Γιατί με τον Χάαλαντ η Σίτι θα είναι σχεδόν ανίκητη

• Στη θεωρία, ο τέλειος γάμος
• Ναι μεν, αλλά…

Είναι μύθος ότι ο Πεπ Γκουαρδιόλα δεν θέλει να παίζει με κλασικό σέντερ φορ επειδή το 2009, πριν από ντέρμπι της Μπαρτσελόνα με την Ρεάλ Μαδρίτης, εμπνεύστηκε το «ψευτο- εννιάρι» με επίκεντρο τον Λιονέλ Μέσι και οι Μπλαουγκράνα έκαναν πάρτι στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Για την ιστορία, θρίαμβος με 6-2, με τον Μέσι να κινείται μεταξύ των αμυντικών χαφ και των στόπερ της Ρεάλ και να τελειώνει το παιχνίδι με δύο γκολ και μια ασίστ.

Στη διάρκεια της θητείας του στη Μπάρτσα, ο Καταλανός είχε στη διάθεσή του τον Σαμουέλ Ετό, τον Τιερί Ανρί, τον Πέδρο, τον Νταβίδ Βίγια και τον Αλέξις Σάντσες, επιθετικούς που εξυπηρετούσαν απόλυτα το παιχνίδι της ομάδας, επειδή είχαν την δυνατότητα να ξεκινούν από τα άκρα, να συμμετέχουν με επιτυχία στους συνδυασμούς και να ξεμαρκάρονται άψογα στους κενούς χώρους που δημιουργούνταν. Μπορούσαν, βεβαίως, να αγωνιστούν και εντός περιοχής, απασχολώντας τους αντίπαλους κεντρικούς αμυντικούς.

Ο Γκουαρδιόλα, βεβαίως, είχε και τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ο οποίος σκόραρε κατά ριπάς όσο αγωνιζόταν στο κέντρο της επιθετικής γραμμής. Όταν, όμως, ο Πεπ έκρινε ότι έπρεπε εκεί να παίζει πλέον ως «ψευτο - εννιάρι» ο Μέσι (ύστερα και από σχετικό παράπονο του Λέο, για να τα λέμε όλα…), ο «Ίμπρα» μεταφέρθηκε στα άκρα και (σχεδόν) απενεργοποιήθηκε.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την (δικαιολογημένη;) αντίδραση του εκρηκτικού Σουηδού και την αποχώρησή του ύστερα από μόλις μια σεζόν παρουσίας του στο «Καμπ Νόου», παρ’ ότι η απόκτησή του υπήρξε προσωπική εισήγηση του ίδιου του Γκουαρδιόλα.

Εκτός από την «Ίμπρα», βεβαίως, ο Πεπ προκάλεσε και την αντίδραση του μάνατζερ του, του μακαρίτη Μίνο Ραϊόλα, ο οποίος έφτασε στο σημείο να συμβουλεύσει τον Καταλανό προπονητή, αλλά και τον μέντορά του, αείμνηστο Γιόχαν Κρόιφ, να κλειστούν σε ψυχιατρική κλινική και να παίζουν χαρτιά, για να κάνουν έτσι μια μεγάλη χάρη στη Μπάρτσα!

Προφανώς, ούτε ο Γκουαρδιόλα, ούτε ο θρυλικός «ιπτάμενος Ολλανδός» έχρηζαν ψυχιατρικής παρακολούθησης, παρ’ ότι είναι ουκ ολίγοι οι haters που βρίσκουν την ευκαιρία να αμφισβητήσουν τις προπονητικές αρετές του Πεπ, εξαιτίας της (δεδομένης) αποτυχίας του στο Champions League εδώ και έντεκα χρόνια.

Μια αποτυχία που δείχνει να στοιχειώνει περισσότερο τους ιδιοκτήτες από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα απ’ ότι τον ίδιο τον Γκουαρδιόλα, ο οποίος ετοιμάζεται να πανηγυρίσει το τέταρτο του πρωτάθλημα στα έξι χρόνια παρουσίας του στον πάγκο των Πολιτών.

Και, με στόχο να κατακτηθεί και αυτή η πολύ σημαντική κορυφή, η Σίτι έκανε αυτόν τον Μάιο αυτό που θέλησε, αλλά δεν κατάφερε τον περασμένο Αύγουστο: Να προσθέσει στο πλούσιο ενεργητικό της έναν σέντερ φορ παγκόσμιας κλάσης. Ο Χάρι Κέιν έμοιαζε (και είναι) ιδανικός, αλλά η Τότεναμ είναι πολύ σκληρό καρύδι στις διαπραγματεύσεις.

Στη θεωρία, ο τέλειος γάμος

Ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, ο οποίος έδειξε τις αρετές του σε όποια ομάδα και αν αγωνίστηκε (Μόλντε, Ζάλτσμπουργκ, Μπορούσια Ντόρτμουντ), θα κληθεί να επιβεβαιώσει ότι μπορεί να διατηρήσει τους… τρομακτικούς αριθμούς του και στο υψηλότερο, το απόλυτο επίπεδο. Μπορεί; Σαφέστατα!

Η Σίτι του Γκουαρδιόλα είναι μια ομάδα που κυριαρχεί μέσα από την κατοχή της μπάλας, την διαρκή κινητικότητα των μεσοεπιθετικών και επιθετικών της ποδοσφαιριστών και ποντάρει πολλά στα τελειώματα των παικτών που έρχονται από πίσω, ανεξαρτήτως αν αυτοί είναι μέσοι ή και ακραίοι μπακ.

