε και 1-1 στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για το πρωτάθλημα, με την Βασίλισσα του Ζοσέ Μουρίνιο να παίρνει την… παρηγοριά της κατάκτησης του Κυπέλλου με 1-0 και γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο στην παράταση.

Παρ’ ότι εκείνη την εποχή ένα «Clasico» ήταν το πλέον περιζήτητο ραντεβού, τα παιχνίδια σημαδεύτηκαν μεν από εκατέρωθεν ποιότητα, αλλά και από πολλή σκληράδα, η οποία λίγο έλειψε να διαλύσει τις σχέσεις των Ισπανών διεθνών των δύο ομάδων. Οι αρχηγοί και ηγέτες Ίκερ Κασίγιας και Τσάβι τα είπαν τηλεφωνικά, τα βρήκαν και η πιο πετυχημένη Εθνική Ισπανίας όλων των εποχών πρόσθεσε, λίγους μήνες αργότερα, άλλο ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην συλλογή της.

Αυτή την εποχή, μια μονομαχία Μάντσεστερ Σίτι - Λίβερπουλ είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να δει ένας ποδοσφαιρόφιλος σε επίπεδο συλλόγων. Κατά σύμπτωση (;), ο Γκουαρδιόλα έχει και τώρα άμεση εμπλοκή. Διαφορετικά απ’ ότι συνέβαινε στα «Clasico», όμως, τα Σίτι - Λίβερπουλ επικεντρώνονται στην μπάλα και μόνο σε αυτή.

Το χορταστικό 2-2 του «Etihad» μπορεί εντέλει να μην έκρινε πολλά στην μάχη του τίτλου στη Premier League, αλλά μας υπενθύμισε πόσο υψηλό επίπεδο έχουν οι δύο ομάδες, πόσο ωραίο μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο όταν ξέρεις πως να το υπηρετείς και πόσο καλύτερες είναι αυτές οι δύο ομάδες αυτή την στιγμή, όχι μόνο στο Νησί, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη (και κατ’ επέκταση στον κόσμο).

Η Σίτι δίνει πάντα τον ρυθμό

Οι Πολίτες διατήρησαν το +1 σε σχέση με τους Κόκκινους, επτά αγωνιστικές πριν από το τέλος. Και ενδέχεται να είναι ικανοποιημένοι που παρέμειναν στην κορυφή, αλλά αναμφίβολα γνωρίζουν ότι μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν τεράστιο προβάδισμα τίτλου, ανεβάζοντας την διαφορά στο +4, στο πρώτο φετινό τους παιχνίδι όπου προηγήθηκαν και ΔΕΝ νίκησαν, ύστερα από 22 νίκες σε ισάριθμα ματς.

Παρ’ ότι απομένουν επτά αγωνιστικές και 14 παιχνίδια που μπορεί να αλλάξουν πολλά, φρονώ ότι το φινάλε του πρωταθλήματος, στις 22 Μαΐου, θα βρει την Σίτι να διατηρεί τον θρόνο της πρωταθλήτριας.

Γιατί; Επειδή όπως έδειξε και στη ματσάρα με την Λίβερπουλ, ξέρει πώς να δίνει τον ρυθμό που την εξυπηρετεί σε ένα ματς τόσο υψηλών απαιτήσεων, πώς να διασπά την αντίπαλη άμυνα με συνεχή κίνηση, βαθιές μπαλιές ή γρήγορες εναλλαγές της μπάλας και πώς να καλύπτει την (επιμένω, τεράστια) απουσία ενός σέντερ φορ - killer που μπορεί ταυτόχρονα να κάνει παιχνίδι για τους συμπαίκτες του, τύπου Χάρι Κέιν, Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι ή Ρομελού Λουκάκου.

Ο Γκαμπριέλ Ζεσούς, ο οποίος κάνει πολλή και πολύτιμη «βρώμικη» δουλειά, θα μπορούσε με το πρώτο του γκολ σε επίπεδο Premier League μετά από 200 ημέρες (!) να εξελιχθεί στον ήρωα της ομάδας του, η οποία όμως πλήρωσε την αναποτελεσματικότητα στην τελική προσπάθεια του Ριγιάντ Μαχρέζ και ένα οριακό οφσάιντ του Ραχίμ Στέρλινγκ, ύστερα από ασίστ του (εκ νέου) απολαυστικού Κέβιν Ντε Μπρόινε ο οποίος, για πρώτη φορά επί εποχής Σίτι, συμπλήρωσε τέσσερα διαδοχικά ματς με γκολ.

Το μέταλλο της Λίβερπουλ

Η απουσία του Ρούμπεν Ντίας από το κέντρο της άμυνας ενδεχομένως και να στοίχισε την γενική ισορροπία της γαλάζιας οπισθοφυλακής, την οποία μπόρεσε να εκμεταλλευτεί μια Λίβερπουλ που δεν ήταν σε καλή βραδιά, αλλά παρ’ όλα αυτά έμεινε όρθια στο «Etihad».

Γιατί; Επειδή διαθέτει τα δύο κορυφαία (σε δημιουργία και όχι μόνο) ακραία μπακ στον κόσμο (το πρώτο γκολ γεννιέται από συνδυασμό των Άντι Ρόμπερτσον - Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ) και 3-4 «δαίμονες» στην επιθετική γραμμή (Μοχάμεντ Σαλάχ, Σαντιό Μανέ, Ντιόγκο Ζότα και Λουίς Ντίας) που μπορούν να καλύψουν μια κακή βραδιά της μεσαίας γραμμής.

Η τριάδα των Τζόρνταν Χέντερσον - Φαμπίνιο - Τιάγκο Αλκάνταρα αντιμετώπισε πολλά προβλήματα σε άμυνα και δημιουργία. Συν τοις άλλοις, η άμυνα της Λίβερπουλ, ειδικά στο πρώτο 45λεπτο, δεν απέπνεε καμία ασφάλεια και έδειχνε ευάλωτη σε σχεδόν κάθε επιθετική προσπάθεια των Πολιτών.

Παρ’ όλα αυτά, η ατσάλινη ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ έμεινε όρθια και πήρε το σπαθί της μια ισοπαλία που διατηρεί ακέραιες τις ελπίδες της για κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια, αν και συμπλήρωσε πέντε διαδοχικά ντέρμπι Premier League κόντρα στους Πολίτες χωρίς νίκη (τρεις ισοπαλίες - δύο νίκες).

Με βάση την εικόνα του ντέρμπι, αλλά και το πρόγραμμα των δύο ομάδων μέχρι το φινάλε, θεωρώ ότι η Σίτι είναι ένα κλικ πιο πάνω, θα διατηρηθεί στην κορυφή (παρ’ ότι από τον Ιανουάριο μέχρι τώρα έχασε προβάδισμα 13 βαθμών) και θα πάρει εντέλει το τέταρτο πρωτάθλημα τα τελευταία πέντε χρόνια.

Όπως και να’ χει, ας απολαύσουμε τη νέα κόντρα των δύο ομάδων το Σάββατο στο «Γουέμπλεϊ» (16/04, 18:30), με έπαθλο μια θέση στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας και ας ευχηθούμε να ανανεώσουν το ραντεβού τους για τις 28 Μαΐου και τον τελικό του Champions League στο Παρίσι. Το αξίζουν αμφότερες, το αξίζουν οι τεράστιοι προπονητές τους. Και, κυρίως, το αξίζει το ίδιο το ποδόσφαιρο…