Μαρκ Νομπλ: Ωδή στον τελευταίο των ρομαντικών

Την πρώτη ημέρα της pre-season ο Μαρκ Νομπλ έλαβε μια συμβουλή. Να προσπαθήσει να ζήσει την κάθε στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η συμβουλή ήρθε μέσω μηνύματος από την σύζυγό του Κάρλι. «Ό,τι κι αν συμβεί, Μαρκ, απλώς προσπάθησε να το απολαύσεις». Του είπε.

Η σεζόν που διανύουμε, αυτή που οσονούπω φτάνει στο τέλος της, είναι για τον Νομπλ η 18η και τελευταία στην Γουέστ Χαμ. Στον σύλλογο που υποστήριζε από παιδάκι. Εκείνον που υπηρέτησε σε όλη του την ποδοσφαιρική ζωή. Με εξαίρεση δύο βραχύβιες περιόδους δανεισμού του στην Ίπσουιτς και τη Χαλ. Φόρεσε τη φανέλα της πρώτης για 43 ημέρες και για 92 εκείνη της δεύτερης.

Είναι πλέον 34 ετών και τον Μάιο θα κρεμάσει τα παπούτσια του όπως έχει ήδη προαναγγείλει. «Όσο και αν είχαμε τεράστιες επιτυχίες και τεράστιες αποτυχίες, για μένα τα τελευταία 17 χρόνια στην πρώτη ομάδα ήταν, σαν, 20 λεπτά πραγματικής ευτυχίας — όχι, ούτε καν ευτυχία, περισσότερο σαν ανακούφιση. Μετά από μια νίκη το Σάββατο, αμέσως μετά στο σπίτι σκέφτομαι, "Σωστά, πρέπει να κερδίσουμε το επόμενο παιχνίδι" και γίνεται εμμονή, πραγματικά, τρόπος ζωής», περιγράφει σε συνέντευξή του στους Times.

Για τον Νομπλ οι πιο δύσκολα διαχειρίσιμες στιγμές, είναι εκείνες που οι οπαδοί ζητούν απαντήσεις για τις αποτυχίες. Σε εκείνες τις φάσεις δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν. Γιατί πονάει πολύ. Δεν πληγώνεται μόνο προσωπικά, αλλά και για όλο το προσωπικό που εργάζεται στον σύλλογο. Τους φροντιστές, τους ανθρώπους στην καθαριότητα, τους συμπαίκτες, τους προπονητές, την ακαδημία. «Το τηλέφωνό μου χτυπά την Κυριακή το πρωί και αν έχουμε χάσει δεν μπορώ να μπω στον κόπο να μιλήσω γιατί ξέρω ότι η επόμενη ερώτηση θα είναι 'Τι συνέβη χθες;' Αλλά πάντα είχα τη νοοτροπία ότι ό,τι κι αν συμβαίνει, θα ξαναδέσω τα παπούτσια μου το πρωί της Δευτέρας και θα πάω ξανά, θα πιέσω και θα προσπαθήσω να κάνω το καλύτερο για την ομάδα».

Ο Νομπλ φέρει το προσωνύμιο Mr. West Ham κι όχι άδικα. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως πρόκειται για τον μακροβιότερο παίκτη του συλλόγου και τον παίκτη που έχει υπηρετήσει για περισσότερα χρόνια έναν και μόνο σύλλογο, σε οποιοδήποτε από τα μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης (μετά τη φυγή του Λιονέλ Μέσι από την Μπαρτσελόνα), είναι το πώς νιώθει εκείνος ότι οφείλει να υπηρετεί.

Κάποτε του ζητήθηκε να περιγράψει τι σημαίνει να είναι κάποιος αρχηγός της Γουέστ Χαμ. «Δεν χρειάζεται να φωνάζεις και να ουρλιάζεις, αυτό είναι μόνο όταν κάποιος παίρνει ελευθερίες, το θέμα για μένα είναι αν είμαι αρχηγός του συλλόγου να βάζω τα πρότυπα υψηλά. Πώς μπορεί ένας παίκτης να γυρίσει και να πει "δεν το κάνω αυτό" [αν ο αρχηγός το έχει κάνει]. Τα αγόρια που δεν θέλουν να κάνουν προπόνηση την Κυριακή επειδή έχουμε κερδίσει 3-0, και δεν έχουν παίξει και δεν έχουν πάρει χαμπάρι, αν είμαι εκεί έξω στον αγωνιστικό χώρο τρέχοντας μετά το παιχνίδι, έτσι θα πρέπει να είναι κι εκείνοι. Και αυτός είναι ο τρόπος που πάντα προσπαθούσα να δίνω το παράδειγμα».

