Λίβερπουλ: Εχει μια «ιερή» αποστολή

Στα ποδοσφαιρικά του νιάτα, ο Ρίο Φέρντιναντ υπήρξε θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και, ως εκ τούτου, δεν… χώνευε ιδιαιτέρως την Λίβερπουλ, ως την πιο παραδοσιακή αντίπαλο των Κόκκινων Διαβόλων.

Μετά, όμως, την ποδοσφαιρική παράσταση των Κόκκινων στο 2-0 επί της Βιγιαρεάλ, στον πρώτο ημιτελικό του Champions League, ο παλαίμαχος κεντρικός αμυντικός και τηλεσχολιαστής πλέον δεν μπορούσε παρά να παραδεχθεί το προφανές στο «BT Sport».

«Είναι η καλύτερη ομάδα της Λίβερπουλ που έχω δει. Είναι αμείλικτοι. Είναι ο τρόπος που πιέζουν, η ενέργεια, η προσπάθεια. Κάθεσαι να τους δεις και πραγματικά τους θαυμάζεις» είπε χαρακτηριστικά. Αγαπητέ Ρίο, συμφωνώ και επαυξάνω.

Ο Γιούργκεν Κλοπ έχει δημιουργήσει ένα σύνολο που μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε συνθήκη του παρουσιαστεί. Αν βρει μια ομάδα ταμπουρωμένη στην άμυνα, όπως (αναμενόμενα) ήταν η Βιγιαρεάλ, η Λίβερπουλ κυκλοφορεί με υπομονή (και ταχύτητα, βασικό) την μπάλα, ψάχνοντας το παραμικρό κενό που θα της επιτρέψει να κάνει την ζημιά. Πιέζει ψηλά για να πνίξει τον αντίπαλο, δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα. Αναζητά εναλλακτικές, «χτυπώντας» εναλλακτικά από τον άξονα και από τα πλάγια.

Αν, από την άλλη, βρει απέναντί της μια ομάδα που παίζει ανοιχτά, ακόμα καλύτερα! Με την ταχύτητα ποδιών και σκέψης των ποδοσφαιριστών της, την «σκοτώνει» στην κόντρα ή στο «μια σου και μια σου», αφού βρίθει ποιότητας.

Αυτή η Λίβερπουλ είναι μια ποδοσφαιρική εγκυκλοπαίδεια που κυριαρχεί - ελέγχει όλους τους τρόπους παιχνιδιού, κάτι που της επιτρέπει με αξιώσεις να αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις και προκλήσεις που εμφανίζονται μπροστά της.

Και, αυτή την στιγμή, η απόλυτη πρόκληση για τους Κόκκινους είναι κάτι που δεν έχει καταφέρει ΚΑΜΙΑ αγγλική ομάδα στην ιστορία του αθλήματος: Να κατακτήσει ΚΑΙ τους τέσσερις τίτλους που διεκδικεί σε μια σεζόν (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League και Λιγκ Καπ).

Η Λίβερπουλ έχει κάνει δικό της το Λιγκ Καπ, έχει προκριθεί στον τελικό του Κυπέλλου, βρίσκεται αγκαλιά με την πρόκριση σε αυτόν του Champions League και, στην συναρπαστική και τρομερά απαιτητική Premier League, βρίσκεται στο μόλις -1 από την Μάντσεστερ Σίτι.

Ο κανονικός Τιάγκο

Οι δύο πιο επιδραστικοί προπονητές της σύγχρονης εποχής, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ο Γιούργκεν Κλοπ και ο Πεπ Γκουαρδιόλα. Και αν οι δυο τους έχουν διαφορετική φιλοσοφία και προσέγγιση, δεν σημαίνει ότι ο ένας δεν μπορεί κάλλιστα να πάρει πράγματα από τον άλλο.