Οι παίκτες που έχει επιλέξει ο Πεπ για να ξεδιπλώσουν στο γήπεδο τα ποδοσφαιρικά του «θέλω» έχουν μοναδική ικανότητα στη κάθετη πάσα προς αναζήτηση του ξεμαρκάριστου, ο οποίος θα εκμεταλλευτεί ακόμα και το ένα δευτερόλεπτο που (λανθασμένα) θα του δώσει ο αντίπαλος αμυντικός.

Ο Χάαλαντ, παρά το νεαρό της ηλικίας του, είναι άρτιος τακτικά και απόλυτα ικανός να εξυπηρετήσει αυτό το παιχνίδι. Μπορεί να το κάνει παίζοντας με πλάτη στην περιοχή, «σπάζοντας» την μπάλα στους επερχόμενους ακραίους μπακ και μεσοεπιθετικούς.

Κυρίως, όμως, μπορεί να το κάνει επιτιθέμενος κατά πρόσωπο, αφού «διαβάζει» μοναδικά τον κενό χώρο στην αντίπαλη άμυνα, την ανισορροπία που τυχόν θα προκληθεί στα αντίπαλα μετόπισθεν, όντας ταυτόχρονα εξαιρετικός στο ένας εναντίον ενός, χάρη στη φυσική του δύναμη και την ταχυδύναμη, παρά το ύψος του.

Συν τοις άλλοις, ο Νορβηγός είναι ικανότατος κεφαλοσφαιριστής, δίνοντας στη Σίτι ένα επιπλέον όπλο στην επιθετική της φαρέτρα. Μέχρι τώρα, οι Πολίτες απειλούσαν με στατικές φάσεις μόνο με τους κεντρικούς αμυντικούς όπως ο Αϊμερίκ Λαπόρτ, ο Ρουμπέν Ντίας ή ο Νέιθαν Ακέ. Πλέον, θα το κάνει πρωτίστως με το θωρηκτό από το Λιντς, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την αντιμετώπιση της.

Ο Χάαλαντ επέλεξε τη Σίτι τη δεδομένη χρονική στιγμή της καριέρας του για δύο βασικούς λόγους και κανένας εξ’ αυτών δεν είναι τα χρήματα, αφού θα τα έπαιρνε (πολύ) χοντρά σε όποια ομάδα και αν πήγαινε.

Από την μια, η Ρεάλ Μαδρίτης ήθελε να μείνει στη Μπορούσια Ντόρτμουντ για ακόμα μια σεζόν, ώστε να μην συμπέσει με τον Κιλιάν Μπαπέ και για να μην νιώσει ότι απειλείται το στάτους του ο 34χρονος Καρίμ Μπενζεμά, ο οποίος δείχνει ότι έχει τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμα στο υψηλότερο επίπεδο.

Και, από την άλλη, ξέρει ότι η συνεργασία του με τον Γκουαρδιόλα θα τον κάνει καλύτερο, πιο ολοκληρωμένο ποδοσφαιριστή. Όπως συνέβη, μεταξύ άλλων, με τον Λιονέλ Μέσι, τον Γιόσουα Κίμιχ και τον Κέβιν Ντε Μπρόινε, μεταξύ πολλών άλλων.

Ναι μεν, αλλά…

Στην θεωρία, η απόκτηση του Χάαλαντ ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε από την (τρομερά δημιουργική, αλλά ενδεχομένως όχι το ίδιο «φονική») Σίτι για να φτάσει στην κατάκτηση και του Champions League, αφού εντός συνόρων τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τα πάντα και επανειλημμένως.

Η πράξη, βεβαίως, απέχει πολύ. Τι μπορεί να πάει στραβά και να μην αποδώσει στον επιθυμητό (και ρεαλιστικό) βαθμό το «μπαμ» με τον Νορβηγό; Η (απευκταία) πιθανότητα να παρουσιάσει ο ποδοσφαιριστής τα μυϊκά προβλήματα που τα δυόμισι χρόνια του στη Ντόρτμουντ τον κράτησαν εκτός από 28 παιχνίδια της Μπορούσια.

Ο χαρακτήρας του, παρ’ ότι δεν έχει δώσει πολλά δικαιώματα μέχρι τώρα (έχει δώσει πάντως…), δεν δείχνει να ταιριάζει και τόσο με αυτό των «καλών παιδιών» τύπου Ντε Μπρόινε, Μπερνάρντο Σίλβα ή Γκαμπριέλ Ζεσούς.

Ταιριάζει, αντίθετα, με Φιλ Φόντεν ή Ριγιάντ Μαχρέζ, οι οποίοι έχουν δώσει στο παρελθόν αρκετά… ανησυχητικά δικαιώματα (ειδικά ο πρώτος), χωρίς βεβαίως να αμφισβητεί κανείς την ποδοσφαιρική τους κλάση.

Αποδεδειγμένα, ο Γκουαρδιόλα δεν τα πηγαίνει και πολύ καλά με τις εκρηκτικές προσωπικότητες (βλέπε Ιμπραΐμοβιτς) και δεν δείχνει να έχει την διάθεση για να ψάξει πώς να τις διαχειριστεί ανάλογα. Όχι ότι δεν μπορεί (;) όμως…

Ακόμα, όμως, και αν ξεπεραστούν τα όποια (πιθανά) προβλήματα τραυματισμών ή σύγκρουσης χαρακτήρων, μπορεί να προκύψει ένα κακό… τρίλεπτο, όπως αυτό που έλαβε χώρα στην ρεβάνς των ημιτελικών με την Ρεάλ Μαδρίτης. Είπαμε, η θεωρία μπορεί να απέχει πολύ από την πράξη, ειδικά στο άθλημα της «πόρνης» μπάλας.