Η αρχηγία δεν τελειώνει εκεί. Δεν αναπαύεται μαζί με το περιβραχιόνιο στο αριστερό μπράτσο κι έπειτα αποδεσμεύεσαι από την τιμή και την ευθύνη. Είναι μαζί του στην κάθε ημέρα. Την Πέμπτη, λίγο μετά τη μεγάλη πρόκριση της ομάδας του επί της Λυών στα ημιτελικά του Europa League, κουβάλησε την συγκίνησή του στα αποδυτήρια. Κάθισε στον πάγκο έκρυψε το κεφάλι του στο χέρι και ξέσπασε σε κλάματα. Είχε ακολουθήσει πιστά την συμβουλή της γυναίκας του. Είχε ζήσει την στιγμή στο έπακρο. Και τί στιγμή! Η Γουέστ Χαμ, η Γουέστ Χαμ του, σε ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης σχεδόν μισό αιώνα μετά (46 χρόνια για την ακρίβεια).

Λίγο αργότερα, ο Άγγλος χαφ, ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν έχει αγωνιστεί ποτέ με τη φανέλα της πρώτης ομάδας «τριών λιονταριών», πήρε την σκούπα και μάζεψε το χάος των πανηγυρισμών στα αποδυτήρια στο Grupama Stadium, όπως κάνει ΚΑΘΕ φορά.

We would all be happy for mark Noble if he ends his last season as a player with a European trophy for West Ham.

What a player, 18 years playing for the same club. Respect for this legend 👏👏👏 pic.twitter.com/e9K1gI9iVv

— José enrique (@Jesanchez3) April 15, 2022

Ο προπονητής των «Hammers» Ντέιβιντ Μόγιες, τόνισε ότι η εικόνα του Νομπλ να κλαίει κι εκείνη να σκουπίζει μετά την εκπληκτική νίκη της Πέμπτης, αντιπροσωπεύει τέλεια τις αξίες της Γουέστ Χαμ. «Νομίζω ότι πολλοί από εμάς θα πούμε ότι είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Παίρνει το προβάδισμα μόνος του, το κάνει μόνος του. Και αν ο Μαρκ Νομπλ μπορεί να το κάνει, ο καθένας μπορεί να το κάνει. Είναι το είδος των αξιών που θέλουμε γιατί μπορεί να μην μας κάνει απαραίτητα καλύτερη ομάδα, αλλά μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Σημαίνει ότι δουλεύεις με ταπεινούς ανθρώπους, σημαίνει ότι εργάζεσαι και με ανθρώπους που καταλαβαίνουν πολλά πράγματα στη ζωή και οι «Nobles» το γνωρίζουν καλά αυτό. Και αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθούμε να περάσουμε στους νεαρούς παίκτες. Δεν είναι μόνο να είσαι παίκτης. Υπάρχουν πολλά περισσότερα από μόνο αυτό!»

Noble on his 500th game being a must-win game for PL safety:
"Before the game the gaffer (Moyes) said: 'It's Mark Noble's 500th game today. I'm not doing a team talk, go out and win this game for him'..."

"We came in at half-time 3-0 up!" pic.twitter.com/BGZTs6Iolu

— WHUgameday (@WHUgameday) March 31, 2022

Η αρχηγία του έχει αποδειχθεί ιστορική, καθώς οδήγησε τη Γουέστ Χαμ στο πρώτο της παιχνίδι στο Στάδιο του Λονδίνου και στον τελευταίο αγώνα της στο Άπτον Παρκ, μια νίκη εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στην οποία σκόραρε. Ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να τηλεφωνεί στον μπαμπά του, όταν πηγαίνει κι όταν φεύγει από την προπόνηση. Όπως λέει ο μπαμπάς του, αυτή η ενσωμάτωση στην ιστορία του ποδοσφαιρικού συλλόγου, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να του αφαιρέσει.

Όταν ήταν μικρός συνήθιζε να περπατάει από το σπίτι της οικογένειας στο Beckton, στο στάδιο και να προσπαθεί να μπει κρυφά. Ένας εννιάχρονος πιτσιρικάς στα τουρνικέ που ήθελε να βρίσκεται ανάμεσα στους 35.000 στην κερκίδα. «Όσο κι αν έκανα μια απίστευτη καριέρα στη Γουέστ Χαμ και μου άρεσε κάθε λεπτό, το 2% του εαυτού μου νοσταλγεί αυτό το συναίσθημα που είχα ως οπαδός, να υποστηρίζω την ομάδα και να χοροπηδάω στο πλήθος».

Όταν γύρισε σπίτι του μετά το ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα, στα 17 του χρόνια, είχε αγωνιστεί για 22 λεπτά περνώντας στη θέση του Λουκ Τσάντγουικ σε ένα παιχνίδι για το Λιγκ Καπ και νόμιζε πως είχε κατακτήσει ολάκερο τον κόσμο. Θυμάται να περνάει δίπλα από οπαδούς της Γουέστ Χαμ. Ήταν ένα μικρό, αδύναμο παιδί, ντυμένο με ένα τεράστιο κοστούμι που του είχε αγοράσει η τότε κοπέλα του (μετέπειτα σύντροφός του) Κάρλι. Θυμάται να αισθάνεται μεγάλος κατακτητής και παράλληλα να μοιάζει τόσο γελοίος μέσα σε εκείνο, το αναλογικά με το σώμα του, τεράστιο κοστούμι.