Ο παίκτης, άλλωστε, που κάνει την διαφορά στη νέα, βελτιωμένη εκδοχή της Λίβερπουλ του Γιούργκεν, υπήρξε το πουλέν του Πεπ στη Μπάγερν Μονάχου και ο μοναδικός παίκτης που ο Καταλανός… τόλμησε να «κλέψει» από την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα.

Ο Τιάγκο Αλκάνταρα, περί ου ο λόγος, άργησε να ξεδιπλώσει τον πραγματικό του εαυτό στο «Άνφιλντ». Ένας τραυματισμός στο γόνατο σημάδεψε την πρώτη του σεζόν και τα διάφορα μυϊκά προβλήματα που τον ταλαιπωρούν, δεν τον άφησαν να δει άσπρη μέρα. Μέχρι τώρα.

Στην τελική ευθεία της φετινής σεζόν δείχνει να πατάει πιο γερά από ποτέ στα πόδια του (χτυπάω ξύλο). Στον αγώνα με την Βιγιαρεάλ, όπου αναδείχθηκε δικαίως MVP, έδωσε 99 σωστές πάσες σε σύνολο 103 (96%!), είχε 119 επαφές με την μπάλα, 100% κερδισμένα τάκλιν, πέντε κλεψίματα, εννέα ολοκληρωμένες μακρινές μπαλιές και, βεβαίως, μια σουτάρα στην συμβολή των δοκών που λίγο έλειψε να είναι το πρώτο γκολ της ομάδας του.

Ακόμα και οι (εντυπωσιακοί) αριθμοί του, όμως, δεν αρκούν για να αποτυπώσουν τι πραγματικά δίνει στη Λίβερπουλ ο κανονικός Τιάγκο. Ο Ιταλό-Βραζιλιάνος… Ισπανός μέσος, γιος του Μαζίνιο, ανταποκρίνεται απόλυτα στα «θέλω» του Κλοπ, έχει ανεβάσει την αγωνιστική του ένταση και τον δυναμισμό και, κυρίως, ξέρει πότε να φορτσάρει και πότε να ελέγξει τον ρυθμό της ομάδας του.

Εξελίσσεται στον ιδανικό διευθυντή μιας ορχήστρας που στα πρώτα χρόνια του Κλοπ λάτρευε να κυριαρχεί μέσα από το ποδοσφαιρικό «χάος», αλλά πλέον ξέρει πως να επιβάλλεται μέσα από το ελεγχόμενο passing game. Και έτσι και αλλιώς και όπως το θέλει-ζητάει ο εκάστοτε αντίπαλος.

Μια καλοκουρδισμένη μηχανή

Ο Τιάγκο, βεβαίως, δεν είναι μόνος του. Ο Άλισον είναι πάντα ο… Άλισον, ο Φίρχιλ Φαν Ντάικ είναι ο απόλυτος ηγέτης της άμυνας, ο Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ έχει ανεβάσει (και άλλο) το ήδη υψηλότατο επίπεδο του παιχνιδιού του και ο Άντι Ρόμπερτσον, γνωρίζοντας και ότι πίσω του υπάρχει ένας «φουριόζος» Κώστας Τσιμίκας, φροντίζει να μην μείνει πίσω.

Ο Φαμπίνιο δεν ταλαιπωρείται πλέον στην θέση του κεντρικού αμυντικού που υποχρεώθηκε να υπηρετήσει πολλές φορές πέρυσι λόγω των τραυματισμών και δένει ιδανικά με Τιάγκο και Τζόρνταν Χέντερσον στα χαφ.

Και στην επίθεση, Μοχάμεντ Σαλάχ και Σαντιό Μανέ είναι στα καλύτερα τους, πλαισιωμένοι από έναν Λουίς Ντίας που «κούμπωσε» άψογα, κάτι που άλλωστε ήταν αναμενόμενο, αφού η Λίβερπουλ επί Κλοπ φροντίζει να παίρνει ποδοσφαιριστές που ξέρει ότι θα ταιριάξουν απόλυτα στα αγωνιστικά της χαρακτηριστικά.

