Αγκουέροοοοο…

Μπορεί να συμβεί ξανά μέσα σε μία δεκαετία ένα ίδιο σενάριο. Ενας τίτλος πρωταθλήματος από την ίδια ομάδα, στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, στην τελευταία αγωνιστική, με ανατροπή στο σκορ, το οποίο ήταν τελικά και ίδιο σκορ (3-2), την στιγμή ακριβώς που όλοι πίστευαν ότι τα πάντα έχουν τελειώσει;

Μπορεί. Αγκουέροοοο ξανά λοιπόν για την Σίτι, μόνο που αυτή τη φορά ο Αργεντινός είναι άγαλμα έξω από το «Ετιχαντ» και αυτός που άφησε άγαλμα όλους τους άλλους ήταν ο Γκιντογκάν. Ασύλληπτο, εξωφρενικό ακόμη και για σενάριο ταινίας. Φινάλε που ακόμη και τον Πεπ Γκουαρντιόλα, ο οποίος κρύβει τα συναισθήματά του, όσο πιο καλά μπορεί δεν τον συγκίνησε απλώς, δεν τον έκανε να βουρκώσει, αλλά τον… έλιωσε, τον έκανε να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά των συνεργατών του.

Αμέσως μετά την λήξη είπε ότι η ομάδα του και αυτός είναι πλέον «θρύλοι της Πρέμιερ Λιγκ» με τέσσερα πρωταθλήματα τα πέντε τελευταία χρόνια. Ετσι ακριβώς είναι. Αυτός και οι παίκτες του φτιάχνουν μία γαλάζια δυναστεία στην Πρέμιερ Λιγκ, που όταν θα ολοκληρωθεί, είναι βέβαιο ότι θα μνημονεύεται για δεκαετίες. Πλέον το φράγμα των 90 βαθμών το σπάει για πλάκα και κάθε χρόνο, πλέον τα λάθη που κάνει στον μαραθώνιο είναι ελάχιστα, πλέον η αίσθηση όλων όσων φορούν τη φανέλα της, είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει και καμία αναποδιά δεν μπορεί να τους λυγίσει.

Αυτό που συνέβη στο ματς με την Αστον Βίλα, είναι σχεδόν αδιανόητο. Δεν φαινόταν ότι μπορεί να συμβεί, δεν έμοιαζαν ικανοί να το κάνουν, δεν έδειχναν να έχουν καν τα κουράγια μετά το 0-2 του Κοουτίνιο. Όλα έδειχναν Λίβερπουλ κι’ ας ήταν ακόμη στο 1-1 η ίδια στο δικό της ματς με την Γουλβς. Ο Πεπ χτυπούσε νευρικά το ξυρισμένο κεφάλι του, ο Λαπόρτ ήταν έτοιμος να καταρρεύσει, ο Ρόντρι με δυσκολία περπατούσε και το κοινό, όχι απλώς είχε πλέον σιωπήσει, αλλά είχε ήδη αρχίσει να δακρύζει για την απώλεια του τίτλου.

Η Σίτι σε ένα ματς που δεν είχε φτιάξει σοβαρές φάσεις που δυσκολευόταν αφάνταστα ακόμη και να βρει εστία στις τελικές της, έχανε με 2-0 δεκαπέντε λεπτά πριν το τέλος του αγώνα και στο ποδόσφαιρο τρίποντα δεν υπάρχουν…

Αποδείχτηκε ότι για τους παίκτες του Πεπ, για να κάνουν ένα ακόμη θαύμα, το μόνο που χρειάζονταν ήταν η πίστη σε αυτό και για να το πιστέψουν χρειάστηκαν απλώς ένα γκολ στο 76’. Μία υπέροχη σέντρα του Στέρλινγκ και μία κεφαλιά στο πίσω δοκάρι από τον Γκιντογκάν έφθαναν. Στο 1-2 του 76’ είχε επί της ουσίας επιτευχθεί το 3-2 του 82’. Τα πρόσωπα άλλαξαν. Όλα τα πρόσωπα. Των παικτών, των προπονητών, του κόσμου, των αντιπάλων, σαν να είχε τελειώσει η δουλειά εκεί. Σαν να μην ήθελε άλλα δύο γκολ η Σίτι. Τα άλλα δύο τα έβαλε ο αέρας, η αύρα, η σιγουριά, η πίστη, η αυτοπεποίθηση, η αίσθηση ότι αυτό είναι το δικό τους τρόπαιο.

Ρώτησαν τον Πεπ πως έγινε. Απάντησε χαμογελώντας με ένα αστείο. «Πήρα τηλέφωνο στη Μαδρίτη να ρωτήσω πως το κάνουν και μου είπαν…». Δεν ήταν αστείο, ήταν ό,τι πιο σοβαρό είπε. Η Σίτι το κάνει στην Πρέμιερ Λιγκ, όπως ακριβώς το κάνει η Ρεάλ στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ξέρεις πώς, δεν εξηγείται ποδοσφαιρικά, δεν είναι απλό για να το αναλύσεις σε έναν μαυροπίνακα. Πώς έμεινε έξω αυτή η Σίτι, από αυτή την Ρεάλ; Δεν έχεις απάντηση. Πώς η Σίτι σε αυτό το ματς με τη Βίλα που το έχανε με 2-0 στο 75’, το κέρδιζε με 3-2 στο 82’. Ούτε εδώ έχεις απάντηση, τουλάχιστον όχι για να την βάλεις στο μαυροπίνακα.

Η απάντηση είναι σε αυτό που οι παλιότεροι και οι εφημερίδες είχαν βαφτίσει «η καρδιά του πρωταθλητή» και που στην πραγματικότητα είναι η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά που αποκτάς όταν κάτι το έχεις κατακτήσει ξανά και ξανά με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους. Κάπως έτσι η Σίτι φτιάχνει τη δυναστεία της, κάπως έτσι τους 90+ πόντους τους θεωρεί αυτονόητους, κάτι σαν βόλτα στο πάρκο με τον σκύλο, κάπως έτσι έχει τέσσερα στα πέντε και κάπως έτσι και το επόμενο που ξεκινά τον Αύγουστο, την βρίσκει απόλυτο φαβορί για το πέντε στα έξι…