«Το να έχει γεννηθεί στο Newham General, το να παίρνεις δώρο τη φανέλα της Γουέστ Χαμ κάθε Χριστούγεννα και σε κάθε γενέθλια, το να κάνει το ντεμπούτο σου και μετά να γυρνάς σπίτι με τα πόδια - ενώ είσαι ακόμα 17 και θες να παίξεις έξω σε εκείνους τους δρόμους- δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη διαδρομή».

Μετά τον υποβιβασμό της ομάδας το 2011, έλαβε πολλές προτάσεις για να φύγει. Δεν το σκέφτηκε ούτε στιγμή. Έπρεπε. Όφειλε ή έτσι ένιωθε, να παραμείνει στο σύλλογο, να οδηγήσει ξανά την Γουέστ Χαμ πίσω στην Premier League. «Ποτέ δεν κατηγορώ τους παίκτες που προσπάθησαν να κερδίσουν περισσότερα, αλλά το να είμαι εδώ από τα 11, να είμαι όλα όσα έχω περάσει και να είμαστε εδώ που είμαστε τώρα, είναι πιο ωφέλιμο από το να πας κάπου για να κερδίζεις κι εγώ δεν ξέρω πόσα την εβδομάδα και να σε ξεχνούν»

Ο Νομπλ στα 18 αισίως χρόνια παρουσίας του στη Γουέστ Χαμ αγωνίστηκε υπό τις οδηγίες εννέα διαφορετικών προπονητών. Ουδένας αμφισβήτησε την αξία του για τον σύλλογο. Κάτι που αποδεικνύει κι εκτός των τεσσάρων γραμμών. Τον περασμένο Μάρτη, την ημέρα της άδειάς του, πήγε στο Νόρις για να παρακολουθήσει την Κ18 της Γουέστ Χαμ στο FA Youth Cup. Θυμόταν πώς ένιωθε ο ίδιος όταν παίκτης της πρώτης ομάδας πήγαινε να δει την κάτω των 18. Βούιζε το κεφάλι του από άγχος και ενθουσιασμό. Την ακαδημία την επισκέπτεται σχεδόν καθημερνά. Γνωρίζει τα παιδιά και τους γονείς τους. Μιλά με το προσωπικό και παρεμβαίνει όποτε του ζητηθεί. Όχι προπονητικά.

Τους λέει απλώς να μην αφήνουν τον χρόνο να περνάει. Να κάνουν ότι μπορούν για να γίνουν ολοκληρωμένοι παίκτες. Να γίνουν επαγγελματίες για να φροντίσουν τις οικογένειές τους. «Αν κοιτάξεις πίσω όταν ήσουν 25 και σκεφτείς: "μακάρι να δούλευα πιο σκληρά, αν είχα κάνει πιο πολλή προπόνηση, αν πήγαινα γυμναστήριο... αυτές οι σκέψεις θα με στοίχειωναν για το υπόλοιπο της ζωής μου».

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας η σύζυγός του παραπονιόταν πώς τον βλέπει λιγότερο από όταν το πρωτάθλημα διεξαγόταν κανονικά. Κι αυτό γιατί ο Άγγλος χαφ καθόταν με τις ώρες μπροστά στο pc προσπαθώντας να φροντίσει τους άλλους. Ανησυχούσε για το προσωπικό του συλλόγου, τους συμπαίκτες του.

Ο ίδιος δώρισε 35.000 λίρες στις ευπαθείς οικογένειες που αντιμετώπισαν προβλήματα στην πανδημία. Οδήγησε τους παίκτες της ομάδας σε παύση λήψης μισθών για να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας των απλών εργαζομένων στη Γουέστ Χαμ. Οι Μόγιες και ο αντιπρόεδρος δέχθηκαν κι αυτοί περικοπή 30% στους μισθούς τους. «Το κάναμε σωστά. Δεν υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω μετά το lockdown και να δω το προσωπικό της κουζίνας ή τους φυσικοθεραπευτές να έχουν δεχθεί περικοπές στους μισθούς τους δεδομένων των χρημάτων που παίρνουμε εμείς [οι παίκτες]».

Στις 15 Μαΐου τα «σφυριά» θα αντιμετωπίσουν τη Μάντσεστερ Σίτι, στην τελευταία εντός έδρας εμφάνιση του Νομπλ για την ομάδα των παιδικών του χρόνων. Και τότε θα αποχαιρετήσουμε τον τελευταίων των ρομαντικών...