Και, βεβαίως, δεν ξεχνάμε Ρομπέρτο Φιρμίνιο και Ντιόγκο Ζότα, σπεσιαλίστες στο να δίνουν σε εκτέλεση - δημιουργία αυτά που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν προσφέρουν οι υπόλοιποι σε κάποιον αγώνα.

Κόντρα στην Βιγιαρεάλ, η Λίβερπουλ είχε 73% κατοχή της μπάλας, 19 τελικές προσπάθειες (οι πέντε εντός εστίας), δέκα κόρνερ και 654 πάσες. Απέναντί της, η Βιγιαρεάλ είχε 180 πάσες και μόλις ΜΙΑ τελική προσπάθεια.

Η πιο φτωχή επιθετική συγκομιδή σε ημιτελικό Champions League, δηλαδή, μετά την ανάλογη της Ίντερ, το 2010, στην ήττα - πρόκριση με 1-0 από την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου». Σε ένα παιχνίδι, βεβαίως, όπου η ομάδα του Ζοσέ Μουρίνιο, μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, έπαιζε με δέκα από το 28ο λεπτό, λόγω αποβολής του Τιάγκο Μότα.

Η Βιγιαρεάλ, η συντηρητική προσέγγιση της οποίας δεν απέδωσε όπως έγινε με Γιουβέντους και Μπάγερν Μονάχου (άλλο επίπεδο η Λίβερπουλ…), καλείται να κάνει κάτι που κατάφερε μόνο μια ομάδα στην ιστορία των ευρωπαϊκών κυπέλλων: Να αποκλείσει τους Κόκκινους έχοντας χάσει στο «Άνφιλντ» με 2+ γκολ διαφορά.

Τα είχε καταφέρει η Ίντερ το 1965 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όταν οι Νερατζούρι του Ελένιο Ερέρα έφτασαν μέχρι και την κατάκτηση της κούπας με τα μεγάλα αυτιά. Μπορεί να το επαναλάβει το (αξιέπαινο κατά τα άλλα) Κίτρινο Υποβρύχιο του Ουνάι Έμερι; Αμφιβάλλω πολύ, μα πάρα πολύ.

Η τωρινή Λίβερπουλ έχει κάνει ρεκόρ ιστορίας σε νίκες στο Champions League (εννέα), δείχνει να βρίσκεται σε μια «ιερή» αποστολή και έχει μπροστά της, εκτός απροόπτου, οκτώ παιχνίδια για να την κάνει πραγματικότητα.

Έχουμε και λέμε: Στο πρωτάθλημα, Νιουκάστλ (εκτός έδρας, 30/04), Τότεναμ (εντός (07/05), Άστον Βίλα (εκτός, 10/05), Σαουθάμπτον (εκτός, 17/05) και Γουλβς (22/05, εντός). Στο Κύπελλο, ο τελικός με την Τσέλσι στο «Γουέμπλεϊ» (14/05).

Και στο Champions League, η ρεβάνς των ημιτελικών με την Βιγιαρεάλ (εκτός έδρας, 03/05) και ο τελικός κόντρα σε Μάντσεστερ Σίτι ή Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σταντ ντε Φρανς» του Παρισιού (28/05).

Οκτώ αγώνες, οκτώ τελικοί. Αν τους πάρει όλους (έχει περιθώριο ανώδυνης ήττας στο Βίλα - Ρεάλ με ένα γκολ διαφορά), θα έχει σίγουρα τρία, αλλά ενδεχομένως και τέσσερα τρόπαια στην συλλογή της, εφόσον «γκελάρει» η Σίτι στην Premier League.

Μπορεί να τα καταφέρει; Αναμφίβολα, γιατί αποδεικνύει ότι ξέρει τους εναλλακτικούς τρόπους για να το πετύχει. Αν θα το κάνει, θα το ξέρουμε σε ακριβώς έναν μήνα από τώρα. Μέχρι τότε, καλή σας (μας) ποδοσφαιρική απόλαυση!